Halos isang buwan na ako sa ospital. Parang may iba na akong napansin. Miya miya'y lumapit sa'kin si tatay at si nanay.
"Nak,magpapachemo ka bukas" sabi ni tatay
"Ho?,bakit po? Ano po ba talagang sakit ko? " sabi ko nang may kaba
Nagkatinginan silang dalawa. Sobra na akong kinabahan. Ano ba talagang lagay ko !?. Hangang sa nagbulungan sila. At biglang tumingin sa'kin.
"Nak,may leukemia ka eh" sabi ni nanay . Natahimik ako sa nalaman ko.
"Hindi naman malala yan to eh,magagamot pa yan." sabi ni nanay
Nakauwi narin kami ng gabing yon. Habang nakahiga,maraming bagay ang pumasok sa isip ko. Hangang sa mapaiyak na lang ako. Parang di ko kasi kayang tanggapin na ganito ang nangyari sakin. Pumasok din sa isip ko pano kung mamatay ako? madame na akong kilalang tao na namatay dahil sa leukemia. Hindi pa ako handa .. pano si jela? .. Alam kong mahihirapan siya .. Gusto ko pang mag-aral. Diyos ko,bakit ganito? Bakit ito pa? Kukunin mo na ba talaga ako?
Kinabukasan ..............
