T W I S T E D

Chapter 1

Paika-ikang akong naglakad palabas ng bahay. Tatakas ako at walang dapat maka-alam. I needed to go out as silent as a cat. Mahirap nang magising ang mama ko. Naghihintay naman si Abel sa labas ng bahay.

"Rooney, dito," pabulong na tawag nya. Nag-over dabakod ako. Mabuti't mababa lang ang bakod namin.

"Oo na. Teka, dala mo ba yung mapa?" tanong ko pagkababa.

"Oo naman. Yun ang pinakaimportante ba't ko kakalimutan?"

"Naninigurado lang 'po."

Binitbit ko ang maliit na bag na may lamang flashlight, ilang lubid at iba pang gamit para sa treasure hunting na gagawin namin. Oo, magti-treasure hunting kami. Nakatuklas kami ng mapa noong nakaraan lang ang tungkol sa isang bakanteng bahay sa katabing baranggay namin na may nakatagong kayamanan daw. Pagmamay-ari raw ang bahay ng isang Español na nanirahan sa Pilipinas daang siglo na ang nakakaraan. Marami raw yaman na nakatago sa basement at iba't ibang bahagi ng bahay ngunit walang nangahas na sumubok. Masyado daw misteryoso ang aura ng bahay at mukhang pinamumugaran  ng mga multo. Yun ang aalamin naming magkaibigan. Bihira ang gantong chances kaya sinunggaban na namin. We discussed about it and that discussion brought us into the front of the house. Two storey ang bahay, yung tipong nakikita mo sa mga American horror movies- may mga rebulto ng little goblins sa gilid ng staircase paakyat sa porch ng bahay. The old house was a picture of the passing time.

"Sure na, Isabel?" Nilingon ko ang kaibigan na titig sa nakapinid na pinto ng lumang bahay.

"Sa tingin mo, Rooney eh hindi tayo mapapasok sa napakalaking gulo neto?" I could see some sweat on my friend's forehead. It was reflected by the moonlight.
Natawa ako sa hitsura ng kaibigan. Dyata't naduduwag ang loka. Kilala ko sya. Tigasin din sya katulad ko kaya nga naging magkaibigan kami.

"Sarap mong pektusan. Naduduwag ka ba?" wika ko sa kanya, bahagyang taas kilay.

"Try mo lang 'ne. Kukutusan kita ng bongga. Tsaka hindi ako naduduwag no. Guni-guni mo lang yun. Teka nakapaghapunan ka ba?" pang-aalaska nya.

"Nakapaghapunan ako," nag-umpisa na akong maglakad papunta sa likurang bahagi ng bahay. Madilim ang paligid, talaga naman eh alas dose na ng gabi. "San kaya tayo susuot papasok?"

"Sa pinto. Tagal na nitong abandonadong malamang sira na yan" banas na tugon ng bruha. Kuu, sarap  ingudngod pagmumukha nito sa pinto.

"Oo nga eh, antanga ko nga." Tawa lang ang tugon nya. We made our way inside the house. The creaking sound of the old floor filled the corners. We stopped midway, pinakiramdaman ang ambience ng loob ng bahay.

"O, bakit?" bulong ni Abel sa akin "Takot na?"

"Lol. Takot your face. Nakikiramdam lang. Malay mo may nag-ee dito. Nasan nang mapa. Labas na, dali!"

"Eto na, naeebak?"

"Siyempre naman, time is gold. Baka mahuli pa tayo rito't mademanda ng tresspassing. Kaya alert!"

"Oo na. Eto." Halos ingudngod nya sa pagmumukha ko ang mapa. The big X was literally pointing to the basement of the house. Ewan lang namin sa credibility ng mapa pero nakita namin ito sa special section ng public library sa bayan. Dahil sa pagkakaroon namin ng tendency na maging risk-taker eh napgkasunduan namin to, malapit lang naman. Makakauwi kami kagad pag nagkaroon ng gulo. We've got ourselves busy scanning the old map when a harsh thud of something falling caught our attention. Nanggaling iyon sa ikalawang palapag ng bahay. Nagkatinginan kaming magkaibigan, kunway nagtunguhan.

"Pusa lang yun." Si Abel na nagsabi at ibinalik ang atensyon sa mapa.

Napailing ako, alam kong hindi pusa iyon sapagkat masyadong malakas ang narinig naming kalabog. That made me skeptic.

"Pusa?" paanas kong tanong sa kanya.

Tiningnan nya 'ko. Kahit sya ay hindi naniniwala sa sinabing maaring pusa ang dahilan ng ingay.

"Tingin mo may tao rito?" paanas kong tanong habang hinila ko sya sa kubling bahagi ng bahay.

"Naku, Rooney, baka hide out to ng mga adik." 

"Kumalma ka nga muna. Maybe there was--" I stopped midway. May nauligan uli kaming kalabog mula sa itaas. After that was silence. Nagkatinginan kaming magkaibigan. Maybe the ghost stories were really true. My eyes sparked. I will be seeing true ghosts.

We waited for another minute to pass before going out to see for ourselves what was the cause of the sudden noises. Paika-ika lamang ang ginawa naming paghakbang, careful not to stir any ghost sleeping inside the house kung meron man. The staircase leading to the second floor of the house was still sturdy. The first thing we noticed was the open door of the first room. The inside of the room was partly illuminated by the midnight moon. We decided to walk past it when Abel made a stinging scream. She screamed as if her life depends on it. Nakita ko na lamang sya na nakaupo sa sahig, nanlalaki ang mga mata habang nakanganga. If it was some normal day, I would have to get my cam and take a picture of her, but it was no normal day. Nakatakip ang kamay nito sa bibig habang itinuturo ang nakikita sa loob ng kwarto. When I looked up to see what made my friend so scared like shit, I stopped dead where I stand. Kahit pusa manlalaki ang mata sa matutuklasan.

There was a hanging body in that freaking room! A dead human body!

"Tumigil ka nga kakasigaw dyan. Babae ka," sinaway ko kaagad si Abel na nahihintakutan parin sa lapag. I need to gather my wits in times like these.

"We're supposed to be finding treasure, not a dead body!" Now I can see real sweats on her forehead.

"We need to calm down," I said. Hinila ko siya sa sulok. We breathe out, breathe in.

"Now, anong gagawin natin?"

"The best thing to do is to go to the nearest police station and tell about this "incident"." Sabay naming nilingon ang "victim." We can see some dried blood on the floor. And the body, it was hanged from its neck.

"Rooney, babae siya. I don't want this. Sa TV lang ako nakakanuod ng mga ganito. We need to get out of here," she pleaded. I agreed. We were on our back when we heard something dropped. I looked back and saw it. It's a magenta-colored string-liked object. Or was it colored like that by the blood? Hindi na ako nag-isip and I took it with me.

The next thing we knew, we were inside the police station, telling all the cops what we had witnessed. Later that day, the story about the dead girl scattered throughout the small barrio place like wildfire. Because no one knew who she is.