Forever Yours

Chapter 2

"Doctors are still researching about this but we've come up with an idea why you remember differently. You see, you were supposed to wake up in three months or less. You suffered a lot of injuries but other than the broken bones and a head injury, you were fine. Hindi na namin tinanggal ang casts mo dahil ayaw ng daddy mo na madistorbo ka kahit tulog ka. It was even a miracle you waked up, which we were thankful for of course. But, it looks like your brain made artificial memories for you to wake up, because you refused to. Ayaw mong magising sa realidad. Maybe it was because you knew that Marcos isn't in this world anymore. You said he was always there right?" Sabi ng mama ko na isang doktora . Nakatingin lang ako sa kawalan habang nakikinig sa kanya. Impossible.

Everything was real. Buhay pa si Marcos at alam ko iyon. Hindi maari na patay na siya. His corpse wasn't found so there's still a chance he's alive and they just didn't see him and I wasn't in a coma, I just lost consciousness for 17 hours, yeah that's it.

"You're lying."

"Nauubusan na ako ng pasesnya Athena ha."

"Liar."

"Ilang beses ko ba sasabihin sayo na hindi ako nagsisinungaling?! Wala na! Wala na ang bad influence na 'yon! Akala mo ba hindi ko napansin ang pagbaba ng grades mo?! Akala mo ba hindi ko alam ang mga pagala-gala niyo sa malayo?! Mabuti nga at wala na siya dahil kasalanan niya kung bakit nandito ka ngayon!" Pagtaas ng boses niya. I turned to her with a blank expression and smirked. So, I was right.

"Lumabas na rin ang katotohanan. You, all of you wanted him to be gone! All you wished his death because you think, he was a bad influence to me! I hate you! You made my life miserable!" Galit kong sigaw sa kanya. Bigla kong naramdaman ang paghapdi ng kanang pisngi ko. Ramdam ko rin ang pagtulo ng mga luha ko.

"Wala kang alam kaya tumahimik ka." Galit na sambit niya. Sa sobrang galit na nararamdaman niya ay kitang kita ko ang panginginig niya. She glared daggers at me, pero nung makita niya ang pagtulo ng luha ko ay biglang nanlambot ang mukha niya.

"Anak sorry--"

"I HATE YOU SO MUCH!" Galit kong sigaw sa kanya at tumayo mula sa kama ko. It has been about a month since I moved out of the hospital. Napagdesisyunan kasi ni mama na sa bahay nalang ako, para kahit hindi pa ako nakakalakad ng maayos at hindi pa ako nakakapasok sa school, makakafocus ako sa pag study.

Naglakad ako palabas at tiniis ang sakit sa paa ko. Natangal na ang cast dun pero sumasakit pa rin ito. I don't want to tell anyone, I don't want help from anyone.

Naglakad ako ng paikay ikay hanggang makaabot ako sa dulo ng hallway. May kwarto dun at naka lock ang pintuan pero lihim kong kinuha noong nakaraang linggo ang susi dito.

Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan at napasandal sa door frame. Umaagos pa rin ang balde baldeng luha mulsa sa mala gripo kong mata. My mom is horrible for saying that. She didn't know Marcos like I did. Marcos wasn't a bad influence. He became the painted colors in my blank canvas called life. Mali ang mama ko at hindi niya alam ang pinagsasasabi niya.

I slowly made my way to the bed and cried silently. This is a special room for me kasi dito natutulog noon ang kapatid ko. Kadalasan kapag may problema ako ay pumupunta ako dito sa kwarto niya at siya ang pagsasabihan ko.

He would her me out, even if what I was saying was childish. Parati siyang nandiyan para sa akin.

But now, he's not.

Sabi ni mama naglayas daw si kuya Theo a year ago when I was still in a coma. Being the worse mother that she is, hindi sinabi ni mama kung ano ang rason kung bat sila nag away pero isa angnasisisguro ko, may nililihim pa si mama bukod sa paglayas ni kuya.

Kuya Theo and mama would always fight kaya it wasn't such a surprise for me.

Pakiramdam ko iniwan na ako ni kuya... pakiramdam ko iniwan na ako ng mabait kong ina... pakiramdam ko na iniwan na talaga ako ni Marcos dahil sa mga sinasabi nila...

I just realized how messed up this world is.

And in this messed up world, I know one thing and I'm sure about it.

When I was recovering, a part of me was dying.

At ngayon na gising na ako, masasabi ko na ang kalahati ng sarili ko ay napatay na.

---

Trina's POV

Naiiyak ako.

Ang sakit isipin na natutulog ang bestfriend mo pero hindi mo alam kung kailan siya gigising o kung gigising pa ba siya.

Pero hindi ko alam kung ano ang mas masakit, ang matulog siya na hindi namin nalalaman kung gigising pa ba siya o makita siyang gising pero nasasaktan ng todo dahil sa mga nangyari nung tulog pa siya?

Nasa loob ng kwarto na ito ang bestfriend ko na natulog for 3 years and 6 months, umiiyak. Sa loob ng kwarto ng kuya niya.

Nasasaktan ako para sa kanya. Si Marcos ang first love ni Athena kaya naiintindihan ko siya kung ayaw niya tanggapin na wala na ang kapatid ko. Ako nga inabot ng 1 year para matanggap ito pano pa kaya siya? Tapos nalaman niya pa na naglayas ang nag iisang kapatid niya.

"Tita is she going to be okay?" Tanong ko nalang sa mama ni Athena. PAsimple kong pinunasan ang luha ko para hindi niya mahalata na umiiyak ako. Bumisita ako ngayon pero nadatnan ko na nandito si Athena sa kwarto ng kuya niya habang binabantayan ni Tita.

"Sana nga Trina." Malungkot na sabi niya. Hindi ganito noon si Tita Lisa, napakasigla at masayahin niya pero nung naaksidente ang anak niya ay palagi nalang siya nagpapagod para ma distract siya. May biglang sumagi sa isip ko kaya hindi ko sinasadyang matanong si Tita tungkol sa asawa niya.

"Alam niya ba ang tungkol sa papa niya?"