Anlayamıyorum bazen olan biteni aslında anlamak istemiyorum çünkü yoruldum.Benim de bir hayatım var ama ailem bunun farkında değil. En ufak örnek odama bir şey alıcaklarken bile onlar bana sormuyo çünkü her şeye onlar karar verir tabi.Mutsuzum ama gülüyorum gerçekten tek mutlu olduğum yer okulda arkadaşlarımın yanı ders çalışarak her şeyden uzaklaşa biliyorum.Ben gençliğimi yaşayamıyorum.Okul da bile daha mutlu oluyorum bazen amk.He her şeye karışmaları yetmiyormuş gibi yasaklar vs vs var bıktım ölmek istiyorum bir insan en güzel yıllarında ölmek istemez ama ben istiyorum.Şu 2 seneye kadar nefret ederdim sigara ve alkolden ama artık banyoda bile ağlayarak içiyorum sigarayı ve alerjim olduğu halde umursamıyorum.Her zaman onların istediği gibi yaşamaktan sıkıldım artık bunaldım bende insanım bende gencim anlamıyorlar resmen şu küçücük odada dört duvar arasında ölüyorum her lanet olası gün.Kurtulmak istiyorum çünkü artık dayanamıyorum gücüm kalmadı.Daha 16 yaşındayım ama insanlardan ve her şeyden uzağım hayal kurup önümü göremiyorum.Peki sizin anne babanız hiç siz yokmuşsunuz gibi davrandı mı? Hastalanmanız gibi boş sebeplerle sizinle kavga ettiler mi? Kendi varlığınızı size unutturacak kadar görmezden geldiler mi sizi? Peki aşağıladılar mı kilonuz yüzünden? Siz onlarla yüz yüze gelmemek için odanızdan çıkmazken size asosyal damgası vurdular mı? Onların gözü önünde ölürken fark etmedikleri oldu mu hiç? Benim oldu işte.İNSANLARIN BİR BOK BİLDİĞİ YOK YAPTIKLARI TEK ŞEY KARŞILARINDAK i İNSANLARI YARGILAMAK.Çünkü güzel değilsen zevklerinin hiç bi önemi yok. My Mad Fat Diary'de yaşamıyoruz.Gerçek dünyadayız.İstemiyorum artık burada yaşamak. mutlu olmak istiyorum.Huzur bulacağım kimseyi siklemeyeceğim bir yerde yaşamak istiyorum.ihtiyacım var kafa dinlemeye. yoksa deliricem.Evet şişman olabilirim,fiziğim düzgün olmayabilir ama bu siz sürtüklerinbenimle dalga geçebileceğiniz anlamına gelmiyor.İnsanların dış görünüşünden size ne?Benim kilom,fizigim,boyum,dış görünüşüm sadece beni ilgilendirir.Hiçbir şey yememeyi, odaya kapanıp müzik dinlemeyi, kimseyle konuşmamayı, çok kitap okumayı "ergenlik" olarak algılayan bir ülkede yaşıyoruz. Kimse gerçek problemin farkında bile değil.İyi falan değilim. Son günlerde huysuzum, ders çalışmıyorum, gerginim, bencilim,devamlı uyuyorum, en ufak bir şeye ağlıyorum, herkese güveniyorum, gereksiz insanları hayatımda baş köşeye oturtuyorum, yazmak istiyorum yazamıyorum, kimse yanımda olamıyor, hiçbir şey istemiyorum, herkesle kavga ediyorum, mutlu olmadığım halde mutlu gibi görünmeye çalışıyorum. Bana iyi misin diye sormayın. İyi olamıyorum.
