▲▼ Did You Miss Me? ▼▲

▲▼ APRILL ▼▲

Krótki spis treści na początek:

Prequel: ▲▼ Name's Bill Cipher ▼▲
Część pierwsza: ▲▼ Everything You Know Is A Lie ▼▲
Część druga: ▲▼ Reality Is An Illusion. Universe Is A Hologram ▼▲
Część trzecia: ▲▼ Time Is Dead And The Meaning Has No Meaning ▼▲
One-shot #1: ▲▼ Did You Miss Me? ▼▲
One-shot #2: ▲▼ We Are All Made Of Love ▼▲
Dodatek #1: ▲▼ Somebody Wake Up My Heart ▼▲

Miłego czytania życzę ^^

°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°

△▽ BILL ▽△

   Znów tu trafiłem - pomyślałem. - Kurwa. Ostatnim razem też tutaj byłem. W tej cholernej nicości.

   Na chwilę zamarłem; po prostu zatrzymałem się, przypominając sobie co się stało. - No tak. Przecież April... Ona... Ja... Nie zdążyłem - w tym momencie wszystko, co kiedyś miało dla mnie jakieś znaczenie, nagle je straciło.

   Właściwie dlaczego? Przecież ona była tylko człowiekiem, kolejnym pionkiem w mojej grze. Co w tym wszystkim poszło nie tak? Może to tylko siła przyzwyczajenia? Już tak długo z nią przebywałem, że może po prostu stała się dla mnie czymś normalnym.

   Nie. Na pewno nie. Nawet jeśli byłaby to tylko siła przyzwyczajenia, to nie martwiłbym się tak o nią. Byłaby mi raczej obojętna. Tymczasem było zupełnie inaczej.

   Ale ja jestem demonem, nie znam ludzkich uczuć więc... Jak mógłbym ją kochać? I jak ona w ogóle mogła kochać mnie? Przecież chciałem ją tak podle wykorzystać. Ale ona o tym nie wiedziała. Powinienem był jej powiedzieć. Znienawidziłaby mnie, a może jednak zrozumiała i wybaczyła? Teraz... To już nie istotne.

   Wciąż widzę przed sobą jej słodki uśmiech i pełne życia, zielone oczy. Chyba zgubiłem się gdzieś w tym wszystkim i popadłem w jakieś szaleństwo. To jej wina, to przez nią się taki stałem; jej miłe nastawienie, wyrozumiałość i ta... Radość z życia... To na mnie wpłynęło, zmieniło mnie. Tak być nie powinno. Jednak... Nie mam jej tego za złe; chyba rzeczywiście ją kocham... Nawet teraz czuję jej obecność.

   Może nie powinienem mówić o czymś takim jak miłość, w końcu do tej pory myślałem, że nie posiadam ludzkich uczuć. Być może Will miał rację i nawet demony potrafią czuć. Nawet ja.

△▽

   - No i czego ryczysz? - Spytałem, patrząc na nią; zanosiła się płaczem. - Przestań.

   Jedank ona zaczęła płakać jeszcze bardziej; westchnąłem głęboko, starając się utrzymać swoje nerwy na wodzy.

   Po chwili poczułem mocny uścisk; spojrzałem na nią ze zdziwieniem. Objąłem ją delikatnie, przynajmniej już nie ryczy - myślałem, kładąc się razem z nią na łóżku.