คำเตือน::มีฉากและคำพูดที่ไม่เหมาะสมนะคะ (ห้ามว่าเค้าเข้าใจตรงกันนะ 555) 🔞
แน่ใจหรือว่า ความรักจะไม่มีทางเกิดขึ้นกับเราได้
บางทีมันอาจจะแค่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้นแหละ...
" เฮ้ยนั่นมันจีมิน เด็กผอ.หนิ" เสียงเซ็งแซ่ดังไปทั่วบริเวณโถงทางเดินห้องพักครู ใครว่าจะมีแค่เด็กที่ชอบเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมานินทาเพราะความอิจฉาริษยา ในสังคมเราไม่มีสังคมไหนหนีพ้นเรื่องพวกนี้หรอก...ครูอาจารย์ก็เหมือนกัน พวกเขาก็คือมนุษย์คนหนึ่งนั่นแหละ
"อ๋อ เด็กเนี่ยอ่ะหรอที่เข้ามาได้ไม่ถึงปี ผอ.ก็พาไปดูงานนู่นนี่ แถมยังยกมันเป็นครูดีเด่นด้วยอ่ะ" ครูสาวพากันส่งสายตาไม่เป็นมิตรไปให้ทำเอาคนที่ถูกพูดถึงได้แต่หลุบตาลงต่ำ พร้อมกับเร่งฝีเท้าให้พ้นจากตรงนั้น แต่ด้วยอารามรีบร้อนคนตัวเล็กสะดุดธรณีประตูห้องพักอาจารย์จนแฟ้มการสอนกระจัดกระจายลงเต็มพื้น เสียงหัวเราะที่ดังแว่วเข้ามาราวกับเยาะเย้ยทำเอาจีมินนึกเสียใจ ริมขอบตาร้อนผ่าวไปด้วยน้ำใสๆ...เขาไม่ได้จะร้องไห้ ไม่ได้จะร้องไห้ซักหน่อย
มือเรียวก้มลงหยิบใบงานที่หล่นลงอย่างระมัดระวังจนไม่ทันสังเกตว่าเสียงซุบซิบนินทาและบรรดาคนอื่นหายไปในเวลาอันรวดเร็ว
"ผมช่วยเก็บนะ"
....ผอ. มาตั้งแต่เมื่อไหร่?
"ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ผมเก็บเองได้" จีมินปฏิเสธเสียงแข็ง ยิ่งมีข่าวซุบซิบแบบนี้ เขายิ่งไม่อยากให้ผอ.มาเดือดร้อนด้วยกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง
"จีมินนา~อย่าดื้อสิครับ" เสียงทุ้มเตือนอย่างจริงจังนัก ร่างกำยำของผอ.คิมค่อยๆเคลื่อนมาประชิด เพื่อช่วยเก็บกระดาษ แขนแกร่งที่วาดผ่านหน้าพร้อมกับกลิ่นน้ำหอมรุนแรงทำเอาเจ้าตัวถึงกับเม้มริมฝีปากอันที่จริงเขาเองก็ไม่ได้ไม่รู้เรื่องถึงขนาดที่ดูปฏิกิริยาใครไม่ออก ที่ผอ.คิมทำดีด้วยขนาดนี้ก็เพราะจะจีบทางอ้อม แต่เขาคิดกับนัมจุนแค่พี่ชายเท่านั้น ต่อให้ตั้งใจทำงานที่นี่มากแค่ไหน บรรดาครูสาวคนอื่นๆก็คิดว่าผลงานที่ออกมาเป็นเพราะคะแนนพิศวาสของคุณนัมจุนอยู่ดี...
