The hate that I feel for you

Hoofdstuk 1

14 jaar later

Ik word wakker van de zon die in mijn ogen schijnt. Het is een irritant en frustrerend licht dat mijn slaap verpest. Langzaam dringt het tot me door welke dag het vandaag is. Vandaag is de dag dat ik officieel een plek krijg in de clan. Mijn echte eigen weerwolven plek. Een weerwolf zijn is niet bepaald leuk al helemaal niet als het wordt doorgegeven door je DNA. Dan is het alleen maar erger. Waarschijnlijk zal Dhorea me in de Kamini clan inleiden. Dat betekent dat ze me zal opleiden tot mijn categorie in de clan. Wat waarschijnlijk een jager gaat zijn, omdat ik heel snel ben. Maar ik moet misschien eerst even iets duidelijk maken. We zijn niet dat soort weerwolven die je leest in sprookjes bij volle maan. Nee, we zijn anders heel anders.

Het weerwolf zijn is een vloek die in 1337 werd gemaakt door de heks Lunatyna (ja heksen bestaan echt). Lunatyna vervloekte een Ierse clan, omdat ze haar dorp hadden uitgemoord. En langzaam bij beetje ontstonden er meerdere weerwolven clans. Want een beet van ons weerwolven gif vervloekte je tot het weerwolf zijn. De mensen die werden gebeten veranderde alleen bij volle maan, maar de mensen met het weerwolven DNA veranderen wanneer ze boos worden. Maar daar hebben wij weerwolven al lang geleden een middel tegen gevonden. Hou een heksen familie bevriend. Zo heeft de Kamini clan bijvoorbeeld de Culpa familie aan hun kant waardoor we kunnen veranderen wanneer we maar willen. Hoe die heksen dat doen? Ik heb geen idee, maar dat mag ik dan ook nog niet weten.

Mijn moeder komt de trap opgelopen en steekt haar hoofd om de deuropening van mijn slaapkamer. "Opstaan zonneschijn, vandaag is de dag, maar eerst naar school!" En na die woorden trekt mijn moeder me zo uit mijn bed met deken en al, waardoor ik met een klap op de vloer beland. Kreunend blijf ik op de vloer liggen. School, de nachtmerrie van elke zestienjarige puber.

"En Tyara heb je er zin in?", mijn zusje Luna zit blij naast me in de auto. "Tuurlijk is ze dat", merkt mijn broer Zorro op die achter het stuur zit. "Tot ze weet wat ze moet doen. Dan rent ze gillend weg", merkt mijn andere broer Morthin op. Zorro en Morthin zijn een tweeling en een jaar ouder dan ik. Hun doel in leven is de buurt onveilig maken en het lukt ze aardig goed ook tot grote ergernis van onze moeder.  "Wat moet je dan allemaal doen?", vraagt Luna nieuwsgierig. Luna is pas twaalf wat betekent dat ze nog vier jaar, gelukkig, moet wachten tot ze een officiële plek in de clan krijgt. "Dingen", zegt Zorro. "Die jij nog lang niet hoeft te doen ukkie", voegt Morthin toe. Eigenlijk is het zeer onterecht om Luna ukkie te noemen. Ze is dan misschien wel jong, maar ze is al wel dertien centimeter langer dan ik. Wat ook niet zo raar is aangezien ik 1 meter 52 ben.

"Oké Tyara je gaat NOOIT raden wie ik in de gang zag!", roept Diana uit als ik uit de auto stap. Diana Culpa is mijn beste vriendin en bovendien ook nog een heks. Als teken dat ik het niet weet haal ik mijn schouders op en pak mijn tas uit de auto. "Herinner jij je Ace nog? Die jongen die bij de Quasyjah clan hoort, nou hij is weer terug op school na een schorsing!", roept Diana helemaal verontwaardigt uit. Ik weet onmiddellijk wie ze bedoelt. Ace Doeslyn, zoon van de alfa van de Quasyjah clan. Mijn gezworen vijand nadat ze mijn oom hadden vermoord. Ace Doeslyn was een van de jongens die om de zoveel tijd werd geschorst, omdat hij altijd de stoere dingen deed. Op het dak van de school klimmen bijvoorbeeld. Ik ken hem eigenlijk niet persoonlijk, maar ik weet dat hij een eikel is waar ik absoluut bij uit de buurt moet blijven.

Samen met Diana loop ik door de gangen naar mijn les. Ik heb dit uur Spaans en zei Natuurkunde. Wat dus betekent dat onze wegen zometeen van elkaar scheiden. Vlak voor het lokaal houd ik Diana tegen. "Di, denk je dat ik bang moet zijn?", ik hoor dat mijn stem bibbert. Diana kijkt me heel even verbaast aan en dan moet ze lachen. "Tuurlijk niet gekkie, Spaans is geen eng vak." Zuchtend rol ik met mijn ogen. "Dat was niet wat ik bedoelde." Ik kijk haar betekenis vol aan. "Ooooh. Nee joh, daar hoef je echt niet bang voor te zijn. Je gaat bij een roedel horen. De roedel van je vader. Je wordt sterk en gaat risicovolle dingen doen. Klinkt toch fantastisch?" Ik weet niet zeker of ze het echt meent of dat ze gewoon sarcastisch is. "Ja, fantastisch", mompel ik zachtjes. En dan glipt Diana haar klas in en ga ik opeet naar die van mij.

Mijn moeder is geen weerwolf. Ze is gewoon een mens, een doodnormaal mens. Soms wilde ik dat ik gewoon haar genen had geërfd. Ik vraag het me af hoe het voor mijn moeder moet zijn om met weerwolven om haar heen te leven. Wetend dat ze op een dag haar familie zal kwijtraken. Het zit namelijk zo. Als je te lang een weerwolf bent, zo een twintig jaar, verander je voor altijd in een wolf. Ik heb daardoor mijn vader nooit echt gekend. Ik was vijf toen hij veranderde in een wolf voor altijd. Daarom krijgen weerwolven eigenlijk nooit een relatie met een mens. Het is te zwaar en te pijnlijk. Mijn moeder zegt dat ze er geen moment spijt van heeft gehad. Ze hielden zielsveel van elkaar, maar ze kunnen niet meer met elkaar communiceren. Nooit meer. Dat is misschien ook de reden waarom ik mijn vader nooit zie. Mijn moeder zien en niet met haar kunnen praten is te zwaar, dat moet haast wel. En daarom zal ik nooit verliefd worden. Nooit in mijn hele leven.

~De personages~
Tyara:

De tweeling (links Zorro, rechts Morthin)

Luna

Diana