Ese momento en el que parece que todo va bien, donde lo pasado ha sido dejado atrás sin ningún rasto... pero de pronto, sin previo aviso y a la fuerza, ya se vuelve a encontrar encima tuya, tal cual, visto y no visto.
Lentamente te va consumiendo, trozo a trozo, derrumbando cada pared recién costruida de tu vida. Camuflándose y, de vez en cuando, preocupándose por ti para disimular. Así es como funciona.
Finalmente, sin darte cuenta, «vuelves a estar bajo el manto de la depresión».
El escrito era de mi cuenta de instagram, pero la imagen que utilicé para publicarlo era un dibujo que no había hecho yo, y no tenía ni permiso para publicarlo y menos créditos. La he borrado en cuando me he vuelto a encontrar con ella (es de hace ya tiempo). Pido disculpas al artista por lo que hice en ese momento. Me sabe fatal, no sabía las consecuencias de mis actos. Perdón.
Al respecto con el escrito, creo que nunca he estado en depresión. Puede que lo haya estado, al igual que creo que nunca me he enamorado o sí? Nunca sé exactamente que es lo que se debe sentir cada cosa o si los sentimientos de ese momento son los de tal cosa o si se pueden poner aquella etiqueta. Sólo sé que en esos tiempos (hace uno o dos años) lo pasé bastante mal y bueno, espero que no vuelvan. Puede que el texto no corresponda a la depresión, pero es como yo me sentí. Eso es todo.
Gracias.

ESTÁS LEYENDO
Dear Horror
No FicciónBueno, pues res. Que aquí és quan venc quan no vull que ningú que jo conec llegesqui lo que pens i eso. Claro que un desconegut pot entrar perfectament. Si qualcú que conec ho llegeix, meh, bàsicament ni treguis es tema de conversació mai perquè o s...