Sabah her zaman oldugu gibi berbat hissediyordum . Dün çok ağladıgım icin bugun aynaya bakmak bile istemiyorudum okula ' da gidesim yoktu aslinda ama sonra dan yapacak bisi yok diyerek kalktim o anda yanıma annem geldi . Her zaman oldugu gibi bana şevkat ve huzur vermek ister gibi bakiyordu lakin bunun ne önemi vardı ki ! Benim huzurum kardesimdi fakat simdi o da yok hicbir seyin önemi kalmadı benim icin artik okula da sırf daha fazla annemler'le yaşamak istemediğim icin gidiyordum kendimi kurtarabileyim diye
ve ne yalan soyliyim gayet basarili ve caliskan bir ogrenciydim okulda hocalarim tarafindan elle gosterilen örnek ögrenciydim kardesim de olsaydi keske yanimda o zaman daha iyi olurdu ben caliskan olmak filan istemiyordum ki sadece ela 'm ile daha fazla zaman gecirmek istiyordum istemsizce gozlerimin doldugunu fark ettim annem tam bisi dicegi sirada lafını böldum ve konusmaya basladim ...."Anne "diyordum ona onca zamandan sonra kardesim öldüğünden beri ilk anne diyisimdi bu ona buğulu gozlerimin gordugu kadariyla annemin'de gözleri dolmuştu ve "Kızım" dedi .İçten gelen bir kelimeydi bu iki hece, beş harflik kelime o kadar dokunmustu ki o kadar islemisti ki ruhuma o an daayanamadım ayaga kalkip annemin yanına gittim tam karşısin 'da durdum ve birden sarıldım ona o da bunu bekliyomus gibi karsilik verdi bana hemen sımsıkı sarılıyorduk birbirimize s_sanki her an biri gelip bizi ayıracak ve göremeyecektik birbirimizi âslâ omuzumda bir ıslaklık hissettim bir anda annem ,annem ağlıyordu peki neden ?kardesım öldüğünden beri onu ağlarken cok nâdir gorur olmustum onu unuttu diye cok kızardım kendi kendime kardesimi sevmedigini dusunurdum sanırım haksizlik etmişim "anne neden ağlıyorsun ?" Dedim anlık bir hisle derin bir nefes cekti icine annem o anda o kadar acımıştı ki kalbim anlatılmazdı ' ki bu acı ancak yaşanırdı tabiri câiz ise " özledim kızım seni özledim ela'mı özledim her gun senin gözlerimin onunde eriyip gitmene dayanamıyorum be kızım keske elimden bisiy gelse de yapsam ama olmuyo ki allah aşkına kızım beni biraz seviyorsan kendine dikkat et kendine bak olur mu kızım derslerine hep calis ihmal etme kızım en azindan senin mezun oldugunu gormek isterim şu fâni dunyadan gitmeden " dedi anlıma masum bir öpücük bıraktı birsey dememe izin vermeden beni dusuncelerim ile başbaşa bırakıp gitti o an karar vermistim iste annemi daha fazla uzemeye ve acı çektirmeye hakkım yoktu ki benim elbette kardesimi unutmayacağım sadece günlük hayatıma devam etmem gerekecek umarım bunu başarabilirim ne kadar zor olabilir ki hem saat daha cok erkendi bu yuzden ılık bir duş alarak kendime geldim üzerime çamaşırlarımı ve okul kıyafetlerimi giydim (ENSAR'IN OKUL KIYAFETLERİ)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
hemencecik daha sonra fön makinasını fise takarak saclarimi kuruttum kestane rengi saçlarım kabarmisti biraz bu yüzden birde duzlestirmek istedim saçlarımı işim bittiginde ise birazcık makyaj yaptim pek sevmesem de yuzume renk katmisti hiç yoktan iyidir diyerek çantamı hazirladim alt kata indigimde annem ve babam sofra' nın başın'da beni bekliyorlardı yüzüme içten olduğunu düşündüğüm bir gülümseme yerlestirdim. Ve merdivenleri inmeye devam ettim iner inmez annemin pamuk yanaklarina bir öpücuk kondurdum sonra da babamın yeni cıkmaya yuz tutmuş sakallı yanağına neseli çıktığını umduğum sesimi sergileyerek " Günaydın aile büyükleri "dedim annemle, babam önce birbirlerine sonra bana bakarak gulumsediler ve "Günaydın kızım "dediler kulagıma mutlu gelen sesleri ile birlikte annem ayaga kalkarak bana servis açtı tabağımı doldurup kulagıma eğildi işte benim kızım diyerek beni motive etti. İşte bu verdigim sözün ilk adimi idi , babam da sevecen bir sekilde konuşarak " kızım seni onca zamandan sonra ilk defa bu kadar mutlu yada mutlu olmaya cabalarken goruyorum sebebi var mi bu günün "dedi merak dolu bakışları altında annemle konustugumu ögrenmesini istemiyordum gizli kalsin istiyordum bu yuzden birseyler uydurmaya karar verdim "tabi babacım onca zaman icinde kendimi toparlamam uzun surdu farkindayim sizi de cok uzdum bu yuzden elimden geldigi kadar günlük yaşantıma devam etmeye calışıcam ve artık sizi üzmek istemiyorum ha unutmadan en kısa zamanda kendime kardeş istiyorum babacım bilmem anlatabildim mi ? " dedim ufak bir kahkaha atarak babam ise annene pis pis sırıtarak bakıyordu annemin yaptigi sey ise utanmak ve bana sen gorursun der gibi bakmakti kahvaltimı bitirip kalktım "size afiyet olsun ben okula gidiyorum " dedim ve ayakkabikiga gittim spor ayakkabılarımı giyerek cantami da siyah polar hırkamın kolundan geçirerek dışarı çıktım kapıyı kapatıp derin bir nefes aldım evde ne kadar rol yapsam da dısarda sürekli kardesim geliyordu aklıma bu yuzden okula yuruyerek gittim iphone 7 plus telefonumu ve kulaklıgımı alarak sancak tan "sen giderken " adlı şarkısını açtım sesimin kısık olmasina dikkat ederek mırıldanmaya başladım bir süre sonra okula gelebilmistim . Okulun hem biricisi hemde popisi olmak bazen cok can sıkıcı idi ama alışmıştım artık başım dik bir sekilde kimsenin dediklerini umursamayarak okula girdim hiç arkadaşım yoktu bu yüzden kendimi şanslı hissediyordum az da olsa çünkü kimseye güvenim yoktu bu okulda hepsi birbirinin kuyusunu kaziyordu en çok ta benim okukda hep güçlü ve calıskan olamaya öznem vermisimdir .
