BARTEMIUS

B.C.JR●03

Seni sevmeyen birini sevmek, zamanla dozunu arttırarak kullandığın uyuşturcuya benzer. Yavaş yavaş ölüme sürükler...

○○○○●●●○●

1971

Bartemius, camını gagasıyla tıklatan alacalı baykuşa göz ucuyla baktı ve sakinlikle ona doğru yürümeye başladı. Camı açtığı anda baykuşun titrediğini farketsede umursamadı ve baykuşun bacağına sarılmış olan mektubu aldı. Baykuşun beklemesine şaşırsa bile ciddiyetini korudu. Bazı baykuşların mektupları sahiplerine kendilerinin götürmek istemesi normal bir olaydı. Mektubu merakla açtığında gözleri de şaşkınlıkla açıldı. Bunun nedeni ise mektubun Lord Voldemort'dan gelmesiydi. Çocuk şaşkınlığını çabucak unutup heyecanla bu mektubu ona getiren baykuşa kocaman gülümsedi. Bu olay baykuşun donup kalmasına sebep olsa da saman sarısı saçlı çocuk şu an bunu düşünecek ruh halinde değildi. Şu anki mutluluğu tamamen hayal dünyasında düşündüğü 'gerçek sevgi'yi hissedebilmek istemesiydi. Lakin mutluluğu dikkatini mektuba verip okuduğunda uçup gitmişti. Küçük bir çocuğun en güzel aksesuarı olan gülümseme, yine bu çocuğun yüzünde uzun süreli kalamamıştı. Her şey daha da kötüye gitmeden durdurulmalıydı fakat bu pek mümkün değildi...

Mektupta yazan şey daha önce aralarında sözü geçmemiş olan ve ona verilen 'görev'iydi. Son 2 yıla yakın zamandır bu kişiyi hiç görmesede ona gönderdiği ve ona anlamsız gelen hediyeler sayesinde mutlu zamanlar geçirmişti. Bu mektup ise hem ona ilk mektubu hem de ilk göreviydi. Mektupta yazan başka bir görev olsaydı eğer kesinlikle yapacağını düşünüyordu. Lakin istenilen şey babasına ihanet etmesini gerektiriyordu. Voldemort, ondan kendisiyle ilgili önemli olan bir belgeyi getirmesini istiyordu. Bartemius ise bunu neden istediğini anlıyordu ama görmezden geliyordu. Görüşmelerinden sonra onu araştırmış ve gerçekleri öğrenmişti. Yinede ondan soğumamış, babaları tarafından benzer şekilde hayal kırıklığı yaşadıkları için kendini ona, Tom Marvolo Riddle'a, daha fazla yakın hissetmişti. Bu kişi ona ne kadar babasından daha yakın(!) olsada eğer bu belgeleri ona götürürse babasının işinde başarısız olacağını bilecek kadar zekiydi. Asla bu kişiyi reddetmek istemesede babasına ihanet edemezdi. Babası şuan onu sevmiyor olabilirdi ama bir gün onu seveceğine ve güveneceğine inanmak istiyordu.

Voldemort'a bu görevi reddettiğini açıklayan bir mektup yazdı ve hala onu bekleyen baykuşun bacağına kırmızı bir iple sardı. Baykuş çoktan yol aldığında pişman hissetmeye başlamıştı ama olan olmuştu. Sonrasında ise baykuş gelmeden önce yaptığı şeye, babasıyla kendisinin resmini çizmeye, devam etti. Tabi babası o gece eve gelmediği için hem bu resmi göremedi hem de çocuğunun evde olmadığını farkedemedi. Her zamanki gibi işleriyle boğuşup ailesini umursamadı.

ooooo

Çocuk uykusundan aniden uyandırıldığında soğuk, taş bir zeminin üzerinde yatıyordu. Elindeki kırmızı boya kalemi uyumadan önce resim çizdiğini kanıtlıyordu. Yerden kalkıp çevresini incelediğinde yüzünde kocaman bir gülümseme oluştu. Karşısındaki kişi 2 yıla yakın bir zamandır görmediği biriydi. Adamın yüzündeki ifadenin çocuğun bu hareketiyle daha fazla sertleştiğini görünce yüzünde tekrardan boş bir ifade oluşturdu. Olayları anlamaya çalışırken koyu gözlerini kısmış ve kaşlarını çatmıştı. Sonunda anlaması gereken şeyi anladığında telaşla adama doğru hareketlendi.

''Babama ihanet edemezdim! Beni... Beni sevmiyor olabilir ama... Ona ihanet edemem.''

Siyaha kaçan dalgalı saçlarının arasında birkaç gri teller olan orta yaşlı adamın yüz ifadesi duydukları karşısında bir canlının yüzü ne kadar sertleşebilirse o kadar sertleşti. Bu çocuğun aklını başına getirmesi oldukça zor olacaktı. O zamana kadar başka şekilde dediklerini yaptırabilirdi ve yaptıracaktı. Dosyanın önemi açıklanmak gerekirse; eğer bu belgeyi ele geçiremezse yakın zamanda iktidarı çökerdi. Bu duruma, onlara bu şansı verdiğine, o kadar sinirliydi ki doğru dürüst düşüneceğine asasını küçük çocuğa doğrulttu ve pürüzlü sesine rağmen gülümseyen yüz ifadesiyle fısıldadı:

''İmperius!''

ooooo

24