ก่อนเกิดเหตุการณ์โลกเเตกของทั้งสอง วิน&คิม
ณ ลอนดอน
ร้านกาแฟชื่อดังแห่งหนึ่งในตัวเมือง ชายร่างบางผิวกายขาวเนียน นัยตาหวานสดใสภายใต้ขนคิ้วหนาเข้ม กำลังนั่งจดจ่ออยู่กับสมาร์ทโฟนเครื่องเบาบาง เเต่ทันใดนั้นนัยตาที่สดใสกลับขุ่นมัวคิ้วเข้มได้รูปกลับขมวดกันเป็นปม พร้อมกับสมาร์ทโฟนที่กำลังสั่นไหวบนมือของเขา
"วิน นี้เเกจะให้ป๊าพูดอีกกี่ร้อยกี่พันครั้ง ห้ะ!" เสียงติดหงุดหงิดดังขึ้นทันทีที่มือเรียวกดรับสาย
"โห่ป๊าาา!! เดี๋ยวความดันขึ้นไม่รู้ตัวน้ะ" ร่างบางพูดติดหงุดหงิด มือเรียวอีกข้างกำลังคนอเมริกาโน่รสเริศเเก้เซ็ง
"มันจะขึ้นเพราะเเม่เเกสิ้ บ่นทั้งวัน นี่ตั้งเเต่รู้ว่าเเกจบตรีน้ะสั่งฉันให้บังคับเเกกลับไทยทุกวัน พอฉันไม่ทำน้ะก็บ่นอย่างนู้นอย่างนี้ตลอด " ป๊าพูดเสียงติดรำคาน ก็ตั้งเเต่เขาส่งลูกชายคนเล็กของบ้านไปเรียนอังกฤษ เจ้าตัวดีก็ไม่คิดจะกลับมาไทยเลยซักครั้ง
"ใจเย็นครับป๊า พรุ่งนี้ผมกลับล้ะน้ะ เซอร์ไพรส์!!" ร่างบางยกยิ้มกว้าง เขาได้กลับไทยสีกที ที่นี้เป็นที่ที่เขาคิดว่ามันสนุกมากจริงๆ อิสระภาพที่เขาได้รับมันเอ่อล้นจนเขาเริ่มเบื่อ เขาจึงต้องกลับไปหาครอบครัวที่คอยห้ามคอยห่วงคอยห่วงอยู่เสมอ
"ทำไมรีบกลับจังล้ะ???" ปลายสายพูดเชิงงอนๆประชดลูกชายตัวดี ที่เพิ่งคิดจะกลับก็จบมา 2 เดือนเเล้วล้ะสิ้ บอกเขาว่าขอพักผ่อนๆ หึสุดท้ายก็เบื่อส้ะเเล้วไอหมา
"เอ่าป๊าาา!!! นี่ป๊าไม่คิดถึงไอหมาของป๊าเเล้วเหรอ??" ร่างบางพูดเสียงอ้อนพร้อมยกยิ้มบางๆเมื่อรู้ว่ากำลังโดนงอน นี่รอบในล้านปีมั้งป๊าถุงจะงอนคน ฮ่าาาาๆคิดเเล้วขำ
"รีบๆกลับมาเเล้วกัน ฉันมีอะไรที่ตื่นเต้นกว่านี้
เยอะ หึ" ปลายสายพูดยียวนกับลูกชายก่อนที่เขาจะวางสายไปดื่อๆ เพื่อให้ไอลูกชายตัวดีมันสงสัยเล่นๆสิ้
