Wiem, że miłość jest tak daleka, tak nieosiągalna, jednak wierzę, że kiedyś w dalekiej przyszłości znajdę kogoś, kogo będę tak mocno kochać, że aż będzie mnie to bolało. Uczucie to będzie tak wielkie, że słowa „Kocham Cię" nie wystarczą, że sam dotyk drugiej osoby nie przyniesie ukojenia, że bycie przy ukochanym będzie w pewnym sensie niedosytem, dlatego nic nie może opisać tego co się dzieję w sercu. Jednak wiem jedno, że patrząc na kogoś musiałabym widzieć swoje odbicie, że mój wzrok musiałby przenikać jego duszę, że mogłabym czytać z jego oczu jak z otwartej księgi, że gdyby jemu się coś stało ja nie wytrzymałabym i zrobiłabym wszystko i poszłabym na koniec świata i jeszcze dalej żeby mu pomóc, uratować go, że jeśli on by zginął ja też bym zginęła. Tak o to wszystko sprowadza się do tego, że miłość potrafi być zabójcza, lecz bez miłości życie straciłoby jakikolwiek sens. Każdy choć raz w życiu chciałby odczuć to napięcie powodowane bliskością drugiej osoby, tą skłonność do zrobienia wszystkiego dla partnera, tą zażyłość.....
Po prostu poczuć, że jest się dla kogoś ważnym i kochanym.
