เสียงโทรศัพท์สั่นอย่างแรงทำให้ร่างบางเลือกที่จะรับทันที
(1960)
เบอร์ตำรวจนี่! ไม่รอช้าร่างบางรีบรับโทรศัพท์ทันที
"สวัสดีครับ"
(ใช่คุณ คิม แทฮยองหรือเปล่าครับ)
"ใช่ครับ เจอพ่อแม่ของเด็กที่ชื่อจองซานแล้วใช่ไหมครับ?"
(ครับ กรุณาเอาตัวเด็กมาส่งคืนพ่อแม่เด็กด้วยครับ)
"ได้เลยครับ ขอบคุณที่เป็นธุระให้ครับ "
ร่างบางดีใจที่เด็กน้อยจะได้เจอพ่อแม่ภายในเเค่ข้ามวัน แต่อีกใจหนึ่ง เหมือนจะเหงาอีกแล้ว แล้วอุปกรณ์เด็กล่ะ ซื้อมาซะเยอะแยะเลย เสียดายแย่
"จองซาน...ของเล่นอยู่ไหนครับ เอาไปเล่นในรถด้วยนะครับ"
"ฮับ! หม่ามี๊จะพาจองซานไปไหนหรอฮับ?"
เด็กน้อยพูดเสียงเจื้อยแจ้ว ร่างบางเลือกที่จะไม่ตอบ
อา... ผมรู้สึกโหวงขึ้นมาเลย
สถานีตำรวจ
ร่างบางเดินจูงเด็กน้อยที่พูดเสียงเจื้อยแจ้วตลอดทางเดิน
ทันใดนั้นผู้หญิงที่เห็นคาดว่าน่าจะเป็นแม่ของเด็กคนนี้จึงปล่อยมือไปหาคนเป็นแม่จริงๆของเขา
แล้วก็ใช่
"จองซาน หนูหายไปไหนมาลูก แม่นึกว่าหนูโดนโจรที่ไหนจับไปซะอีก แม่ตกใจแทบแย่ "
คนเป็นแม่โผกอดร่ำไห้เด็กในอ้อมกอดที่มีท่าทีกอดของเล่นโดยไม่สนใจผู้แม่เลยด้วยซ้ำ
เหอะ งงไปอีก
"จองซานงอนอะไรแม่ครับ หืม"
"ไม่เอา! จองซานจะอยู่กับหม่ามี๊แตแต!!"
"เธอชื่อแทฮยองเหรอจ้ะ ฉันขอบใจมากๆเลยที่ดูลูกฉันให้ " ร่างบางยิ่มรับให้กับผู้เป็นแม่ของจองซาน
คนเป็นแม่รับทั้งน้ำตา พลางอุ้มจองซานด้วยความคิดถึง คนที่อยู่ข้างหลังคงเป็นการ์ดแน่ๆ
أنت تقرأ
MONTHER ORDERED #kookv
أدب الهواةหน้าอย่างผมดูเหมือนคนอยากมีเมียหรอครับ? เหอะ ไม่มีทาง ถ้าหญิงแม่ไม่สั่งมา เจ้าชู้อย่างผมขอลาครับ
