İçim sıkılıyor . Kendimi boşlukta hissediyorum . Herkesin böyle hissettiği bir anı olmuştur. Ben de tam o andayım işte . Böyle herkesten uzaklaşıp yalnız kalmak istersiniz . Ama uzaklaşamadığınız zaman kendinizi odaya falan kapatırsınız . Hah işte ben de tam o anı yaşıyorum ve konuşçak kimsem de yok . Bu bi aşk acısı değil . Ya da arkadaş kazığı gibi. Sadece ne kadar uzaklaşırsam uzaklaşayım o kadar yakınlaştığımı hissettim başka şeylere
Sadece yalnız kalmak ve başımın çaresine bakmak istiyorum . Hiç heyecanlı bi hikayem yok . Hayatım hep düz gidiyor oldum olası. Hiç bi erkeğe aşık olmadım mesela ama küçük hoşlantılar yaşadım. Ya da hiç kaçırılmadım ve ya hiç saç baş kavgaya karışmadım . Sadece izledim . İnsanların ne halde olduklarını anlamaya çalıştım . Kendimi onların yerine koymaya çalıştım . Kısacası empati yaptım diyelim . Ama ne kadar uğraşsamda bazı şeyleri yaşamadan anlayamıyor insan . Her insanın hayatında küçük bir pencere vardır. Sen ne kadar pencerenin kenarlarını açıp genişletirsen o kadar hayatı daha net incelersin ama kenarlarını açmayıp sadece o küçük pencereden bakmaya devam edersen o zaman bazı şeyleri göremeyip anlayamazsın.
