Finding Key

Simula

Simula

Back then, It was a wonderful night. Well para sa kanila yun.

"Mama! Tingnan mo yun oh! Ang laki ng teddybear!" narinig kong sabi ng isang bata sabay hila sa kanyang ina papunta sa isang game booth.

Silang lahat ay masaya. Ofcourse, araw iyon ng festival sa Ohtakho City.Ang mga ilaw noon ay magandang tingnan dahil sa gabi iyon noon. Lahat sila ay masaya. Except for me.

I'm crying endlessly in the middle of crowd. People started to stare at me and then kakawawaan nila ako.

I'm searching for my brother back then. He was too busy playing the game i want to play. Gusto niya kasing makuha ang teddy bear na gusto ko pero sabi niya, siya na ang kukuha 'nun para sa akin. But, I lost sight of him.

When I was about to run, someone hold me in my arms.

"Hey. Are you lost?" he said. He's a boy. Parang magkasing edad lang kami. He was wearing a white tuxedo. I wiped my tears then nodded.

He looked at me, "Come with me." he said then held my hands. My heart started to beat fastly. It was a strange feeling.

Hindi ko alam kung bakit ako pumayag na sumama sa kanya kahit hindi ko pa siya kakilala noon. Muka rin kasi siyang nawawala noon kahit na mukha siyang pupunta sa isang engrandeng party kasi nakatuxedo pa siya.

Tumigil kami sa isang engrandeng hotel. I looked at him. He was smiling at me. And then, pumasok kami sa hotel.

"B-bakit tayo nandito?" i asked him. But he just smiled at me.

"Dont worry. I wont bite you." He said then chuckled. Pumasok kami sa isang elevator tapos ay tumigil sa isang room.

" My friends are here. I want to introduce them to you." he said then smiled. He opened the door. And there, I saw a three boys wearing a tuxedo playing Xbox.

"Bakit ang tagal mo?" tanong ng isa habang nakatingin parin sa tv.

"Guys, may i-me-meet ako sa inyo." sabi nya sabay ngiti sa akin. Nginitian ko rin siya. Agad na napatingin sa amin ang tatlong lalaki.

"Pre, wag mong sabihing magta-tanan kayo? 8 years old ka palang, uy!" sabi ng isa. Agad na uminit ang pisngi ko. Tumungo ako.

"Don't be rude! It's his first time na magpakilala sa atin ng babae." sabi naman ng isa.

"Yea. And it's his first time na magpakita nang walang dalang pagkain." sabi naman ng isa.

Agad na nagpanic ang katabi ko, "Sorry! It's too crowded. Babalik lang kami para bumili." Sabi niya pagkatapos ay umalis kami sa hotel na iyon.

He said sorry dahil sa inasal ng mga kaibigan niya. But I just smiled at him. Hindi ko na naalala na nawawala nga pala ako at hinahanap ko si kuya.

Suddenly, may fireworks na sumabog sa itaas. Napatingin kami dun at tumawa.

Sa gitna ng engrandeng fireworks sa itaas, narinig ko ang boses ni kuya.

"Nero! Nero, nasaan ka? Nero!" Boses ni kuya na para bang natataranta at hinahanap ako.

Inalis ko ang pagkakahawak ng kamay namin. He looked at me, "I'm sorry. I got to go."

He held me, "W-wait, whats your name?"

I smiled, "Call me Yan-yan."

Nang paalis na sana ako, ay may binigay siya sa aking isang keychain, "I'm Key.T-take this. Kapag lumaki kana, Hahanapin kita at pakakasalan." sabi niya then left me in the crowd, dumbfounded.

Dear Key,
Sana makita na ulit kita.

---

Author's note:

Hi~ First story ko po ito. PERO nakalimutan ko ang password ko dito kaya pwease visit @thefxngxrl account if ya wanna continue reading this story.

Thankyou :D

Former LadynamedQianah,
Thefxngxrl.