YOONSEOK🌠

🌠2🌠

İki gündür hâlâ onun mesaj atmasını bekliyordum. Sandığımdan da inatçı çıkmıştı. Bıkkınlıkla ofladım. Acaba benimle dalga mı geçiyordu? Yine ve yine kendimi kandırdım. Baştan ümitlenmem saçmaydı zaten.

Uzun süre düşüncelere daldım. 'Acaba ilk mesajı atsam mı?' Diye geçirdim içimden.

Mesaj kısmına girdim ve bir süre ilk ne yazacağımı düşündüm. Fakat o benden önce davranmış ve beni şaşırtmıştı.

🌎hoseok~🌎
Merhaba..

Attığı mesaja karşılık gülümsemem tüm yüzüme yayılmıştı. Huzurlu bir şekilde nefes alıp cevap yazdım.

🌞yoongi🌞
Merhaba

🌎hoseok~🌎
Ben jung hoseok.

🌞yoongi🌞
Bende min yoongi.

🌎hoseok~🌎
Memnun oldum yoongi :')

Saçma bir giriş yaptım fakat ne yazacağım hakkında en ufak bir fikrim yoktu.

Cidden iki gündür bunu planlıyordum.

🌞yoongi🌞
Bana yazmak istemenin bir nedeni olmalı değil mi?

Yazdığım bu mesajdan sonra cevap alamamıştım uzun bir süre. Görmezlikten geliyor olabilir miydi? Duvarların arkasına saklanarak bir sonuca varamazdı.

🌞yoongi🌞
Hey! Orada mısın?

🌎hoseok~🌎
Üzgünüm dalmışım.

Sende farklı birşey var yoongi.

Farklısın.

🌞yoongi🌞
Ne gibi? Neyden bahsediyorsun?

Konuyu hemen değiştirip durma aklımı karıştıyorsun.

🌎hoseok~🌎
Bunu anlayacak kadar zeki birisin. Neden bana soruyorsun?

Bazı şeyleri söylemesen bile hissettirirsin. Hissediyorum..

🌞yoongi🌞
Değişik birisin.

🌎hoseok🌎
Öyleyim galiba.

🌞yoongi🌞
Öylesin.

Konuşmanın sonuna gelmiştik. İkimizde birşey yazmıyorduk. Bilgisayarımı kapatıp, dolabımın karşısına geçtim. Uzun süre sonra ilk kez dışarıya çıkmacaktım. Tereddütle dolabımdan çıkardığım kıyafetleri yatağımın üzerine bıraktım. 'Gerçekten çıkmalı mıyım? Hadi ama yoongi. Korkuların,sadece aşılması gereken birer duvar.' Düşüncelerimi bir kenara attım ve hemen üstümü giyindim. Derin bir nefes alıp kapıyı açtım. Kulaklığımı ve telefonumu aldıktan sonra evden dışarıya adımımı attım.

Bugün küçük kuzenimi, okulundan alıp evine benim bırakmam gerekiyordu. Teyzem mesaj atmıştı. Onun hatrı olmasa kimse beni evden dışarı adım attıramazdı. Biliyorlarlardı bütün ailem tek onu sevdiğimi ve tek ona güvendiğimi.

Okula vardığımda kapı'nın önünde kuzenimi beklemeye başladım.

Birkaç dakika sonra onu farkettim. Kocaman gülümsemesiyle bana doğru koşuyordu. Hemen boynuma atlayıp bana sarıldı.

"Çok özlemişim seni minmin." Dedi. Sinirli bakışlarımı ona yollayarak konuşmaya başladım.

"Bana minmin demeyi ne zaman keseceksin küçük veled." Dedim bıkkınlıkla. Hep bana minmin derdi ve bu benim fazlasıyla canımı sıkıyordu. Onu kırmakta istemediğimden daha kibar yaklaşıyordum. Annem küçükken bana hep minmin derdi. Ben uyuyamadığım zamanlarda beni dizine yatırıp, saçlarımla oynardı. Minmin diye seslenirdi. Gözümün önüne o anlar gelince, gözlerim doldu.