Kaldırım taşları sessiz.
Kuşların kanatları sessiz.
Sokak lambaları sessiz.
Ağaç dalları sessiz,
Yapraklar onlardan da sessiz.
Yanaklarımda ki akarsu, tüm sessizliğin üzerinde.
Titreyen ellerim doksandokuz depreminden rol çalıyor.
Yıkılan binalar değil, ölen insanlar değil.
Yıkılan benim zihnim, ölen benim ruhum.
Titreyen ellerimde tutamadığım ruhumun kaçısına, akarsunun hızı artıyor.
Kapılıyorum
Kapılıyorum
Boğuluyorum.
Damarlarımın büzüştüğünü hissediyorum. Göz kapaklarıma büyük ayaklarıyla basıyor filler. Ve nefes borumu tıkıyor alüvyonlar.
Ölüyorum.
Kuşların kanatlarını düşlediğim yerde, kuşların tüylerini düşlediğimi yerde...
ölüyorum.
Ölüm, yumuşak düşlerin olduğu yere yakışmıyor.
Ölüme bile yakışmıyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Alone
Non-Fiction2017 de yazılmıştır. Burada yazılanlar, dışlanan insanlar için yazıldı. "Siz... Sevgili insanlar, Kimseniz o olun... gerçek siz kim? İşte o olun. Başkaları için, uyumsuz olabilirsiniz, korkutucu olabilirsiniz, hastalıklı olabilirsiniz... ama... bu...
