An inside look

Naamloos

Hey allemaal,

Jazz hier. 

Ik weet dat ik weg ben geweest en dat het plotseling was maar blijkbaar had ik het nodig. Ik kan niets garanderen. Of ik hier blijf en überhaupt hoe lang ik nog op deze wereld blijf. Het gaat namelijk allemaal niet zo top. Ik ben weer in een diep dal gevallen en ik kom er nu al heel lang niet meer uit. Ik heb nergens zin meer in. 4 Havo doe ik opnieuw en het gaat nog slechter dan vorig jaar terwijl het jaar net begonnen is. Ik denk dat ik in totaal 4 hele dagen op school ben geweest. 

Het pijn doen van mezelf is weer een enorme issue geworden net als mijn gewicht. Ik rook mezelf helemaal naar de tyfus en ik voel me gewoon kut. Iedere dag is een hindernis. Mijn ouders hebben heel veel last van me. Omdat ze de hele tijd met school moeten dealen en ze me willen helpen alleen hebben ze geen idee hoe. Ik zelf weet ook gewoon niet hoe en wat zou kunnen helpen. Morgen is er spoedoverleg met de psychologen en de hele mik mak. Het probleem is gewoon dat  ik er helemaal geen zin meer in heb. Ik probeer en ik blijf proberen maar niets helpt en ik ben er gewoon klaar mee.

Dus geef ik Wattpad nog maar een kans. Misschien kunnen dingen me hier helpen. Ik wil wel zeggen dat ik een ontzettend lieve vriend heb. Ik weet alleen niet goed hoe ik al deze dingen ooit zou moeten vertellen. Ook mijn vrienden zijn nog steeds geweldig. Toch voel ik me de laatste tijd zo erg buitengesloten. 

Het voelt gewoon alsof de hele wereld weet wat het doet behalve ik. Alsof ik rondloop in een droom waar ik in een zwart gat ben gevallen alleen hoe ver ik ook om hoog klim ik kan nooit het einde of het licht bereiken. Alles om me heen staat rechtop terwijl ik instort. Alsof ik gewoon naamloos ben in een wereld vol prachtige mensen met prachtige namen.

Dan denk ik gewoon aan deze zinnen  'Who cares if one more light goes out? In a sky of a million stars it flickers, flickers. Who cares when someone's time runs out? If a moment is all we are. We're quicker, quicker. Who cares if one more light goes out?' 

Chester Bennington was een groot voorbeeld voor me maar, zijn wereld stortte ook in. Ik weet heus wel dat ik niet de enige ben die zich kut voelt maar toch voelt het alsof iedereen om me heen het gewoon geweldig heeft. Waarschijnlijk denken ze dat ook van mij. Het is zo gek wat mensen allemaal kunnen verbergen. Door te liegen over hun gezondheid of zelfs maar lange mouwen te dragen. Daarom wil ik jullie vragen (al weet ik niet eens of iemand dit zal of wil lezen) kijk eens verder dan je neus lang is. Kijk of je iemand zou kunnen helpen. Kijk verder dan die geplamuurde glimlach op het gezicht van die klasgenoot, goede vriend of vriendin, zelfs je broer of zus of een van je ouders. Kijk eens echt.

xxx Jazz