Gecenin var olan güzelliğini satırlara sığdırırken kelimelerimin tükenmesinden korkar oldum.. ya bir gün biterse bu duygu diye düşünmekten yoruldum.. bitmişliğin, tukenmişliğin ifadesi midir bu.. yoksa bu güzelliği herkes görürde avuçlarımdan uçup gider diye midir korkum.. kaygılıyım.. ya geceye olan sevdam biterse.. ya oda beni sevmekten vazgeçerse.. çok doluyum.. bin türlü dert dolaşır oldu etrafımda.. sanki ben sırtladım dünyanın yükünü.. taşıyamaz hale geliyordum artık.. dermanım kalmadı.. kollarım bu yükü tutmaktan ayaklarım bu yükü tasımaktan yoruldu.. yeter artık dayanamıyorun dediğim anda bir papatya cıktı karsıma.. her bir yaprağı sardı sarmaladı beni.. elimden tuttu yol gosterdi.. destek oldu akıl verdi.. bende her yaprağını çok sever oldum.. geceme onlarıda kattım.. ya o yapraklar çekip alacak beni ızdıraptan.. ya da bir boşluğa atacağım kendimi.. daha fazla taşıyamam bu kadar ağır yükü.. vazgeçmişliğin simgesidir bu.. yapraklar sizedir bu sözüm ; " ya tuttuğunuz bu eli hiç bırakmayın.. ya da atın beni bir çukura kendi yalnızlığımla boğulayım " ... 🍷🌙
