Denize benzerdi gözleri. Deniz gözlüm derdim hep. Upuzun sarı saçları vardı. Sarışınımdı benim. İzlemek isterdi kalbim onu hep. Ama bakmaya kıyamazdı gözlerim. Sarılmak isterdi kollarım. Sonsuza kadar , sıkıca sarılmak. Engel olurdu yüreğim hep. Manolya alırdım hep, severdi . Manolya gibi de kokardı. O gün yanına gittim. Manolya demetlerimle. Ona " yanındayım " demek için gittim. Kalbim ilk günkü şiddetiyle çarpıyordu yine. Soğuk mermere oturdum. Manolyaları verdim. Sonra uzun uzun baktım. Biraz okşadım. Toprağını. Tek tek çiçekleri yerleştirdim. " Yanındayım sevgilim" diye döküldü iki kelime ağzımdan. " Sana söz vermiştim ya , her zaman yanında olacağım diye . Bak burdayım . Manolyalarımla geldim hemde. " Sustum. 'Sana olan özlemimden tam 10 kere intihar etmeye kalkıştım ' diyemedim. 'Senin kokunu duymak için aldığım kazağını yanımdan ayıramıyorum' diyemedim. 'Her gün rüyalarımda olup beni delirttiğin için hastanelerde yattım' diyemedim. En önemliside' Seni Seviyorum. Söz verdiğimden değil. Kalbim de sadece sen varsın diye seviyorum. Her saniye artan histe. Seviyorum' diyemedim. Öylece sustum geriye kalan vaktimde. Sadece. Sustum.
