Δεν Σου Αξίζω

Κεφάλαιο 2

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα στο καινούριο μου σχολείο. Θα το υποστώ και αυτό. Πώς θα είναι; Το σχολείο.. οι μαθητές... Οι καθηγητές. Στο παλιό μου σχολείο τους είχα μάθει όλους και είχα συνηθίσει... τώρα; Αν είναι κανένας παράξενος; Κομπλεξικος; Μέχρι να τους μάθω θα χρειαστώ χρόνο.
"Τι σκέφτεται;" Με ρωτάει η μαμά.
"Πώς θα είναι το σχολείο και αν θα το συνηθίσω" της απαντάω.
"Όλα καλά θα πάνε.. έλα" μου λέει και κατεβαίνει από το αυτοκίνητο.
"Πού πας;" Την ρωτάω.
"Πρέπει να έρθω να υπογράψω την μετακίνηση σου σε αυτό το σχολείο.." μου απαντάει και μπαίνουμε μαζί στο σχολείο.
Νταξει δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο...το παλιό μου σχολείο ήταν καλύτερο και πιο καθαρό. Από μαθητές... Από οτι βλέπω έχει πολλούς. Μπήκα με την μαμά μου στο γραφείο των καθηγητών και ζητήσαμε την διευθύντρια.
"Ήρθατε για την καινούρια μαθήτρια" μας λέει και μας κάνει νόημα να πάμε μαζί τής
"Πώς σε λένε κορίτσι μου;" Με ρωτάει όσο η μαμά έβαζε τις υπογραφές που έπρεπε.
"Λίζα Αντωνοπούλου" της απαντάω.
" Το Λίζα από που βγαίνει;" Με ρωτάει μετά.
"Από το Ελισάβετ αλλά δεν το θέλω καθόλου" της απαντάω.
"Όπως θέλεις εσύ" μου λέει.
Καλή γυναίκα ειναι... Και μιλάει γλυκά και ήρεμα.
"Εγώ τελείωσα... Λίζα τα λέμε στο σπίτι" λέει η μαμά μου και φεύγει.
"Αντωνοπούλου είπες έτσι;" Με ρωτάει η διευθύντρια.
"Ναι" της απαντάω.
"Άρα θα είσαι στο Γ1" μου λέει μετά.
"Εγώ λέγομαι Μαρία Αλεξίου... Ότι και να χρειαστείς οποιοσδήποτε ώρα η πόρτα του γραφείου μου θα είναι πάντα ανοιχτή για εσένα" μου λέει.
"Ευχαριστώ πολύ" της λέω.
"Έλα τώρα να πάρεις τα βιβλία σου και το πρόγραμμα" μου λέει.
"Τα βιβλία τα έχω από το παλιό σχολείο... Αλλά δεν έχω φέρει τίποτα μαζί μου σήμερα γιατί δεν είχα πρόγραμμα" της απαντάω.
" Νταξει δεν είναι πρόβλημα αυτό... Μπορείς να μπεις στην τάξη να παρακολουθήσεις και από αύριο να φέρεις κανονικά τα βιβλία σου" μου λέει και αφού χαμογελαω την ακολουθώ.
Το κουδούνι είχε είδη χτυπήσει αλλά εγώ δεν είχα μπεί στην τάξη ακόμα. Η κυρία Αλεξίου μου έδειχνε τις αίθουσες και μου εξηγούσε τι κάνουμε στην κάθε μία.
"Αυτα..ήταν που πρέπει να ξέρεις... Θα σου πάρει λίγο χρόνο να προσαρμοστείς..αλλά ελπίζω να μην έχεις κάποιο πρόβλημα" μου λέει.
"Πιστεύω πως θα είμαι εντάξει" της λέω
"Πάμε τώρα στην τάξη σου" λέει.
"Μισό λεπτό" λέει μετά από λίγο αφού κοιτάζει δίπλα.
"Δημητρόπουλος"φωνάζει και αφού κοιτάζω στα δεξιά μου βλέπω ένα ψηλό μελαχρινό αγόρι που σίγουρα δεν ήταν μικρότερο από εμένα.
"Παρακαλώ"λέει εκείνος και πλησιάζει.
"Άσε τα παρακαλώ σε εμένα Άρη... Κάτι σου έχω πει... Δεν θα αργείς" του λέει η κυρία Αλεξίου.
"Εγώ θέλω να αργώ" της λέει εκείνος.
Αγενείς είναι.
"Άρη... Δεν θέλω να σε έχω και άλλη χρονιά εδώ για αυτό φρόντισε τις απουσίες σου" του λέει.
"Καλά" λέει εκείνος.
"Θα πάμε μαζί πάνω τώρα"του λέω και πάμε και οι δυο μαζί της. Δεν έχει μιλήσει καθόλου. Μάλλον δεν θα είναι πολύ κοινωνικός... Και μετά μου λένε ότι εγω εδώ θα κάνω παρέες.
Αφού φτάσαμε έξω από την τάξη η κυρία Αλεξίου χτύπησε την πόρτα.
"Με συγχωρείτε για την ενόχληση" λέει η κυρία Αλεξίου" ο μαθητής σας καθυστερημένος ως συνήθως" συνεχίζει και ο Άρης μπαίνει στην τάξη χωρις να πει τίποτα."και η καινούρια σας μαθήτρια" λέει
"Ααα ωραία . Ελα μέσα" μου λέει η καθηγήτρια.
"Το όνομα σου;" Με ρωτάει.
"Αντωνοπούλου" της απανταω και εκείνη κοιτάει την κατάσταση με τα ονόματα.
"Ελισάβετ;" Με ρωτάει.
"Λίζα" της απανταω εγώ.
"Λοιπόν εγώ η είμαι η κυρία Μακρή και στην τάξη σας διδάσκω το μάθημα της ιστορίας" μου απαντάει.
"Ναι έχω πάει είδη πρόγραμμα..μόνο που δεν έχω τίποτα μαζί μου σήμερα γιατί είναι πρώτη μέρα" της λέω
"Μην σε ανησυχεί αυτό" μου λέει.
"Λοιπόν συνεχίζουμε"λέει η κυρία Μακρή και συνεχίζει το μάθημα.
"Άρη παιδί μου... Σταμάτα να πετάς χαρτάκια... Είσαι 18 χρονών. Πότε θα ωριμάσεις;" Τον ρωτάει η κυρία Μακρή και εκείνος δεν της απαντάει.
Δεν τον συμφέρει κιόλας. Είναι πολύ αγενείς και πολύ παιδί για την ηλικία του.
"Δημήτρη το ίδιο ισχύει και για εσένα" λέει μετά από λίγο.
Μάλλον ο Δημήτρης είναι εκείνο το ξανθό παιδί που κάθεται δίπλα στον Άρη.
Ενώ η κυρία Μακρή έκανε παρατήρηση στα αγόρια χτυπάει η πόρτα.
"Ναι" λέει εκείνη.
"Κύρια συγνώμη...απλά έπρεπε να πάω για κάτι εξετάσεις" λέει μια κοπέλα που μόλις ν
Μπήκε στο μάθημα.
"Νταξει Άννα. .. ξέρω... μίλησα με την μητέρα σου... Κάτσε" της λέει και η κοπέλα με πλησιάζει.
"Επειδή κάθεσαι στην θέση σου δεν έχεις θέμα να κάτσω μαζί σου" μου λέει.
"Όχι... Κανένα . Δεν ήξερα ότι..." Λέω και εκείνη αφού κάθεται με διακόπτει.
"Χαλάρωσε... Είσαι καινούρια.. λογικό να μην ξέρεις" μου λέει." Άννα" συνεχίζει.
"Λίζα" της λέω εγώ και τότε χτυπάει το κουδούνι. Όλα τα παιδιά βγξκαν έχω σαν τρελά...σαν να μην έχουν ξανά βγει ποτέ διάλειμμα.
"Μην δίνεις σημασία. Πάντα έτσι κάνουν" μου λέει η Άννα.
"Θα το συνηθίσω" της λέω.
"Από πού ήρθες;"με ρωτάει.
"Από Θεσσαλονίκη"της απαντάω.
"Ποιά περιοχή;" Με ρωτάει.
"Πανόραμα" της απαντάω.
"Κατερίνα Αναγνώστου Γ1 δεύτερου επαγγελματικού λυκείου Πανοράματος" μου λέει.
Ορίστε; Πού την ξέρει την Κατερίνα;
"Τι;" Την ρωτάω.
"Την ξέρεις;" Με ρωτάει.
"Ναι .. είναι η καλύτερη μου φίλη και ήμασταν μαζί στο γυμνάσιο και στο δημοτικό . Αλλά μετά πήγε σε ΕΠΑΛ" της απαντάω.
"Είναι ξαδέρφη μου" μου λέει
"Πλάκα κάνεις;" Την ρωτάω
"Όχι... Μου έχει πει πολλά για εσένα.. αλλά δεν σε είχα γνωρίσει ποτέ" μου λέει.
"Περίεργο... Εκείνη δεν μου είχε πει ποτέ τίποτα για εσένα" της λέω.
"Δεν θα έτυχε" μου λέει εκείνη.
"Λογικά" της λέω
"Χαίρομαι πάντως που σε γνωρίζω" μου λέει
"Και εγώ"

----------------------------------------------------------------------

Χευ

Να και το επόμενο.

Ελπίζω και αυτή η ιστορία να σας αρέσει.

Τα λέμε στο επόμενο κεφάλαιο ..

Φιλάκια 💋💋💋