Live, but don't forget to love ~ Anna Daniels (Vervolg WFLRWWA)

1

Point of view Elena

Ik gaf mijn dochtertje een kus op haar hoofd.
‘Gedraag je,’ zei ik quasistreng, terwijl ik haar een tikje op haar neus gaf.
‘Je kent me toch,’ lachte Anna.
Xavier stond naast me. Hij ging ook vandaag vertrekken naar Hogwarts, dus ik had het rijk even voor me alleen.
‘Let je goed op haar?’ fluisterde ik. ‘Je weet hoe ze kan zijn.’
‘Impulsief en ondoordacht, net zoals haar moeder?’
Ik kuste Xavier uitgebreid op zijn verrukkelijke mond.
‘Jullie zetten me voor schut!’ riep Anna. ‘Gadverdamme! Straks gaan jullie ook nog tóngzoenen!’
Anna trok ons bruut uit elkaar. Blijkbaar had haar schreeuwpartij veel bekijks getrokken, want bijna elke ouder op het perron staarde ons verontwaardigd aan.
‘En bedankt, Anna,’ mopperde ik.
De machinist blies op zijn fluitje. De trein vertrok bijna.
‘Krijg ik nog een kus?’ vroeg ik aan Anna, die nu toch vrij zenuwachtig aan het wachten was tot Xavier met haar meeliep de trein in.
Ze omhelsde me. Ik glimlachte en gaf haar een kus op haar wang.
‘Veel plezier, schatje.’
Xavier gaf me snel nog een laatste kus en pakte toen de hand van Anna vast om haar mee te nemen in de trein. Daar gingen ze dan. Ik bleef nog even staan wachten om ze uit te zwaaien.
‘Niet niks, toch?’
Ik draaide me om en zag Draco opeens naast me staan. Het was jaren geleden dat ik hem gezien had. Sinds dat Xavier en ik gingen samenwonen na de oorlog, was hij misschien één keer langskomen. Ik wist niet eens dat hij een kind had. Ik glimlachte zwakjes naar hem.
‘Nee, niet niks.’
We staarden elkaar een tijdje aan, maar werden onderbroken door de trein, die nu langzaam in beweging kwam. Ik keek door het raampje en zag Anna zitten bij het raam. Ze zwaaide uitbundig en ik gaf haar luchtkusjes. Ik bleef net zolang zwaaien totdat de trein uit het zicht verdwenen was. Draco keek me aan.
‘Overbezorgde moeder?’ grijnsde hij.
Ik haalde mijn schouders op.
‘Tenminste een moeder die van haar kind houdt.’
Draco slaakte een zucht.
‘Ja, dat was me wat. Vroeger.’
Ik slaakte een zucht.
‘Nogal.’
‘Zullen we anders ergens lunchen om bij te praten?’ vroeg Draco aarzelend.
Ik beet op mijn lip, maar knikte.

‘Dus jij hebt ook al vroeg een kind gekregen?’
Draco knikte.
‘Ongepland, dat wel.’
Ik dronk een slokje van mijn thee.
‘Bij ons ook,’ verzuchtte ik. ‘Dat was even schrikken.’
Ik dacht terug aan de eerste keer dat Xavier en ik seks hadden. Het was meteen raak. Onveilig hebben we het daarna nooit meer gedaan.
‘Hoe heet je kind?’ vroeg ik.
‘Scorpius,’ glimlachte Draco. ‘Hij is precies mij, volgens mijn ouders.’
‘Dan zul je daar wel veel moeite mee hebben, om hem op te voeden.’
‘Harde hand,’ mompelde hij en ik wist eerlijk gezegd niet zeker of dit nu een grap was of niet. ‘En jouw kind?’
‘Ze heet Anna. Onwijs slim, maar vaak zo ondoordacht en ontzettend brutaal. Grappig, ook. Daar hebben Xavier en ik onze handen aan vol gehad hoor. Ik ben blij dat ik de verantwoordelijk even uit handen mag geven.’
‘Had je haar een vooropleiding gegeven?’
Ik knikte en grinnikte.
‘Geprobeerd. Xavier en ik hadden haar op een basisschool gezet voor Muggles. Dat ging goed totdat Anna erachter kwam dat ze kon toveren. Het meisje besloot haar krachten te gebruiken bij verstoppertje, waar ze zichzelf onzichtbaar maakte, en bij tikkertje, waar ze zo snel rende dat niemand haar kon tikken.’
‘En dat is geëscaleerd, zeker?’
Ik kon het niet laten om te lachen.
‘Met haar gevorderde technieken om te verschijnselen, kwam ze terecht in de voorraadkast, die helemaal gevuld was met snoep. Een kind van negen eet zich natuurlijk helemaal vol, maar kreeg zichzelf niet meer uit die voorraadkast. Uiteindelijk, toen iemand haar hoorde schreeuwen, is ze eruit gehaald. De school had de politie gebeld, omdat Anna volgens hen de sleutel gestolen had uit het kantoor van de directeur. Bovendien had ze natuurlijk de halve voorraadkast leeggegeten, dus dat was diefstal.’
‘Oh jee…consequenties?’
‘Nou, die sleutel was natuurlijk niet weg uit het kantoor van de directeur, dus de politie kon daar geen uitspraak over doen, maar ze had dat snoep natuurlijk wel opgegeten. Wij kregen de rekening.’
‘Ik durf het bijna niet te vragen…’ grijnsde Draco.
Ik glimlachte.
‘Het was volgens mij zestig euro, dus het viel mee voor ons. Voor Anna echter niet.’
‘Heb je het haar laten betalen?’
Ik knikte.
‘Ze was vanzelfsprekend van school gestuurd en dat heeft ze geweten ook. Xavier en ik hadden een rooster gemaakt met klusjes die ze elke dag moest doen. Voor elk klusje kreeg ze één euro om terug te betalen.’
‘Dat arme kind,’ lachte Draco.
Ik knikte.
‘Daar is ze echt wel een paar weken zoet mee geweest, maar het was haar uiteindelijk gelukt. We hebben haar toen maar beloond met een vakantie naar Disneyland.’
‘Kortom, jullie hadden je handen ook wel vol aan jullie kind?’
‘Nogal,’ grijnsde ik. ‘Nu hoop ik niet dat die van jou de mijne gaat treffen. Ik denk dat we dan elke dag op school moeten komen voor een gesprek.’
‘Daar zeg je me wat,’ bedacht Draco zich. ‘Maar Xavier geeft toch nog les? Dan zal ze zich wel moeten inhouden.’
Ik haalde mijn schouders op.
‘Als ze iets wil doen wat tegen de regels is, zal ze zich door niemand tegenhouden.’
‘Ze lijkt erg op jou, vind je niet?’ vroeg Draco.
‘Ontzettend veel. Te veel, naar mijn mening. Maar goed, McGonagall is schoolhoofd en die tolereert niets, zeker niet als ze weet dat Anna mijn dochter is. Ze zal uiteindelijk zelf wel de consequenties van haar gedrag onder ogen moeten komen.’
Draco knikte.
‘Wat doe je eigenlijk voor werk?’ vroeg hij.
‘Ik werk bij het Ministery als hoofdschouwer.’
‘Toe maar,’ zei Draco verontwaardigd. ‘Dat doe je goed.’
Ik knikte. Ik had er dan ook wel hard voor gewerkt, moest ik zeggen. Cursussen deed ik in de zomervakantie, want dan was Xavier thuis, maar het had zijn vruchten afgeworpen.
‘En jij?’
‘Ik ben ondernemer,’ zei Draco vol trots. ‘Ik heb een goedlopende winkel aan Diagon Alley.’
‘Dat had ik niet verwacht,’ zei ik lachend, maar niet wetend wat ik dan wel verwacht had van Draco.
‘Het levert genoeg geld op, in ieder geval.’
‘Dat geloof ik, ja,’ zei ik zacht. ‘Maar, het is wel tijd om te gaan nu. Ik zal weer moeten gaan werken.’
Draco knikte.
‘Ik ook.’

Op mijn kantoor worstelde ik me door het enorme papierwerk heen. Normaal, als ik thuis zou komen na een lange dag, waren mijn man en kind er. Nu zou ik thuiskomen en helemaal alleen zijn. Aan de ene kant was dat een geruststelling, maar aan de andere kant ging ik ze missen. Anna en Xavier waren mijn leven, ook al is dat niet altijd zo gebleken. Xavier en ik hadden het lastig gehad met de komst van ons meisje. We waren het nooit eens met de opvoeding. Xavier wilde haar loslaten en haar de wereld zelf laten ontdekken, terwijl ik liever wilde dat ze niet zoals ik werd, dus ik probeerde haar normen en waarden bij te brengen. Dat mislukte faliekant, wat Anna liet zich door niemand opvoeden. Xavier en ik waren radeloos. Alles wat we probeerden, werkte averechts. Op het gegeven moment, nadat Anna van school gestuurd was, wisten we dat we hulp moesten inschakelen, dus we gingen naar familietherapie. De psychologe zei dat we te hard probeerden het goed te doen. Wat Anna nodig had, was liefde en ouders die haar onvoorwaardelijk steunden. Ze had geen behoefte aan regels en regelmaat, zoals ik dacht. Ze had behoefte aan onze liefde.
Dat was voor Xavier en mij niet lastig, want we wisten dat we ontzettend veel van onze kleine meid hielden, ook al was ze een duiveltje op sommige momenten. We gingen na de zoveelste grote mond niet meer met haar in discussie, maar lieten haar afkoelen op de gang en namen haar daarna in de armen, om haar de liefde te geven die ze nodig had op dat moment. Die kleine momentjes moest ik missen tot de kerstvakantie. Ik slaakte een diepe zucht. Wat ging ik ze missen.

‘Hee, luister.’
Bij de koffieautomaat stond Hermione, die nu Minister of Magic was.
‘Wat?’ vroeg ik zacht, terwijl ik naar een lepeltje graaide voor mijn café au lait.
‘We krijgen meldingen van Muggles, dat er vreemde dingen gebeuren op Muggle scholen. Heb jij enig idee wat het kan zijn?’
‘Wat gebeurt er dan?’ vroeg ik.
‘Kinderen verdwijnen, of hun gedrag verandert van de een op de andere dag. Is er misschien iemand van de Death Eaters die nog op vrije voeten is?’
Ik schudde bedachtzaam mijn hoofd.
‘Zou ik op onderzoek uitgaan? Ik kan naar Azkaban gaan, om me te laten informeren?’
Hermione rolde haar lippen op elkaar.
‘Wil je dat wel, Elena?’
Onze relatie was puur zakelijk geworden. We waren niet echt vrienden meer geworden, na the Battle of Hogwarts, want Hermione vond het verschrikkelijk dat ik Harry zo gekwetst had. Maar toch, ondanks onze moeizame, zakelijke relatie, probeerde Hermione rekening met mij te houden. Opdrachten die te dicht bij mijn werkelijkheid van vroeger kwamen, hoefde ik niet uit te voeren als ik dat niet wilde.
‘Het wordt tijd dat ik mijn verleden achter me laat,’ zei ik. ‘Ik ga erheen in de namiddag, goed?’
Hermione knikte.
‘Ik verwacht morgen een verslag op mijn bureau.’
‘Natuurlijk.’
Diep van binnen vond ik het vervelend dat mijn beste vriendin van vroeger mij bevelen gaf, maar ik kon er niets aan doen. Ik had hogerop kunnen gaan, ook kunnen gaan solliciteren voor Minister of Magic, maar dat wilde ik niet. Ik had een kind waar ik al op vroege leeftijd voor moest zorgen en carrière maken, hoorde daar echt niet bij.