Baş edemeyeceğim.
Hastalığımın bilmemkaçıncı evresinden sonra saymayı da bıraktım. İçimdeki zehir, beni günden güne eritiyor. Artık çimlere bastığımda ayaklarımda hissettiğim tatlı gıdıklanmayı da kaybettim. Bunun yerine bacaklarımın milyonlarca yerini ele geçirmiş ezik ve çürükler, güçsüzlüğümün simgesi madalyonlar gibi sıraya dizilmişler. Benimle büyüyorlar.
Artık aynaya bakabildiğim anlarda bile saf acıyı hissediyorum. Kendime bakarken içim acıyor, anlıyor musun?
Biliyorum, ne yapsam düzelmeyecek, çırpındıkça batacağım. Kurtulamayacağım. Tedaviler? Fiziksel yardımlar... Yeterli, değil mi? Fakat kimse ruhumu tedavi etmeyi düşlemedi bir an bile.
Ben yalnız ve yaralı bir çocuktum, Min Yoongi. Sarılmaya muhtaç çok yaram vardı. Neden çekinmeden dokundun onlara? Neden garipsemeden baktın bana? Ve bacaklarımın yoksunluğunu bilerek, seninle uzun bir yolda yürümeyi hadsizce düşlerken ben, bedenimi neden omuzlarında taşıdın Min Yoongi?
Neden seni sevmeme izin verdin?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
𝗻𝗲𝗱𝗲𝗻? 痛み 𝘆𝗼𝗼𝗻𝗺𝗶𝗻
Fanfiction"Bacaklarımın yoksunluğunu bilerek, seninle uzun bir yolda yürümeyi hadsizce düşlerken ben, bedenimi neden omuzlarında taşıdın Min Yoongi? Neden seni sevmeme izin verdin?"
