pain. ➳ |jung Hoseok|

~six

xhoseok: selam,
xhoseok: bugün 1 yıl oldu.
xhoseok: hiç iyi değilim.
Llisa: ne? Anlatmak ister misin?
xhoseok: kız kardeşimin, gözlerimin önünde intihar etmesinin üzerinden, 1 yıl geçti.
Llisa: neden? Nasıl?
xhoseok: kendini attı, odasından çıktı, salona, benim ve annemin oturduğu odaya geldi, 'üzgünüm' diye fısıldadı ve biz daha ne olduğunu anlamadan, salonun balkonundan kendini attı.
xhoseok: odasına gittiğimizde bu kağıdı bulduk;
Genç kız çocuğun attığı fotoğrafları daha net görebilmek için yakınlaştırdı, ve okumaya başladı;
Üzgünüm, ama dayanamıyorum.
Okulda öğretmenim bana yakın davranmaya başladı, anne.
Sana bunları hayattayken anlatmalıydım.
Öyle öğrenmeliydin, zamanında öğrenmeliydin ve abimle birlikte babama farkettirmeden okulumu değiştirmeliydiniz.
Neyse, artık bunlar için çok geç, farketmiş olmalısınız.
Öğretmenim bana yakın davranmaya başladı ama ben bunun SADECE başarımdan olduğunu sanıyordum.
Ve bir gün, beni 'proje' için çağırıp,
Ağzıma alamayacağım şeyler yapana dek.
Evet.
Küçük kızınız o kelimeyi artık biliyor,
Baya net hemde.
Karşı koymaya çalıştığımda çok sert bir şekilde eline ne geçtiyse onunla vuruyordu.
Uyandığımda, (sanırım korkudan veya neden olduğunu bilmediğim bir nedenden bayılmıştım)
Etrafta kimse yoktu ve oda kilitlenip içeriye yedek anahtar asılmıştı.
Üzerimi ağlayarak giyindim.
Ve beni kimse duymadı.
Ne ağlayışımı, ne bağırışlarımı,
Ne de çaresizliğimi.
Kapıyı açıp dışarı çıktığımda, koridorda yürürken o halimle insanlar. Neler düşündü, tahmin ediyorsunuzdur.
Ve ismim çıktı.
Aşağılanmaktan, ezilmekten, benim canımın zaten yeteri kadar yandığı olayın, bilinip bilinmeden her yerde anlatılması, en çokta hergün o şerefsizi( kelime için üzgünüm)görmek zorunda kalmam, dayanabileceğim şeyler değil.
Anlatamadım.
Çünkü anne sen hergün ağlıyorsun.
Çünkü baba sen bir gün bana baba olmadın.
Çünkü abi sen yeteri kadar üzgünsün ve abi, seni çok seviyorum.
Nedenlerim bunlar, lütfen bana kızmayın, ben dayanamadım.
Genç kıza öyle etki etmişti ki bu kağıt, gerek kızın yaşantısını az çok anlaması, gerekse hala ailesine bir şeyleri açıklamak istemesi. Öyle masumdu ki, çocuğu teselli etmek istedi. Ona geçmeyeceğini bildiği halde 'geçecek' demek istedi.
Onu sevmek istedi, onun da kendisini sevmesini ve bir an dahi olsa, acılarını unutmak ve en çokta genç adamın acılarını unutturmak istedi.