falling for someone isn't stupid

Ik zit al bijna een uur in de trein. Vandaag ga ik mijn beste vriendin ontmoeten. Ik ken haar al 2 jaar en elke avond skype'n we uren. Over een kwartier zie ik haar eindelijk in het echte leven.

" OHMYGOD SARAAAAAAAAH " : roept Lara. Ik hoor Lara mij roepen en ik ren zo snel mogelijk op haar af. We omhelzen elkaar voor een paar minuten. Lara ziet dat ik zenuwachtig ben. " Wat is er ? " : vraagt Lara. " Oh nee niks, ik ben blij dat ik hier met jou ben . " : antwoord ik met een fake smile. Lara laat haar mooie lach zien. " Dit is mijn eerste keer dat ik in Maastricht ben, " : zegt Sarah tegen Lara. " Kom mee, dan laat ik allllles zien, alles. "

'' De mensen hier praten echt raar, hahaha, '' zeg ik '' maar het is hier wel mooi, en de zon schijnt lekker.'' Lara reageert niet. We lopen door de binnenstad. We hadden gisteravond plannen gemaakt voor vandaag.

Op het lijstje staat :     

- shoppen

- foto's maken voor ig

- lol maken

'' Zullen we daar naar binnen gaan ? '' vraagt Lara. '' Jahoor.'' Antwoord ik. We lopen de Zara binnen en ik zie gelijk een leuk roze jurkje. Lara loopt al achterin de winkel bij de koopjeshoek. Ik zoek mijn maat uit maar ze hebben mijn maat niet meer. '' Heeft u nog een maat 36 ?'' vraagt ik aan een medewerker. '' ehm dat weet ik niet zeker, '' zegt ze, '' Ik zal wel even achter kijken.'' Ze liep weg met het roze jurkje en evenlater kwam ze terug met de juiste maat. '' dankjewel.'' zeg ik. Lara stond al in het pashokje. Ik loop naar een leeg pashokje naast die van Lara. '' Saar ? '' roept Lara angstend. '' Wat is er ? '' vraag ik. Lara geeft geen antwoord. Ik spring het hokje uit en loop naar die van Lara. Ik zie Lara op de grond liggen. Van angst gil ik heel hard. De medewerkers komen naar me toe gelopen en ze vragen niet wat er is. Ze zien het hel. Een vrouw belt gelijk 112. Ik zit op de grond met Lara naast me. Ik huil. Hoe is dit gebeurd, denk ik bij mezelf. '' Weet jij wat er is gebeurt? '' vraagt de medewerker. '' N-nee..'' antwoord ik. Natuurlijk weet ik wat er aan de hand is. Natuurlijk weet ik het. 

Later die dag zitten we in het ziekenhuis. Ik en haar familie. Lara ligt in een ziekenhuis bed. Haar ouders hebben geen idee wat er aan de hand is. Maar ik weet alles, alles. 

Na een paar uur wachten in de wachtkamer mag ik eindelijk naar haar toe. Ze is eindelijk wakker. Ze durft me niet aan te kijken en begint te huilen. '' Ik schaam me zo erg..'' zegt ze. '' Niet doen, het lukt je wel.'' antwoord ik. Lara weet natuurlijk wat ik bedoel. De dokter kwam binnen, hij ziet niet dat ik in de hoek van de kamer sta. '' Uit onderzoek blijkt dat je anorexia hebt. '' zegt de dokter. Lara en Ik kijken niet verbaasd. Ze hebben dit eigenlijk wel verwacht. '' Je hebt zwaar ondergewicht, met jouw lengte en leeftijd hoor je rond de 50kg tewegen, maar nu weeg je 41 en dat is gervaarlijk.'' zegt de dokter. Lara schrikt er niet van, natuurlijk weet ze hoeveel ze weegt. Natuurlijk weet ze het. '' We houden je een week in het ziekenhuis.'' eindigde de dokter het gesprek.

'' Ik denk dat je beter naar huis kunt gaan..'' zegt Lara, '' ik schaam me zo erg dat je me zo ziet.'' Ik kijk de heletijd naar de vloer. '' Ja dat lijkt me een goed idee..'' zeg ik. Ik omhels Lara en loop weg zonder iets te zeggen.

Ik zit huilend in de trein naar huis. Mensen kijken me raar aan maar zeggen niks. 

Dit is mijn schuld, dat Lara nu in het ziekenhuis lig. Het is mijn fucking schuld..

Een jaar geleden zei ze dat als ik niet stopte met afvallen, dat zij het ook zou doen. En nu is ze op een gevaarlijk punt , DOOR MIJ.

Het is mijn schuld, het is mijn shuld, het is mijn schuld..

Het is mijn f u c k i n g schuld. Alles is mijn schuld.

De trein is eindelijk gestopt. Ik stap uit maar ik loop niet verder. Ik kijk hoe de trein vertrekt. Ik kijk hoe er een nieuwe trein aankomt.

Nobody will miss me.

Ik spring