Güne güzel başlamam için bir mesaja ihtiyacım yoktur. Bazen gözlerimi açtığımda tavanı bile sevebilir ve güne güzel başlayabilirim diyerek ayaklandım. Yine o pofuduk diye adlandırdığım pembe terliklerimi ayaklarıma geçirip doğruca mutfağa gittim. Masaya oturup etrafa bakınmak yapmaktan hoşlandığım bir alışkanlıktır. Dışarıdan insanların sessiz sessiz işe gitmesi, arabaların yavaş yavaş hareketlenmesi içime huzur katıyor.
Bir Asil - İki Seven Gerek müziğiyle ayıldım, sanırım telefonum çalıyor. Odama koşarak gidip yastığımın altına sıkıştırdığım telefonumu elime aldığımda fark ettim ki alarm kurmuşum. Nedenini bilmediğim alarmı kapattıktan sonra mesaj gelmiş bir tane, bildirim ışığı yanıyordu. Bana kim mesaj atardı ? Kesinlikle ne zaman yenilediğimi hatırlamadığım paketim bitmiştir ve bu bir bildirim mesajıdır. Bakmamalı mıyım acaba ? Eğer gerçekten önemi olmayan bir mesajsa sinirlenirim, belki mesajlara bir daha kolay kolay bakmam bile.
Bunları düşünmeme rağmen merak ediyordum mesajı. Üstten bakmamak içinde kendimi o kadar tutmuştum, nereye kadar tutacağım derken bir mesaj daha. Evet bu sefer kesin bakmalıydım.
Sinan: Günaydın Sinan: Cevap yok galiba.
Mesajı okuyup anlam verememiştim. Yeni tanıştığım çocuk bana neden mesaj atardı ki ? Kendi kendime konuşarak "aman be Esin çocuk sana centilmenlik yapıp bir günaydın mesajı atmış, bir neden aramak yerine sende bir günaydın de." diyerek bende yazdım.
