Napatakbo ako dahil sa malakas na pagring ng school bell. Wala ng estudyante sa hallway at lahat sila ay nasa kani-kanilang classroom na. Sa pagmamadali ko ay bigla akong nadapa. Ano ba yan. Late na ako. First time kong malate.
Naramdaman ko ang hapdi sa tuhod ko kaya napatingin ako dun. There was a blot of red. Hindi ko ito masyadong nakikita kasi nahulog ang salamin ko.
Ang hapdi. Sa sobrang hapdi nito ay naiiyak na ako.
Don't cry Athena. Don't cry.
Napahagulhol ako kahit anong pilit ko sa sarili na huwag umiyak. Nasasaktan ako, ayoko na.
"Shhh, don't cry. Alam kong hindi ka umiiyak dahil sa mga sugat mo, alam kong hindi ka umiiyak dahil matagal kang nakapasok. Don't worry, I'll look out for you. Now wake up baby girl." May biglang nagback hug sa akin. Napaka pamilyar ng boses niya. I responded to his hug. Alam kong mawawala din ito. Sometimes I can't even believe that it's him. I haven't seen his face before because he only comes when I don't have my glasses. He only comes when I need him. I know it's him because if his voice.
I closed my eyes and let myself be enveloped by the darkness.
"Thank you Marcos."
"Remember, I am forever yours."
☁☁☁
Hi po! Please forgive me for any typos and grammatical errors. First time ko kasi mag publish ng story dito sa wattpad eh, medyo nakakatakot/nakakahiya nga, pero fighting lang! XD
Kamsahamnida! Arigatogozaimashita! Gracias! Thank you sa pagbabasa kahit ang lame ng kwento ko hihi ♥. This means a lot to me po ^_^
Kindly hit the star and comment! Thanks!
Enjoy the story!
Nagpapacute,
Starlight
YOU ARE READING
Forever Yours
Ficção Adolescente"Athena, do me a favor and take my helmet will you? It's kinda annoying me." "Marcos ang bilis ng pagpapatakbo mo! Ikaw na magsout niyan!" "Baby girl please? Promise, I'll slow down if you wear this and listen to me." "Sige na nga. I trust you...
