I'm Losing You |Sequel to My Direction|

Chapter 4

Zayn POV

Ik opende snel mijn ogen... Misschien te snel. Het licht dat zwak door de gordijnen scheen, deed toch nog pijn. Ik knipperde tot mijn ogen gewend raakten aan het licht. 

'Li?' Ik gaapte.

Ik keek in het bed naast me en zag dat hij er niet meer lag. Gisteren na het concert, was Niall naar zijn kamer gerend. Hij voelde zich echt niet goed, hij had zelfs een half uur zitten kotsen boven de wc. Liam was heel de tijd bij hem gebleven. Had hem de volle 30 minuten gesteund, op zijn rug gewreven, naast hem gezeten. Ik weet niet hoe hij het deed, maar hij kalmeerde Niall. Echt, Li verzet wonderen. Volgens mij heeft die lad een soort van engeltje op zijn schouder die hem vertelt wat hij wanneer moet doen. Daarom dat we Li nodig hebben, daarom dat we iedereen nodig hebben. We kunnen allemaal iets. 

Nadat Li dus Niall had gekalmeerd, waren ze naar beneden gekomen en hebben we een filmmarathon gedaan. Om 4 uur zaten we nog niet in ons bed. Ik gaapte bij de gedachte alleen al. 

Ik zwaaide mijn benen uit bed en probeerde wankelend recht te staan. Zonder succes dus... Ik haperde met mijn voet aan het tapijt en belandde op mijn achterste.  

Nadat ik ,zonder andere accidenten, eindelijk beneden was geraakt, opende ik de koelkast. Er stond alleen nog een brik melk, die vast al over datum was. Ik zuchtte en besloot om naar de Starbucks te gaan. Die was immers maar een paar straten verder.

'Nialler? Ga je mee?' Vroeg ik luid. Jammer genoeg antwoordde niemand. Ik trok mijn schouders op en besloot dan maar zelf te gaan.

Ik zocht mijn sleutels en stapte in het felle zonlicht. Met mijn ray bans op mijn neus, liep ik snel naar mijn auto. Je kon nooit weten of er een fan om de hoek wachtte. Klaar om je te grijpen wanneer je op je zwa... Ok, ik overdrijf misschien een beetje...

Ik startte de auto en reed weg. Ongeveer 10 minuutjes later sloeg ik in op de parking van de Starbucks. Ik ademde snel uit en sloot mijn auto.

Ik probeerde zo normaal mogelijk de koffieshop binnen te lopen. Gelukkig waren er echt niet veel mensen. Misschien had ik toch beter iemand anders van de lads meegenomen, misschien had ik beter op hen gewacht.

 Ik bestelde een koekje en een cappucino. Snel liep ik naar een tafeltje aan het raam. Toen ik eenmaal zat, tikte een vinger op mijn rug. Ik draaide me om, om alleen een klap in mijn gezicht te krijgen. Ik gaapte de persoon aan en merkte dat het een vrouw van in de 40 moest zijn.

'Uh... Waaraan heb ik die verdient?' Vroeg ik verbaasd. De vrouw keek me woedend aan, alsof ik er iets aan kon doen dat zij me sloeg.

'Weet je dat dan niet?! Mijn dochter had al haar zakgeld opgespaard om naar jullie concert te gaan!! En dan lassen jullie het gewoon af?!' De vrouw schreeuwde in mijn oren. Ik gaapte haar nogsteeds aan, niet wetend wat te zeggen. Ik wist dat als ik boos zou worden en het zou opennemen voor Niall, de paparazzi hier in no time zou staan en er slechte artikels in de krant zouden staan.

'Het spijt ons zeer erg mevrouw.' Zei ik met de meest lieve en meedelevende stem ooit. Ik moest mezelf daar later voor bedanken.

'We willen ons geld terug! Met jullie spijt zijn we niets!' Riep de vrouw luid. Ik stelde me recht en excuseerde me. De vrouw trok aan mijn jas, maar ik kon nog net ontsnappen. Net toen ik de koffieshop uitstapte, zag ik een grote zwarte bus verschijnen. Ik schrok en sprintte naar mijn auto. Ik startte mijn auto zenuwachtig. 

'Kom op. Kom op!' Riep ik tegen niemand in het speciaal.

Toen eindelijk mijn auto startte, reed ik snel weg. 

Eenmaal thuis plofte ik neer in op de bank.

'What the heck was dat allemaal.' Zei ik stil. Lou kwam naast me zitten op de bank. Verbaasd hoe hij daar kwam, wou ik hem net vragen waar hij was, maar hij toonde me een krant, zwijgend. 

'Lou wat is dit?' Vroeg ik niet kijkend naar het stuk papier. Hij duwde het zowat in mijn gezicht, dus ik moest wel lezen. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------

'ONE DIRECTION CANCELS CONCERT. DIRECTIONERS ARE HUMILIATED.

-------------------------------------------------------------------------------------------------- 

Een grote foto van ons op dat concert stond onder de titel. Ik gaapte met open mond naar de krant.

'Wat is dit?' Riep ik verbaasd uit. Lou hief alleen zijn schouders op.

Ik zuchtte diep. 

'We zitten in diepe shit Lou.'  

Heeeeeeeeeey!

Sorry voor het random Harry Potter liedje, maar het is zo mooi ;o

Dit is anyway nog een stukje... En speciaal voor jullie in Zayn POV!

Big love,

Me ♥