Koala || Orkan Çınar

5

Nur: Günaydın koalam.

Orkan: Günaydın. Siz kimsiniz?

Nur: Orkan benimle kafa mı buluyorsun?

Nur: Kafanı koparırım!

Orkan: Çen çiniylen din mi bana?

Nur: Ben ne giyeceğim :(

Nur: Tüm dolabı boşalttım ama mekanı bilmediğim için karar veremiyorum.

Nur: Spoiler verir misin acaba?

Orkan: Göl.

Nur: Tamamdır buldum😈

Orkan: Bak çok kısa ya da açık giyersen rahat edemezsin ben sana şimdiden söyleyeyim.

Orkan: İstediğini giyebilirsin tabi ama senin için söylüyorum.

Nur: Sen ne muhteşem bir insansın ya.

Nur: Muazzamsın, seni evet çok seviyordum ama sevgim katlanarak her geçen gün artıyor.

Nur: Ve bazen bunların gerçek olmamasından korkuyorum. 

Orkan: Sadece bir buçuk saat sonra göreceksin.

Orkan: Ama yetişmen için telefonu bırakman gerek.

Orkan: *konum*

Nur: Bekle beni Orkan.

Nur'un ağzından

Ne giyeceğim konusunda delirmiştim. Orkoalam gölde buluşacağımızı söyleyince biraz vintage havası olan rahat bir şeyler giymeye karar verdim. Saçım zaten kıvırcıktı şekil vermek istesem bile veremiyordum, salık bıraktım. Çantama klasik şeyleri koyduktan sonra kapıyı kilitleyip merdivenlerden inmeye başladım.

Hemen alttaki bakkaldan sekiz tane piko aldım. Orkan'a Piko yedirecektim. Bu harika çikolatayı o da tatmalıydı değil mi? Taksiye bindim. Ne kadar sürer diye önceden Google'dan bakmıştım, yaklaşık bir saatlik dakikalık yolum vardı. Orkan'ı canlı görmem için bir saat...

Düşünmeye başladım, onu ilk ne zaman gördüğümden itibaren. Twitter'da gezinirken Antep'te attığı bir golü görmüştüm. Çok bilinmeyen bir futbolcu gördüğüm zaman araştırmak huyumdur. Hakkında pek bir şey yoktu ama o kadar tatlıydı ki Antep maçlarını izlemeye başladım. 

Bir gün Antep'e dedemleri ziyarete gittiğimde otururken kendi kendime dedim ki 'kızım zaten senin çevren geniş belki birisi vardır numarasını bilen'. 

Gaziantepspor'da malzemeci olan bir akrabamız varmış. Onu buldum ve konuştum. Acaba numarasını alabilir mi diye rica ettim ve aldı. Sonrasında ise geriye mesaj atmak kalmıştı. Atmadan önce de düşündüm 'acaba bu adamı gerçekten seviyor muyum?' diye, seviyorum lan var mı diye kendi kendimi gaza getirip ilk mesajı attım. 

Orkan'a deli olduğumu bizim kızlara söylemiştim, biraz konuştuğumuzu da biliyorlardı ama buluşacağımızı onlara söylememiştim. Ben inanamıyorum ki onlara söyleyeyim. Onunla konuşurken hep biraz çatlak ve delidoluydum, yani kendim gibiydim. Hiçbir zaman olmadığım biri gibi davranmamıştım. Aslında heyecanımı da gizlemeye çalışıyordum ve galiba bunu başarıyordum. Her konuşmamızdan sonra mutluluktan ağlıyordum. Biraz manyağım, evet.

Telefonu elime aldım saate baktığımda yarım saat geçmişti. Mesajlara baktım.

Orkan: Ses ver döner bıçağım.

Orkan: Nerdesin?

Orkan: Ay bayıldım deme.

Orkan: Ben o kadar favori yerimi ayarladım.