Is this new?

3 1 0
                                    


After weeks of recovery, nakalabas na ako ng hospital. I found out na meron ako ngayong selective amnesia caused by my car accident last year. Swerte ko pa nga daw ako kasi nakarecover ako from comatose. Well, if that's what you called lucky then I'm lucky.

Weird thing, I feel okay. parang walang nawala sa alaala ko. I still know who my parents are, why my mom raised me alone. I still know my name, I still know my friends—Jenna and Ira and we're in first year college, taking up BS Architecture. Parang hindi ako nagka-amnesia o baka feeling ko lang yun?

"Nak, are you okay?"

"Oh, sorry I spaced out" she smiled.

"Are you okay? You want to call Dr. Ramirez? May masakit ba sayo?" I laughed at her. My mom is so sweet

"I'm okay, mom. I feel better pa nga eh. tsaka I have an amnesia mom hindi cancer kaya relax lang po" I carry the bags na dala niya

"Raine, bawal ka mapagod so... Ako na anak" pilit niyang kinukuha yung mga bag

"No mommy, you are the one na dapat magpahinga. You were stressed for more than a year. Kaya please mom, let me do this" she just sighed. I won haha

I carried the bags up to room. Bakit olive green kulay ng room ko? Alam ko kulay blue 'to eh? Kelan pa napalitan? nilapag ko sa kama yung mga gamit. Nagbago yung buong kwarto ko, iba na position ng kama ko na dating nasa ulunan ko yung window ay ngayon nasa left side ko na. Yung study table beside my closet ay na sa tabi na ng pinto. Bakit naging ganito?

I opened my closet para iayos na yung mga damit from the bags, kaso may napansin ako... bakit may mga damit ng lalaki dito?

medyo sumakit ulo sa kakaisip. Hindi ko pwedeng piliting makaalala tong isip ko, mas lalala kalagayan ko, ugh. Amnesia is not cute, na katulad sa mga novels na nababasa ko. I hate it.

"Mom, kaninong mga damit to? Should I throw it away?" Tanong ko sa mommy ko habang winawagayway yung mga damit na nakuha ko sa closet ko. She look shocked. "Siguro ito yung mga damit nung mark na yun noh?"

"Raine..."

"Anong itsura niya mom? Is he good looking ba? Alam mo ba kung bakit siya nakipagbreak? Am I now enough for him ba? Gaano na ba kami katagal? I think he's my first boyfriend... Wag lang sana last hahaha anyway, nevermind. He is in the past now. He broke up with me, not my lose. Whatever his reasons, I don't care na. Good thing I don't remember him" I laughed and my mom smiled at me

"You are a strong lady. I love you, baby" then she hugged me "sana dumating na yung lalaking magmamahal na talaga sayo anak. Yung hindi ka iiwan. Hindi ka sasaktan. muntikan ka ng mawala sakin, ayoko ng maulit pa yun"

"I won't let it happen again, mom. It's a beginning for me. for you. for us. We'll make new memories. I love you mommy" I hugged her tightly

"I love you so much, my Raine" 

---

after my sweet talk with my mom, dumating na yung mga friends ko... with two new faces.

"OMG! Lorraine Kirsten Agatha!!!! I miss you!!!" Sigaw ni Jenna sakin sabay yakap.

"ATE GURL! WHY DID YOU SLEEP FOR A YEAR? ANG DAYA MO!!! HUHUHU AKALA KO IIWAN MO NA KAMI! I HATE YOU. PLEASEDON'TDOTHATAGAIN!!! AATAKIHIN AKO SAYO" Sigaw naman ni Ira sakin, then yumakap din siya.

So mukha kaming tangang tatlo na magkakayakap sa garden habang nagsisigaw.

"stop shouting, people! I am not deaf okay?" Kunyareng galit na sabi ko

"Eto naman, namiss ka lang namin" sabi ni Ira, na kunyare nagtatampo

"One year kang sleeping beauty. Kaya Dapat bumawi ka samin" sabi naman ni Jenna na yumakap ulit

"Oo na. Oo na. Stop being clingy. Ang kulit nyo talaga. Mahiya kayo sa mga jowang kasama nyo." Napatingin silang apat sakin, at sabay sabay na tumawa.

"So is it true?" Tanong nung isang lalaki

"Akala ko nagjojoke lang si Tita marthy" napailing na sabi naman nung isa

"I'm James. He's Kenneth. hindi kami mga jowa nyang dalawang maiingay na yan" sabi nung chinito. So siya si James.

"So sino kayo? Akala ko isa sa inyo yung mark. Buti naman hindi" I feel relieved

"Ouch. We are your friends. Second semi ng first year. Shifter kami from College of Engineering."

"Ah... So I can't remember you guys. May selective amnesia daw ako eh. So it looks like, first sem lang naaalala ko, the rest wala na" tumawa pa ko


"Ang daya mo. One year kang tulog tas paggising mo, hindi mo kami maalala?" Sabi ni James Sabay hawak pa sa baba

"Kaya nga. Nakakatampo" dagdag naman ni Kenneth.

"Don't worry, even though I can't remember you guys, I can still feel the connection between us. I can feel na friends ko talaga kayo?" I assured them, nagliwanag naman ang mga mukha nila

"Really? Well, that's good. Welcome back, Dale" sabay yakap si James kaya yung tatlo nakisala na rin.




It feels so good. Even though I can't remember faces. I can't remember names. There is still a part of me na alam kong part sila ng buhay ko and for me, that's enough for now.


I was the one Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon