က်ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္႐ွိပါတယ္. တစ္ေယာက္န႔ဲတစ္ေယာက္
အသက္အရြယ္ကသိပ္မကြာၾကပါဘူး
က်ေတာ့္ေအာက္ႏွစ္ေယာက္ကညီမေတြဆိုေတာ့ က်ေတာ္ပဲအိမ္မွာ အစစအရာရာကူညီေပးရတာေပါ့
(^ficအရေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္႐ွိခိုင္းလိုက္တာပါ အျပင္မွာKim Minseoလို႔ေခၚတ့ဲညီမငယ္ေလးတစ္ေယာက္သာMingyuမွာ႐ွိပါတယ္)
အေဖက႐ုံးအလုပ္န႔ဲ အေမကက်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့ က်ေတာ္ပဲညီမေလးေတြအတြက္ ေနရာတကာပါ ရတယ္.
က်ေတာ့္မွာသူတို႔အတြက္ အစစအရာရာတာဝန္ခံၿပီး ပူပန္ေနရတာက ငုံးဆူလူမသိပါ
က်ေတာ့္မွာ hyungအိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြဆို သြားႀကိဳခ်င္ေပမယ့္ က်ေတာ့္မွာသတၱိလဲမ႐ွိသလို ပတ္ဝန္းက်င္ရ႕ဲ
အေျပာအဆိုလဲမခံႏိုင္ဘူး
Hyungကိုလူျမင္ကြင္းမွာ က်ေတာ္မႀကိဳဆိုရဲဘူးဗ်ာ
လူျမင္ကြင္းမွာသူ႔ကိုမႀကိဳရဲမွန္းသိလို႔လားမသိ Hyungကလည္း သူျပန္ေရာက္တာန႔ဲက်ေတာ္တို႔အိမ္ကိုအျမဲလာတတ္တယ္
Hyungတကၠသိုလ္ေနာက္ဆုးံႏွစ္စာေမး
ပဲြေျဖၿပီးျပန္လာတ့ဲႏွစ္က Hyungန႔ဲက်ေတာ္ ခ်ယ္ရီပင္ေအာက္မွာ စကားေျပာခ့ဲ
တာေတြကို က်ေတာ္အခုထိမေမ့ႏိုင္ေသး
ဘူး
HyungကသူSeoulၿမိဳ႕ေပၚကအေတြ႔အၾကဳံန႔ဲစြန္႔စားခန္းေတြေျပာျပတယ္
မၾကာခဏေငြျပတ္လို႔ ေက်ာင္းလခမသြင္းႏိုင္တာေတြ busကားခမ႐ွိလို႔ေက်ာင္းကို ေျခလ်င္ေလ်ွာက္သြားရတာေတြ ထမင္းနပ္မမွန္တာေတြ ဒီၾကားထဲသူစာအရမ္းႀကိဳးစားတာေတြ ဒါေတြအားလုးံကက်ေတာ္ကိုခ်စ္လို႔တ့ဲ က်ေတာ့္ကိုအဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္န႔ဲ လက္ထပ္ခ်င္လို႔တ့ဲ
ၿပီးေတာ့ က်ေတာ္လက္က္ိုသူကိုင္လိုက္ရင္း
"Hyungေျပာတာေတြယုံရ႕ဲလား Mingyu
ရယ္"တ့ဲ
"ယုံပါတယ္Hyung.ယုံလြန္းမိေနလို႔ခက္ေနတာ "
"ဘာကိုခက္ေနတာလဲ ကေလး "
