PERDE ARKASI:YANKI

~BÖLÜM 1:GÜNEŞ.~

~KEYİFLİ OKUMALAR~

Gözlerimi kısıp hedefime odaklandım.

Gün yavaş yavaş ağarırken üzerimi değiştirip dışarıya çıkmıştım.

Hava serin ve tertemizdi.

Oksijenin temizliğinde ciğerlerim patlayabilirdi.

Ama şuan patlayan tek şey hedefime doğru tuttuğum silahımdı.

''Bravo.''arkamdan gelen alkış sesiyle irkildim.

Ellerini birbirine vurarak gelen babamın yüzünde başarılı bir gülümseme vardı.

Severdi kızının bu hallerini.

''Günaydın.''dedim ve yine önüme döndüm.

''Günaydın.Tek ben erkenciyim diye düşünüyordum.''

''Tek değilmişsin demek ki.''

''Babasının kızı.Nasıl da yakışır eline.''dedi tabancayı tuttuğum elime bakarken.

''Senin kızın olduğumu biyolojik anlamda inkar edemem.Ama ben insanları öldürmeyi tercih etmiyorum.''

''Tercih meselesi tabii.''dedi pişkince gülerek.

Sabır dileyerek başımı çevirdim.

Elimi kaldırıp hizaladım.

Gözlerimi hedefe kilitledim.

Ve o an bir ses yankılandı ormanda.

O yankılanan ses tabancadan hedefe uğurlanan merminin sesiydi.

Ama benim tabancamdan değil.

Babam benim hizalayıp odaklandığım hedefe bir dakika bile uğraşmadan tam on iki den vurmuştu.

''Yavaş yavaş benim gibi olmayı öğreneceksin.'' dedi ve her zaman belinden eksik etmediği tabancasını yerleştirip gülümseyerek yanımdan ayrıldı.

Hiç bir zaman öğrenmeyeceğim.Buna yemin edebilirim.

Kimse'nin evini yasa boğup kendim gülmeyecektim.

Tabancamdan çıkan mermi hiç bir zaman bir canlıyı yaralamayıp,öldürmeyecekti.

''Ben senin istediğin birisi olmayacağım baba.''

Şarjörde son kalan mermiyi hedef tahtama tuttum ve gelişi güzel uğurladım.

Gözlerimi araladığımda tam on ikiden vurduğumu gördüğümde kulaklarım da babamın sesi yankılandı.

''Yavaş yavaş benim gibi olmayı öğreneceksin.''

* * * * * * *

3 YIL ÖNCE

''Kızım.''

İşte bu ses.

Bir sudan daha berrak,pürüzsüz.

''Efendim,Güneşim.''dedim çalışma sandalyemi döndürüp yüzüne baktım.

Ona Anne deme alışkanlığım yoktu ben ona her zaman Güneşim derdim.

Günümü aydınlatan,beni ısıtandı.

''Biraz odandan çıksan da beraber vakit geçirsek.''

''Asosyal bir evlada sahipsen hayat çok zor değil mi?''dedim ve çizim kağıtlarıma geri döndüm.

Kara kalem çalışmalarım...Tek servetim.Önümde ne varsa resme dökerdim.Kalem,masa,sehpa,ağaç....

''Senin gibi bir evlada sahip olduğum için ben her gün Allahıma şükür ediyorum.''