Jacksonville Kingsize

Hoofdstuk 44

De volgende dag had ik me aan mijn woord gehouden en ben ik Jackson gaan bezoeken. Zijn gezicht lichtte op toen ik zijn kamer binnen stapte. 'Aimée', zei hij opgewekt terwijl ik een stoel bij zijn bed zette. 'Hoe gaat het?' vroeg hij. 'Wel oké,' reageerde ik een beetje afwezig. De hele avond toen ik in het hotel zat was ik bang om Legolas of Fabian tegen te komen. Gelukkig was dat niet het geval, maar ik wilde een confrontatie graag vermijden. 'En met jou?'
'Wel oké', zei Jackson met een glimlach. 'Nu jij er bent voel ik me stukken beter'.
Ik gaf hem een tik op zijn arm. 'Niet zo slijmen jij'.
'Ik weet dat je het leuk vind als ik slijm', zei hij met glinsterende ogen. Daar had hij inderdaad wel een punt. Ik trok mijn gezicht weer in de plooi. 'Hoe voel je je?'
Jackson pakte mijn hand en vlocht zijn vingers door de mijne. 'Ik voel me prima, ik ben blij dat ik zo snel herstel'.
'Daar ben ik ook blij mee. Weet je al wanneer je naar huis mag?' Jackson ging wat rechter op zitten. 'Als het goed is krijg ik dat vandaag te horen'. Zijn ogen vonden de mijne. 'Heb jij nog last gehad van de neefjes?'
Ik schudde mijn hoofd. 'Gelukkig niet, en ik hoop ook niet dat ik ze ooit nog tegen kom'. Een zucht ontsnapte zich aan mijn lippen en Jackson fronste zijn wenkbrauwen. 'Wat is er Aims?' Ik beet op mijn lip en kijk hem twijfelend aan. 'Ik logeer nu in het hotel', begon ik. 'Maar ik weet niet hoe lang ik dat nog kan blijven doen-'
'Je kunt zolang blijven als je wil'. Onderbrak Jackson me gelijk. 'Dat weet je'.
'Ik voel me nogal bezwaard als ik haast ga wonen in het hotel. En ik denk dat het misschien verstandig is als ik naar huis ga voor een tijdje'.
Jackson zei niks net als ik. We keken elkaar aan in stilte. Er viel ook niks te zeggen. Ik had hem zojuist duidelijk gemaakt dat ik terug naar huis ging.

Gister avond was een zware avond. Net nadat ik bij Jackson weg was gegaan stapte ik de bus in en liet me vervoeren naar het centrum. Het regende verschrikkelijk hard en de sneeuw die er lag begon te smelten. Nog voordat ik er verstandig over nadacht ging ik de eerste de beste bar binnen. Het was wat kleinere bar met verschillende houten tafels en stoelen. Ik liet mezelf op een barkruk ploffen en liet mijn hoofd op mijn handen steunen. Ik was uitgeput. Al gauw vroeg de barman wat ik wilde drinken en afwezig reageerde ik dat ik een pure whisky wilde. Ik dronk eigenlijk nooit sterke drank zonder frisdrank, maar dit keer was ik er aan toe. Het deed me goed toen ik eindelijk het heerlijke goedje door mijn keel gleed en het een licht branderig gevoel achter liet. Ik haalde een hand door mijn haar en merkte dat het uiterst vet was. Ik verwaarloosde mezelf, concludeerde ik. De afgelopen dagen waren zwaar. Ik haatte het om Jackson zo toegetakeld te zien. Maar aan de andere kant was ik enorm blij dat hij uit zijn coma was ontwaakt. Ik vroeg me toch wel af wat zijn vader van de hele situatie vond. Zou hij net zo geschrokken zijn als Selena en ik? Ik betwijfelde het.
Een onbekende stem trok me uit mijn gepieker. 'Jou heb ik nog nooit hier gezien'. Ik keek op en twee blauwe ogen vonden de mijne. Het waren ogen van een goed uitziende jonge man van mijn leeftijd. 'Hoi?' zei ik vragend. De jongen had donkere krullen en een neus piercing. Hij glimlachte naar me. 'Hoi, ik ben Dean'. Ik pakte zijn uitgestoken hand aan voordat hij naast me plaats nam. 'Doe je dat vaker?' zei ik terwijl ik nog een slok nam van mijn whisky.
'Wat?'
Ik gebaarde naar zijn gestalte. 'Vreemde aanspreken'.
Dean grinnikte. 'O absoluut, dat is mijn hobby'. Hij zei het met humor en toch was hij serieus. Zo'n gevoel had ik erbij. 'En jij bent?' Doordat hij zijn hoofd schuin hield vielen de voorste plukjes van zijn haar voor zijn ogen. Hij had een intrigerende, warme en verwelkomende uitstraling. 'Ik ben Aimée', zei ik. 'En ik kom niet uit Jacksonville als je je dat af vroeg'. Er veranderde iets in Deans blik. 'Dat verklaart een hoop'.
'Oh ja?' merkte ik op.
'Zeker', zei hij. 'Ik ken natuurlijk iedereen die in Jacksonville woont'. Het sarcasme droop ervan af en ik kon een lach niet onderdrukken. 'Maar goed', begon Dean. 'Wat brengt jou hier, in deze bar, om tien uur 's avonds'. Ik zuchtte en wreef afwezig met mijn vingers over mijn glas. 'Dat is een lang verhaal'.
Hij keek me barmhartig aan. 'Ik zit hier toch maar in mijn eentje, dus ik heb de tijd'.
'Goed dan', begon ik. Er was iets aan zijn houding dat me zo op mijn gemak stelde dat ik er van alles uit flapte. Hij was de ideale persoon om je hart bij te luchten. Pas toen ik hem vertelde over mijn ingewikkelde relatie met Jackson, maakte hij een opmerking. 'Als je je relatie met Jackson in drie woorden mocht omschrijven, wat zijn die dan?' vroeg hij. Ik was verbaasd dat hij dat wilde weten en ik moest even over mijn antwoord na denken. 'Passievol, ingewikkeld, maar liefhebbend', besloot ik uiteindelijk.
'Dat klinkt als een gezonde relatie', zei Dean. 'Is dat het ook?'
'Wat?'
'Vind je dat jou relatie met Jackson gezond is?'

Ik haalde mijn schouders op. 'Ik heb nooit echt eerder een serieuze relatie gehad, dus ik zou het niet weten'.

'Hou je van hem?'
'Ja', zei ik zonder enige twijfel. 'Ik hou ontzettend veel van hem. Hij betekent alles voor me'. Toen leek het alsof Dean moest nadenken. Hij fronste zijn wenkbrauwen. 'Dus als ik het goed begrijp: Je bent hier omdat je vriend in het ziekenhuis ligt. En je verblijft in het hotel van zijn vader. Zeg ik het zo goed?'
Ik knikte, 'dat heb je goed'.

'Maar toch zit je hier in je eentje met een glas whisky voor je neus. Waarom?' Dean keek me met vragende ogen aan. En ik keek terug. Ja waarom eigenlijk? Dacht ik resoluut. Waarom in hemels naam zat ik me te bezatten in een bar naast een vreemdeling. Waarom praatte ik überhaupt met hem? Wat bezielde me?

'Omdat ik in de war ben', gaf ik uiteindelijk toe. Ik wende mijn blik af en staarde naar mijn glas. 'Omdat ik niet meer weet wat ik moet doen. Ik weet niet meer wie ik ben en wat ik wil'. Of het was de drank die naar me hoofd steeg of ik moest echt mijn ei kwijt. 'Ik ben bang om de verkeerde keuzes maken, ik ben bang om het verkeerde té doen, ik ben bang voor mezelf en mijn gevoelens'. Hoopvol gleden mijn ogen terug naar die van Dean. Ik keek hem aan alsof hij mijn reddende engel was. Dat was natuurlijk belachelijk. Wat had ik aan een vreemde? Ik moest toch op mezelf kunnen bouwen? 
Bedachtzaam zei Dean: 'Kies voor jezelf'. De woorden galmde nog een tijdje na in mijn hoofd. Kies voor jezelf. Was dat niet gewoon wat ik moest doen. Gewoonweg voor mezelf kiezen? Had ik dat niet allang moeten doen? Het voelde als een opluchting toen Dean dat zei. Dit keer ging ik naar mezelf luisteren en niet naar iemand anders.  

De glinstering in zijn ogen leek weg te vloeien. Ze werden dof en mijn hart stopte een moment met kloppen. Schuld. Pijn. Verdriet. Alles was af te lezen. Van zijn hele houding. Ik voelde me verschrikkelijk. Mijn ogen vulden zich met tranen, maar ik verbood het me om te huilen. Ik zou me niet van mijn zwakke kant laten zien. Ik zou sterk zijn. Dat was een belofte aan mezelf. Een belofte die ik niet zou breken. 
'Verlaat me niet', zei Jackson op een fluistertoon. Ik vormde zich een brok in mijn keel, die ik met moeite weg slikte. 'Het spijt me'. 
'Niet weggaan, alsjeblieft'. Jackson pakte mijn hand vast en hield me in zijn greep. 'Niet weggaan, ik wil niet dat je weggaat'. 

'Het is beter als ik ga', zei ik gepijnigd. 'Ik moet'. 
'Nee', zei Jackson naar adem happend. 'Nee, nee, nee!'
Gauw trok ik mijn hand los uit de zijne. 'Ik hou van je Jackson, jij bent de hele wereld voor me'. 

Toen stond ik op en liep naar de deur. 'Ik zal altijd de jouwe zijn'. En toen verliet ik de kamer. Ik liet de tranen op vrije loop. Ze stroomden naar beneden als watervallen. Het voelde alsof ik de meest grote vergissing in mijn leven had gemaakt, maar ik wist dat het zo beter was. Ik moest eerst alles op een rijtje krijgen, voordat ik iemand anders kon helpen. Hoeveel ik ook met Jackson mee leefde, het lukte me niet. Het werd me te veel. En soms zijn keuzes hard, maar moet je ze toch maken. En dit was er een van. 

Van Selena had ik geen afscheid meer genomen. Ik was rechtstreeks van het ziekenhuis naar het hotel gegaan en heb mijn spullen gepakt. Ik durfde haar niet onder ogen te komen. Ze zou me afkeurend aan kijken met haar staal blauwe ogen. Ze zou me zwak vinden dat ik nu voor mezelf koos. Ik vond het ook zwak. Er was geen excuus voor. Maar ik wist dat Selena er wel voor Jackson was, en dat stelde me gerust. Hij bleef niet in zijn eentje achter. 
In de taxi op weg naar het vliegveld staarde ik afwezig uit het raam. De regen viel met bakken uit de hemel en er was geen sneeuw meer te bekennen. 'We zullen elkaar weerzien', mompelde ik en toen sloot ik mijn ogen. 

THE END