Merhaba Jimin...
Yazacak bir şeyim yok..
Harfleri bile düzgün yazamıyorum..
Kurtar beni Jimin...
Seni uzay kadar seviyorum.
Hoşçakal Jimin...
•
•
•
Jungkook'tan.. ;
O kadar kötüydüm ki, 'Jimin'in son harfini bile yazamadım...
Kendim yatağa doğru salmamla, defter ve kalem yere düştü...
Kafamı yastığa koydum ve tavanla bakışmaya başladım..
Bir anda sayıklamaya başladım fakat nefesim yoktu, konuşmama engel oluyordu. Odamın kapısından 'Jungkook kapıyı aç' diye sesler geliyordu.. Kapıyı açamayacaktım ki..
"J-jimin... Bak h-herkes kapıda... S-sen neredesin..? Bir kere sarılsan.. Hiç bir şeyim kalmayacak.. A-nlas-.. *
Cümlemin sonunu getiremeden gözlerimi dünyaya karşı kapattım, kim bilir belki hiç açmayacaktım..
Duyduğum en son şey, Jin Hyung'un kapıyı kırma sesi ve Tae'nin telefonla Jimin'i çağırmasıydı... Bu duyduğum en güzel şeydi rahatlıkla ölebilirdim şimdi...
Jimin'den.. ;
Taehyung telefonu kapatır kapatmaz ışık hızıyla eve koştum..
Eve geldiğimde, hareketsizce yatan Jungkook'u görünce kanım durdu adeta, nedensizce gözlerimden yaşlar almaya başladı...
Ona yaptığım kötü davranışlar, sözler... Teker teker aklımda sıralandı, vicdan azabı çekiyordum.
Bir şey yapamadan donmuş bir şekilde kenarda bekledim.
Namjoon ve diğerleri onu kucağına alıp hastaneye götürdüler..
Ağlayarak yatağa oturdum ve yerdeki defteri gördüm, bu Jungkook'un hep yazdığı defterdi...
Açtım ve okumaya başladım...
"Gülüşüne de aşığım Jimin."
"Seni uzay kadar seviyorum. "
"Seni çok seviyorum. "
"Sana hyung demek çok zor Jimin. "
"Hoşçakal Jimin.. "
B-ben ne yaptım..?
Ben ne zaman bu kadar kötü biri oldum..?
Tanrım, o ölemez.. Ona bir şey olamaz...
Ölesiye aşık olduğum insan böyle kolay gidemez, bu kadar basit değil...
Kalktım ve hastaneye doğru, en hızlı nasılsam o hızda koşmaya başladım...
....
