“Amnesia Love”
Sabi ng iba, masarap magmahal lalo na pag minamahal ka din ng taong mahal mo.
Yung tipong nasabi nyo na sa isa’t isa na “walang iwanan. Walang hanggang pagmamahalan”
Dati hindi ako naniniwala sa Love.
Dati , akala ko ang love ay para lang sa mga taong nangangaylangan ng karamay.
Para sa mga taong naghahanap ng kalinga.
Naghihintay ng gagabay
At nagaabang ng taong makakasama panghabang buhay.
Pero lahat ng iyon nagbago.
Ang sarap pala ng feeling ng inlove.
No worries.
No boundaries.
No fears
Stress reliever.
Always happy.
Pero , pano kung dumating yung katapusan?
Pano kung mataya kana sa laro ninyong habol-habolan.
Pano kung napagod ka na at bigla na lang sumuko?
Na isang aksidente lang pala ang magbabago ng takbo ng kapalaran at lakad ng tadhana.
Yung feeling na “Dati ikaw lang” pero sa isang iglap “Wala ng ikaw sa buhay nya”
Masasabi mo pang “Hanggang ngayon MAHAL pa rin kita!”
Lilimot ka na din ba , tulad ng ginawa nya?
Aasa ng isang milagro na balang araw ay babalik rin sya.
O
Lalaban para sa isang pangako na kahit sa ala-ala ay bigla na ring naglaho ?
