ito yung pinakamasakit. yung tipong gusto mong iparamdam sa taong bumubuo ng buhay mo kung gaano siya kahalaga pero di ka naman niya kayang pakinggan.
sa katulad kong bobo, pangit at kahit kailan dati walang nagmahal, sa kanya ko na binuhos lahat ng attention at pagmamahal ko kasi siya lang ang nagparamdam sakin nun.
the most important person in my life wanted to believe things that are not true. na sa sobrang sakit ng pinangdadaanan niya dahil sa akin naniniwala na siya sa mga bagay na kahit kailan di ko inisip sa kanya. siya ang buhay ko kaya paanong wala siyang kwenta? siya ang sandigan ko, siya ang tagapayo ko, siya ang sumasalo at nagpalakas ng loob ko. the greatest person i know is thinking negatively about herself. bakit ko hinayaan maging ganun? ako yung useless. ako yung unfair, ako yung takot, ako yung ang baba ng self esteem at laging narereject ng iba kaya sa sobrang takot ko na maranasan niya yun ito nga at nararanasan na niya. im a worthless piece of junk na pinulot lang niya at sumisira sa kanya. all of a sudden i ruined someones life just because i love that person so much and i can't afford to lose that person in my life.
KATANGAHAN ang tawag dun. katangahan ko na umibig at di ko mn lang hinusayan. nakakainis. i want to live in other place where i can be with her til the rest of my life but she is falling apart because of me. i can't bare watching her fall to pieces in my arms. i can't believe i did this to her.
