Live, but don't forget to love ~ Anna Daniels (Vervolg WFLRWWA)

2

'Alles zit vol!' zei ik tegen papa, die eigenlijk naar de lerarencoupé had willen lopen.
'Weet je dat zeker?' Papa liep samen met me door de trein op zoek naar een coupé waar ik nog bij kon. Hij stopte. 'Hier is plek.'
Ik keek subtiel door het raampje. Twee meisjes van mijn leeftijd. Ze zagen er lief uit, maar ik schudde mijn hoofd.
'Ik wil alleen zitten.'
Papa pakte mijn hand vast.
'Dat gaat niet, Anna. Zal ik met je mee naar binnen lopen?'
Ik schudde mijn hoofd. Dan was ik vanaf de eerste seconde een papa's kindje. Ik wist zeker dat ik daar meteen mee gepest werd.
'Ik ga alleen,' zei ik.
'Goed zo.' Papa gaf me een kus. 'Je bent hartstikke leuk, Anna. Ik bedoel - ik vind je geweldig.'
'Je bent mijn papa. Je moet me wel geweldig vinden.'
Papa lachte.
'Daar heb je een punt.'
Ik legde mijn hand op de klink en slaakte een zucht.
'Dan ga ik maar,' zei ik zacht.
Papa knikte.
'Succes, popje. Je kunt het.'
De klink ging omlaag. Ik keek nog even achterom, maar papa was verdwenen. Gespannen slaakte ik een zucht terwijl ik de deur opende en naar binnen liep.
'Mag ik hier zitten?' vroeg ik nerveus.
De meisjes keken me aan.
'Ja, prima,' verzuchtte eentje met lange blonde haren en groene ogen. Ze leek net zo'n popje dat mee kon doen aan modelewedstrijden later. 'Of niet, Lily?'
'Mij best,' zei Lily, al net zo chagrijnig.
'Wie was die knappe gast, die steeds door ons raam keek?' vroeg het meisje waar ik de naam nog niet van wist.
'Dat is mijn vader,' zei ik zacht.
Het meisje giechelde.
'Oh, jammer.'
Ik snapte niet waarom dat jammer was. Wilde ze liever dat hij háár vader werd? Dat zou vreemd zijn. 'Ik heet trouwens Jane,' vertelde ze daarna.
Ik schudde haar de hand en wilde dat ook doen bij Lily, maar die negeerde mijn aanbod. Ik ging naast Jane zitten.
'Gaan jullie ook naar het eerste jaar?' vroeg ik.
Jane knikte.
'Ik heb er zin in! Vooral Potions en Transfigurations lijken me geweldig.'
'Potions? Dat zou papa leuk vinden,' zei ik glimlachend.
'Hoezo?'
Het was Lily die nu reageerde, zij het nors.
'Hij is Potions leraar op Hogwarts,' legde ik uit.
'Wat?!' riep Lily. 'Jouw vader geeft les op Hogwarts?'
Ik knikte. Dat had ik toch net gezegd?
Jane en Lily keken elkaar met een veelbetekende blik aan en Jane lachte. Ik begreep het niet. Ik voelde me opgelaten. Normaal was ik best slim, maar nu... ik begreep ik deze meisjes niet.
'Waarom lachen jullie?' durfde ik te vragen.
'Jane vindt je vader knap,' zei Lily.
'Maar hij is getrouwd,' mompelde ik.
Met mijn mama, de liefste vrouw ter wereld. Dat vond papa, tenminste. Ik ook, maar dat was omdat ze mijn mama was.

Halverwege de rit kwamen er wat jongens onze coupé bezoeken.
'Het schijnt dat de knapste eerstejaars van Hogwarts in deze coupé zitten,' zei een jongen met spierwitte haren.
Van Jane en Lily begreep ik het. Lily had een uitstraling waar ik jaloers op was. Ze leek ouder dan elf jaar, want ze had volgens mij al een bh aan. Ze was zelfverzekerd en dat bewonderde ik aan haar, ook al kende ik haar slechts een aantal uur. Jane was, zoals ik al gezegd had, zo'n typisch meisje dat je zou tegenkomen in een modeblaadje, met lange benen en een prachtig gezicht. Maar ik? Ik was niet knap. Ik leek op mijn opa, net als mama toen ze jong was. Ik had stijle, zwarte haren en lichtblauwe, ingevallen ogen.
'Blijkbaar was het toch niet waar,' grijnsde de jongen gemeen. 'Vooral jij...dat ze jou knap vinden, begrijp ik echt niet.'
Hij wees naar mij en ik werd een beetje rood. Ik wist al dat ik lelijk was. Daar hoefde deze vleeskeuring niet overheen.
'Je komt me bekend voor,' zei hij bedachtzaam. 'Weet je op wie je lijkt? Op Voldemort!'
Zijn vrienden schrokken zichtbaar nadat hij de naam had uitgesproken van de meest duistere tovenaar ooit.
'Dat kun je echt niet zeggen!' riep Jane boos. 'Bied je excuses aan, rotjoch!'
'Nee, laat maar,' zei ik.
'Maar hij zei - '
'Hij heeft gelijk,' viel ik haar in de reden. 'Ik ben de kleindochter van Voldemort.'
'Wat?!' riep iedereen tegelijk, achteruit deinsend.
'Wat is daar zo erg aan?' vroeg ik. 'Hij is dood.'
'Die man heeft honderden onschuldige mensen vermoord, Anna,' zei Lily. 'Hij was duister.'
'Maar dat ben ik niet en mijn moeder ook niet. Mijn moeder was zó moedig. Ze zette zich tegen hem af, ook al was hij haar vader. Ze heeft zoveel moeten doorstaan, maar ze zou nooit zijn bevelen opvolgen.'
'Ja, daar heeft ze gelijk in,' gaf de jongen met spierwitte haren toe. 'Mijn grootouders en mijn vader leefden bij Voldemort in huis.'
'Jij bent een Malfoy?' vroeg ik vol afschuw.
Hij knikte.
'Dan ben jij de slechterik,' gromde ik. 'Jouw familie is verschrikkelijk. Allemaal verraders.'
'Daarom zitten ze nu ook in Azkaban,' mompelde de jongen. 'Alleen mijn vader niet. Hij - hij heeft uiteindelijk de juiste weg gekozen.'
'En dan heeft hij toch nog zó'n zoon gekregen,' zei ik onaardig. 'Het leven zit hem ook niet mee.'
'Dat is gemeen,' zei de jongen.
Ik haalde mijn schouders op.
'Tja, dat komt ervan als je de kleindochter van Voldemort beledigt.'
Hij staarde naar de grond.
'Ja, dat was niet netjes. Ik heet Scorpius, trouwens.'
Hij gaf me aarzelend een hand en met tegenzin schudde ik die.
'Ga nu maar weer,' zei ik.
'Mogen we niet in jullie coupé blijven?' vroeg Scorpius.
'Nee,' zeiden Lily, Jane en ik tegelijk.
Scorpius grijnsde.
'Wat wilden jullie eraan doen dan? Het is niet dat je me kunt tegenhouden.'
'Oh nee?'
Ik pakte mijn toverstok uit mijn gewaad en gaf er een simpel zwiepje aan, waardoor Scorpius en zijn maatjes de coupé uit werden geduwd en de coupédeur zich sloot.
'Wow,' zei Jane met grote ogen. 'Hoe weet je al hoe je moet toveren?'
Ik glimlachte zwakjes.
'Dat is dan toch iets wat ik van mijn opa en moeder heb. Ik leer heel snel.'
'Maar - maar ze hebben je toch geen toverstok gegeven toen je zo jong was? Hoe kon je dan oefenen?!' vroeg Lily.
'Ik kon nooit zo goed luisteren,' mompelde ik. 'Hoe vaak mijn ouders ook zeiden dat ik hun toverstokken niet mocht pakken, ik deed het toch.'
'Dat is gevaarlijk,' zei Jane. 'Is dat nooit misgegaan?'
Ik lachte.
'Natuurlijk wel. Ze hebben uiteindelijk een kluis gekocht voor hun toverstokken, maar daardoor ging ik juist nonverbale spreuken proberen. Ik heb wel eens een heel dure vaas gebroken, omdat de spreuk fout ging.'
'En dat vonden je ouders niet erg?' vroeg Lily.
'Mijn ouders zouden me gewoon een pak slaag gegeven hebben,' giechelde Jane.
Ik haalde mijn schouders op.
'Verbieden had geen zin, want dan zou ik het stiekem doen en dan is het nog veel gevaarlijker.'
Daar stemden ze wel mee in. Ik weet niet of papa en mama mij goed hadden opgevoed. Ik had ook een oppas gehad, Severus. Hij voedde me op met de harde hand. Als ik niet luisterde, moest ik maar voelen. Hij liet me schoonmaken en opruimen als ik stout was. Ik kon daar niet zo goed tegen, ook al wist ik dat hij het beste met me voor had. Maar een keer was het helemaal fout gegaan. Sindsdien haat ik Severus. Het vertrouwen was weg. Verdwenen.

De tafels stonden vol met verrukkelijk eten. Ik was gesorteerd in Gryffindor, net als mijn moeder destijds. De Sorting Hat had wel lang getwijfeld, want hij vond Ravenclaw ook goed bij me passen. Uiteindelijk besloot hij me toch bij Gryffindor in te delen. Jane ook, dus dat was heel gezellig. Lily was in Slytherin ingedeeld.
'Ik weet eigenlijk niets over jou,' zei ik, terwijl ik frietjes in mijn mond stopte. 'Vertel eens wat. Waarom waren jij en Lily zo chagrijnig toen ik binnenkwam in jullie coupé?'
Jane lachte.
'Lily had ruzie gehad met haar ouders en had een hele stennis geschopt op het perron. Ik zag haar toen boos weglopen de trein in en besloot maar bij haar te gaan zitten, zodat ik haar kon opvrolijken. Helaas nam ik haar negativiteit een beetje over.'
Ik grinnikte.
'Beetje.'
Ik keek naar de oppertafel. Papa zwaaide vrolijk naar me en sloeg daardoor bijna Severus in zijn gezicht. Ik lachte, maar kreeg daardoor direct een doodse blik van Severus toegeworpen. Dat was ik misschien vergeten te zeggen, maar sinds het voorval haat ik niet alleen Severus, maar hij mij ook. Dat werd nog wat tijdens de lessen.