Julia Smith een meisje van 17 heeft haar moeder verloren.
De enigste overgebleven familie die ze nog heeft is haar vader die ze al 10 jaar niet meer heeft gezien.
Haar vader heeft nooit meer contact met haar opgezocht en is verder gegaan met zijn le...
Nadat ik mijn koffer heb ingepakt besluit ik om me te gaan douchen. Ik neem een handdoek van mijn kamer en leg alvast mijn kleren klaar. In de badkamer zet ik de douche aan en ga er onder staan ik voel de warme stralen over mijn schouders en rug verder naar beneden stromen. Ik denk aan hoe mijn vader er nu zou uitzien, waar hij woont en hoe zijn nieuwe vrouw eruit zou zien. Die gedacht maakt me misselijk en ik denk terug aan mijn moeder. Ik voel de tranen komen en begin te snikken. De tranen rollen over mijn wangen.
Na ongeveer 10 minuten gedoucht te hebben ben ik uitgehuild, ik stap van onder de douche en droog me af. Ik kijk in de spiegel en zie mijn rode opgezwollen ogen ik wil ze wegwerken met make-up maar zie dat ik nog maar 27 minuten heb voor ik mijn trein heb en het is bijna 10 minuten lopen dus besluit ik om het zo te laten en me gewoon aan te kleden.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
(Outfit Julia)
Ik loop naar beneden en hoor mijn maag rommelen. Ik zoek naar eten maar aangezien het huis straks leeg komt te staan is er niets meer te eten.
Ik besluit om onder weg naar het station wel eten te kopen. Ik raap al mijn spullen samen en vertrek. Na ongeveer 10 minuten lopen plus 5 minuten struggelen om mijn koffer de trap naar het perron op te krijgen ben ik eindelijk op het perron. Even was ik bang dat ik mijn trein ging missen omdat er zo veel volk was in de broodjeszaak maar de treinen zijn toch altijd te laat dus heb ik hem net niet gemist. Ik stap in de trein met in de ene hand mijn koffer en in de andere mijn broodje. Ik ga op een plaats naast het raam zitten en eet mijn broodje.
2 uur later: Ik heb het gevoel dat ik al heel de dag op de trein zit en ben blij als ik eindelijk in het station van Antwerpen ben. Ik loop uit de trein en probeer me tussen de mensenmassa door te dringen wat nogal moeilijk gaat met zo een grote koffer. Het station is gigantisch (zie foto) en even vergeet ik waarom ik hier ben. Ik krijg een berichtje en kijk naar mijn gsm:
Onbekend: hey Julia ik sta aan de Starbucks ik wacht daar op je.
Julia: wie is dit??
Onbekend: Je vader haha
Julia: oké ik ben er binnen 5 minuten
Geïrriteerd steek ik mijn gsm terug weg en loop naar de Starbucks. Ik ben hier nog nooit geweest en weet totaal niet waar ik naar toe moet. Na ongeveer 10 minuten gezocht te hebben zie ik in de verte het logo van Starbucks ik slaak opgelucht een zucht en ga er op af. Als ik toekom zie ik een man met een wit hemd en een blauwe kostuum broek staan. Zelf na 10 jaar hem niet gezien te hebben herken ik hem meteen. Zijn vroeger pik zwarte haar is nu een mengeling van zilverkleurig grijs en zwart, zijn gezicht is verouderd en ziet er vermoeid uit maar toch het heeft iets vertrouwd ik voel me meteen een beetje meer opgelucht, ik dacht dat toen ik hem ging zien ik me kwaad en buitengesloten zou voelen door dat hij ons 10 jaar geleden verlaten heeft. Maar door hem zo te zien en wat er gebeurd is met mama ben ik gewoon opgelucht bij de gedachte dat ik straks misschien terug een familie heb. Ik loop op hem af en hij kijkt mijn richting uit hij ziet me en zijn gezicht licht op. Ik loop naar hem toe en als ik voor hem sta geeft hij mij een knuffel. Het kleine beetje woede dat ik nog had smelt als sneeuw voor de zon. En alweer voel ik de tranen opkomen, ik probeer ze tegen te houden maar het lukt niet alweer barst ik in snikken uit. Mijn vader neemt me bij mijn schouder en kijkt me aan: "Het spijt me van je moeder meisje, dit had ik niet voor ogen toen ik dacht aan je terug te zien na al die tijd." "Het is oké ik kom er wel boven op" zeg ik. Ik probeer mijn snikken binnen te houden terwijl we naar de auto lopen.
"De vrouw daar aan die auto is Halley, mijn vrouw en jouw nieuwe moeder." zegt mijn vader. De gedachte van een nieuwe moeder maakt me duizelig en even verlies ik mijn evenwicht gelukkig heeft mijn vader daar niets van gemerkt.
Eenmaal aangekomen bij Halley lacht ze vriendelijk naar mij en geeft me een knuffel. "Ik ben Halley" en ze steekt haar hand uit. Ik geef haar een hand en lach vriendelijk naar haar.
"Robin kom je gedag zeggen tegen je nieuwe zus?" vraagt mijn vader. Een jongen van rond de zeven schat ik komt uit de auto gestapt hij lacht vriendelijk naar me en geeft me een knuffel ik knuffel hem terug en zet mijn beste fake smile op. Het blije gevoel dat ik daarjuist had bij een nieuwe familie verdwijnt bij de gedacht dat ik ook nog een nieuwe broer krijgt. Hier had ik helemaal niet bij stil gestaan dat ik er ook nog een nieuwe broer ging bijkrijgen. Een vader krijgen na die 10 jaar niet gezien te hebben en een nieuwe moeder krijgen is al veel maar er ook nog een broer bij krijgen dat maakt me een beetje van slag.
Terwijl mijn vader mijn valies en rugzak in de koffer steekt stap ik in de auto. Na ongeveer 10 minuten rijden stoppen we bij een gigantisch huis. Even denk ik dag we fout zitten maar nadat mijn vader zegt: "We zijn er." weet ik vrij zeker dat we juist zitten. Hoe kan hij dit betalen? Ik ben al heel mijn leven gewend van in het kleine gezellige huisje aan de rand van Gent te wonen en nu dit?
Ik begin meer en meer te twijfelen of ik mijn vader wel nog zo goed ken als ik dacht. Misschien was dit allemaal 1 grote vergissing.
Heeyyy Ik weet dat Gent en Antwerpen geen 2 uur van elkaar rijden ligt maar aardrijkskunde is nie echt mijn sterkste vak dus ja...
Ik hoop dat het tot hiertoe niet te saai is, als het zo is... dan ja sorry kan der nie veel aan veranderen😬😂
