Hello, Daniel!° Ongniel

×31×

Ongwoo:
Geçti mi sinirin?

Kangniel:
Geçti.

Ongwoo:
Emin misin?

Pek geçmemiş gibi

Kangniel:
Geçti dedim.

Ongwoo:
Beni karşılamaya gelecek misin?

Kangniel:
Hayır.

Ongwoo:
Neden Daniel?

Kangniel:
Kurcalama Seongwoo.

Gelmeyeceğim işte.

.

.

.

  Terlemiş avuç içlerimi pantolonuma sildikten sonra yanımda duran çantamı omzuma taktım. Daniel beni karşılamaya gelmeyeceğini söylediğinde Bay Choi'nin yanına gitmiş, programın geri kalanında da görevli olmak istediğimi söylemiştim. O da kabul etmişti.

"Yani anlamadım, niye böyle yaptı? Alt tarafı bir fotoğraftı, Minhyun."

"Daniel belli etmese bile kıskanç herifin önde gideni, biliyorsun. Canını sıkma sen, birkaç saate kıçında dolanmaya başlar."  Kıskanç herifin önde gideni olduğu konusunda haklıydı, ancak birkaç saate güzel kıçımın peşinde dolanmaya başlayacağından emin değildim. Daniel'dan bahsediyorduk.

"Sahi sen niye geldin buraya?"

"Nasılsa okul yok, seni ziyarete geldim. Hasretine dayanamadım."

"Jae Hwan lobide, Minhyun."

"Püf... Sen de yani... Yalnız mıydı?"  Kafamı aşağı- yukarıya doğru yavaşça sallayarak yanıtladım sorusunu. Yüzündeki gülümseme git gide büyürken ben de sırıtmadan edememiştim. İki salak birbirlerine asla açılamıyorlardı. Biz Daniel'la birkaç ay içerisinde işleri hemen ilerletmiştik.

"Neyse ben gideyim de bir merhaba diyeyim, yazık sıkılmıştır o."

"Kışkış, odama çıkıp aşk acısı çekeceğim ben de."

"Biraz etrafta dolan salak! Gelmişsin Jeju'ya, odama çıkacağım diyorsun. Gez biraz canım arkadaşım."  Kaşlarını çatarak söylendiğinde her ne kadar itiraz etmek istesem bile korkmuş, bu yüzden herhangi karşıt bir görüşte bulunmadan otelin sahiline doğru yönelmiştim.

  Sahilde kimse yoktu, büyük bir ihtimalle akşam çıkacaklardı. Aslında bu zamanlarda burada bulunmaları daha mantıklı olurdu bence. Çünkü burada güneşin batışı mükemmel bir başyapıt ortaya koyuyordu. Gökyüzü renklere bürünüyor, deniz parlıyordu. Bu ikisi bir araya geldiğinde eşsiz bir şölen oluyordu benim için.

  Az da olsa sert esen rüzgar bütün bedenimi titrettiğinde sırtıma konan örtü ile hızla arkama dönmüştüm. Daniel yarım gülüşü, gözlerinin önüne düşen sarı saçları ile bana bakıyordu. Gerçek mi, hayal mi tam olarak algılayamadığımdan gözlerimi birkaç kez yummuş, tekrardan açmıştım. İşte! Yine karşımdaydı! Üstelik gülümsemesi daha da çok büyümüştü. Tanrım, aşkımdan deliriyor muydum?

"Sanırım burası sarılmamız gereken kısım, Seongwoo-ah."  Kalbim... Kalbim atmıyordu. Seongwoo-ah mı demişti o? Kulaklarım doğru duyuyordu değil mi? Hayır, zaten sürekli söylerdi ama şu an daha bir güzel gelmişti.

"Ah... Beni gördüğüne sevinmedin sanırım. Gideyim ben o hâlde."  Üzerimdeki örtünün düşmesini umursamadan ayağa fırlamış, sevgilime sımsıkı sarılmıştım. Onun da kolları belimi sımsıkı sarıyordu. Yüzünü boynuma gömmüştü ve oraya küçük küçük bir sürü öpücük bırakıyordu.

"Bence güzel bir süpriz yaptım. Ne dersin?"

"Kesinlikle öyle."

"Seni gerçekten çok özlemiştim ve annem de buraya gelmeme izin verdiğinde seninle küçük bir tatilin zararlı olmayacağını düşündüm."  Kang Daniel'ın ne kadar iyi bir erkek arkadaş olduğundan bahsetmiş miydim, hatırlamıyorum ancak kesinlikle o en iyisiydi.

"Seni seviyorum Daniel."

"Seni çok seviyorum."  Heyecandan ve sevinçten titreyen bacaklarımı görmezden gelebildiğimde, ikimiz de şezlonga oturduk. Yere düşen battaniyeyi almış ve ikimizin etrafına sarmıştı. Şimdi ona daha yakındım, sıcaklığı çok iyi hissettiriyordu. Kokusunun ciğerlerime dolmasını bile çok özlemiştim. Ah... Onu görene kadar gerçekten bu kadar özlediğimi farkında dahi değildim.

"Sanırım, ilişkimizin en romantik anı bu."

"Yani bilemiyorum, düşünmem gerek."  Evet, ilişkimizdeki en romantik an kesinlikle buydu. Daniel ve ben uzun süre vıcık vıcık olamıyorduk. Daha çok birbirimize sataşıp durmakla meşguldük.

"Biz normal halimizde gayet iyiyiz."

"Biz en iyi çiftiz, bebeğim. Baksana Seongwoo sana daha önce seni sevdiğimi söylemiş miydim?"

"Kes şunu."  Gülerek konuştuğumda o da kahkaha atmış, sardığı kollarını daha da sıkılaştırmıştı. Onu çok seviyordum.