Human

2

De meeste mensen zeden in het jaar 2020:" Ooh Amerika is op alles voorbereid zelfs op zombie aanvallen! Amerika houd die robots wel tegen!" Maar ze hebben te vroeg gejuicht. Amerika wist wel van aanpakken, maar het is ze niet gelukt met hun geheime wapen. De robots kwam erachter waar het wapen zich bevond en hebben het vernietigd door het een virus te geven. Inplaats van dat het wapen de robots vernietigde, richtte het wapen zich op Rusland. Nu is Rusland niet zo groot meer en is de bevolking ook niet zo groot meer. De wodka was daarom ook maar van kleine hoeveelheden. Dat vonden de Russen het ergste van allemaal. De Russen waren woedend op Amerika dus hebben de Russen alle hamburgers gestolen van Amerika. Ik maak maar een grapje. Rusland heeft alles meegevolgt van wat er gaande was en wist dat er zoiets zou gebeuren. Wat vele niet weten is dat Rusland ook een basis heeft. Ondergronds waar de mensen het veiligst zijn. Niet dat ze de hele tijd onder de grond blijven ,want dan worden het hele chagrijnige Russen en dat wil je niet hebben. De mens heeft zonlicht nodig. Anders gaan ze zeg maar evalueren. Ik weet niet hoe de mensen er dan uit gaan zien, maar één ding is zeker. Ze zien er niet meer uit als mens. Rusland...is nog steeds koud. Kouder dan het eerst was. Mensen moeten met drie kousen aan en vier jassen naar buiten toegaan willen ze niet bevriezen. De Russen hebben dus iets nieuws uitgevonden wat hun warm houd. Koffie met wodka en een boonburger. De koffie met wodka begrijp ik wel dat je dat warm houdt maar boonburgers? Hmm nee gewoon niet. Maar ik vertel verder. Het is nog drie dagen voordat we naar Amerika toegaan. We gaan met tweehonderd man die wordt verdeeld over tien groepen. Per groep dus twintig man voor degene die niet kan tellen. Er gaan tien commandanten mee dus is het eigenlijk tweehonderdentien man. Mijn commandant heet Hatkamp. Het is een Duitser en dat kan je wel horen aan zijn accent. Hij mist braadworsten en bier heel erg. Dat valt wel te merken aan hem. Ik vond het ook heel erg zielig voor hem. Hij had een vrouw en een dochtertje van 5 jaar. Maar die kut robots hebben hen het leven ontnomen. Voor altijd zitten hun vast aan die robots. Voor altijd een energieketen tot hun dood. Hij is zelf opzoek gegaan naar zijn vrouw en dochtertje. Hij is zelf lags de streng bewaakte energiecentrale van de robots en heeft zijn vrouw en kind in een soort capsule zien zitten. Levenloos. Toen hij probeerde er tegenaan te slaan kreeg hij een stroomstoot en daardoor moest heel zijn linkerarm eraf. Verder heeft hij het verhaal niet verteld. Hij begon te huilen toen hij verder wou vertellen. Ik vond hem eerst een watje toen hij begon te huilen maar aan de andere kant snapte ik hem volledig. Oké nu vertel ik over de beste persoon van de wereld. Anjesa. Zij is het meest bijzondere persoon dat iedereen kent. Zij zat als energieketen bij de robots. Maar op één of andere manier is ze ontwaken uit de diepe slaap en is te weten te komen hoe ze moest vluchten. Zij is onze grote energiebron. Zij heeft verteld dat er zelfs mensen wakker worden gemaakt zodat ze meekunnen vechten met de robots. De mensen die uit hun slaap worden gehaald geven dan vreemd genoeg geen energie en zijn nutteloos voor de robots. DU worden die mensen gehersenspoeld en zien de mens als een kakkerlak die ze moeten platstampen. Anjesa geloofde dat zij er ook één van was. Maar er stond geen robot op haar te wachten. Het enige wat ze hoorde was het alarm en zag robots op haar af rennen. Toen is ze gevlucht. Een doktor heeft haar dus onderzocht en begreep er niks van. "Iemand met jouw energie willen ze juist houden". Zei de doktor. En Anjesa is echt een harde sinds ze is ontsnapt van de robots. Sommige van het PK zeggen dat ze een robot met haar blote vuisten in elkaar heeft geramt. Maar goed. Dat was dus Anjesa. Jullie vragen je waarschijnlijk af:" Waarom blijft deze gast steeds ouwehoeren man! Wees eens stil en ga vechten met die robots!" Maar mensen. Ik leg jullie alles eerst uit voordat ik het verhaal vertel en begin te vechten anders begrijpen jullie er geen hondendrol van. Ik ga nu vertellen over mijn familie en hoe ik bij het PK terecht ben gekomen. Ik had ouders. Met nadruk op had. Hun hebben ook bij het PK gezeten. Ze waren allebei 21 toen ze mij kregen. Toen ik 10 jaar was gingen ze op een missie in Duitsland. Ze hadden gehoopt op braadworst en kurriworst maar helaas kregen ze heel ander vlees te zien....bloed, dode mensen en een energiecentrale. Ze waren met vijfhonderd man om daar de mensen uit de energiecentrale te redden, maar zonder succes. Een robot stond midden op het veld van de centrale liet de robot zich ontploffen. Het had hetzelfde effect als een atoombom. Alles was tot as verpulverd. Onmogelijk dat iemand dat zou overleven. Een half uur later kwam er een groep mensen om te kijken voor overlevenden. Het enige wat ze zagen was het as dat door de lucht heen vloog. Het leek voor hun wel grijs sneeuw. Het enige wat ze hebben kunnen vinden was een klokje dat uit het jaar 1920 afstamde. Dat was het enige. Het lijkt onmogelijk dat dat klokje het enige was dat was overgebleven, maar één wetenschapper Zei dat het van een vreemd soort materiaal gemaakt was en een bepaalde kracht uitstraalde. Dat was dus mijn familie. Mijn opa en oma heb ik ook nooit gekend. Er is maar één iemand van mijn familie die alles overleefd heeft. Mijn overgroot opa. Ja. De opa van mijn moeder. Hij heeft meegemaakt dat Rusland werd aangevallen. Dat het eerste nieuwsbericht op tv verscheen dat Amerika werd aangevallen door robots. Hij word ook wel de oude wijze man genoemd omdat er zoveel mensen naar hem toe zijn gekomen omdat ze het niet meer aankonden.  Mijn overgroot opa zegt altijd:" Zie altijd hoop. Zie het positieve van dit leven. Geniet zolang je niet hoeft te strijden en maak plezier met je vrienden zolang je die nog hebt." Dit zegt opa altijd met een glimlach en negen van de tien keer geeft hij de mensen een grote knuffel. Tegen mij.....ja...je raad het al. Hij is streng tegen mij. "Jongen je moet doorzetten en zit niet zo te janken als een baby!" Zegt mijn opa tegen mij. Niet dat ik het erg vind. Ik ben daarom één van de hardste van dit kamp. Ik heb eigenlijk maar één keer in mijn leven gehuild. Dat was toen ik was geboren en toen ik hoorde dat mijn ouders het niet hadden overleefd. Dus eigenlijk twee keer in mijn leven.