ใครลืมเนื้อเรื่องกลับไปอ่าน ภาคแรกก่อนนะคะ :)
#ฮารัญจาชีคมิน
หนึ่งเดือนก่อน...
ในค่ำคืนหนึ่ง ท้องฟ้าทั่วฮารัญจาเมฆเปิดให้มองเห็นหมู่ดาวนับพันระยิบระยับดังเพชรอาหรับ สายลมก็พัดโบกโชยไม่ร้อนไม่หนาวจนเกินไป บรรยากาศดีมากเสียจนเปิดหน้าต่างฝั่งระเบียงก็ไม่ต่างอะไรกับการลงไปทำกิจกรรมส่วนตัวรับลมที่กระโจมขึงผ้า ชีคจึงมีรับสั่งให้นายบำเรอขึ้นมาถวายงานบนนี้แทน
สายลมพัดพลิ้วเข้ามาจนผ้าคาดสีดำทองที่เพิ่งประทานให้จองกุกพลิ้วไหวไปมาจนน่าหวาดเสียว จีมินแสร้งมองไปยังระเบียงกว้างแทน ในใจยังคงเต้นโครมครามไม่หยุด
"จะกลับโซลหรอ" เสียงหวานตรัสถาม ในขณะที่ทรงเอนพระวรกายกึ่งนั่งกึ่งนอนลงพักผ่อนบนเตียงกว้าง ที่รายล้อมไปด้วยนายบำเรอชาย แต่หากไม่มีผู้ใดกล้าลุกล้ำ เนื่องจากหัวหน้านายบำเรอคนโปรดยังคงอยู่ในห้องกับชีค
"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมอยากจะกลับไปเยี่ยมเพื่อน ๆ แล้วก็อยากกลับไปรับงานบ้าง" จองกุกเอ่ยปากตอบ มือหนาจัดแจงผลไม้ชั้นเลิศที่รับต่อมาจากลูกน้องอีกคน พร้อมกับรินไวน์สีแดงอำพันลงบนแก้วทรงสูง น้ำหนักของขวดและผลไม้ในถาดค่อนข้างจะมากโขทีเดียว แต่ถึงกระนั้นจองกุกก็สามารถยกมันมาถวายตรงหน้าร่างบางได้อย่างไม่ยากเย็น เส้นเลือดที่แขนเห็นชัดเด่น ไหนจะกล้ามเนื้อช่วงบนที่เปลือยเปล่าอวดหน้าท้องแปดส่วนที่เจ้าตัวภูมิใจหนักหนา
ชีคลอบกลืนน้ำลาย แต่องค์ราชาไม่อาจสิ้นลายให้หัวหน้านายบำเรอเห็นได้ใบหน้าหวานแสร้งเชิดสูงขึ้นชมจันทร์เต็มดวงในกระจ่างสวย ท่าทางหยิ่งผยองนั้น ทำให้จองกุกนึกเอ็นดูอีกคนอยู่ในใจ นั่นมันลูกแมวชัด ๆ เลยไม่ใช่หรือ
"คืนนี้พระจันทร์สวยเหลือเกิน ฝ่าบาท" เขาแกล้งพูดให้อีกคนสนใจ พร้อมกับวางถาดลงบนโต๊ะข้าง ๆ
