Son Nefes

İhanet

Çok güzel rüyalar görüyordum ama Açelya nın çığlığı ile uyandım.Korkuyla etrafa bakındım ama Açelya ortalıkta yoktu Ece ye baktım oda yoktu etrafta.Sınıftakiler garip garip bana bakıyorlar ama ben ne olduğunu anlamadım ''Açelya ile Ece neredeler gördünüz mü '' sınıfta Betül diye bir kız var pek sevmem ama iyi biri '' Ateş zorla ikisini bir yere götürdü ''  ''ne'' diye bir çığlık attım o manyak arkadaşlarımı şimdi kaçırdı mı ve kimse buna engel olmadı yani o manyağı bir bulayım bunun hesabını sormaz mıyım.Koşarak sınıftan çıktım bahçeye doğru koşarken Açelya nın bağırışını duydum dahada hızlanarak koşmaya devam ettim nefesim kesildi ama umrumda değil.bir insan neden bu kadar basit bir tartışmayı bu kadar büyütür ki piskopat herhalde.Bahçeye indiğimde Açelya ve Ece yerde oturmuş korkuyla bir birlerine bakıyorlardı.Yanlarına koşarak ''noldu''dedim ama ikiside cevap vermedi artık nasıl bir travma geçirdilerse ikisi birden bana dönerek ''bir daha bizimle asla konuşma'' dediler.Ben daha yaşadıklarımın şokunu atlatamazken Açelya ağlayarak ''özür dilerim ''dedi sonra ikiside yavaş adımlarla yanımdan ayrıldı ben ise arkalarından bakmakla yetindim.Telefonuma mesaj gelmesiyle kendime geldim ağlayarak mesaja baktım ''bu daha başlangıç maviş '' kardeşim dediğim güvendiğim canımın bir parçası olan insanlar bir manyağın sözleriyle aramızdaki tüm bağları kopardılar mı şimdi.Okulun daha ilk günü bu yaşadıklarım gerçekten çok ağırdı.Kalan hiç bir derse girmedim eve gidip yattım , boğazımda hissettiğim kurulukla uyandım mutfağa inip bir bardak su içtim daha sonrada banyoya girip işlerimi hallettim ellerimi yıkarken aynadan kendime baktım gözlerim ağlamaktan kıp kırmızı olmuş.Hızlıca yatağa girdim tekrar saate baktığımda sabahın 5 i olmuş ben o kadar uyudum mu gerçekten de lakabımın hakkını veriyorum.Kafamdaki düşünceler yüzünden tekrar uyuyamadım belkide o manyağa teşekkür etmem gerekiyordur sayesinde kardeşim dediğim insanların aslında beş para etmediğini öğrendim beni bir manyağın sözüyle silip atan insanlar için ben bir de saatlerce ağladım ne kadar salağım artık umurumda değiller. Tekrar kalkıp duşa girdim üzerimdeki yorgunluğu atmak için soğuk suyu açtığımda ilk başta üşüdüm ama sonra alıştım ne kadar rahatlamaya çalışsamda olmuyor kaç senelik dostlarım beni yarı yolda  bıraktılar hala şaka gibi geliyor ama gerçek.Duştan çıkıp üzerimi giyindikten sonra erkenden çıktım biraz parkta otururum diye parka doğru yürümeye başladım yolda giderken çok  halsiz hissediyorum dünden beri kahvaltı hariç hiç bir şey yemedi belki açlıktan dır diye düşünüyorum yada uyumak için aldığım yüksek dozdaki ilaçlar etkisini göstermeye devam ediyordur.Parka gelip oturduğumda benden başka kimse yoktu normal yani insanlar 6 da parkta napsın demi telefonumdan gelen müzik sesiyle düşüncelerimden sıyrılıp ekrana baktım meleğim yazısıyla anneme haber vermeyi unuttuğum aklıma geldi bende hemen telefonu açtım''efendim anne'' dedim sinirle''neredesin sen dünde bir geldin kilitledin odana kendini kimseyle konuşmadın'' dedi şimdi ne yalan uydursam acaba ''sabah yürüyüş yapayım diye erken çıktım''annemde fazla üstelemeden ''tamam kızım''dedi.Biraz daha oturup okulun yolunu tuttum ne kadar onları görmek istemesem de , okulun kapısından girip sınıfıma çıkıp yüzlerine dahi bakmadan sırama geçtim ''selam'' bu Bade nin sesi .Bade de benim orta okuldan arkadaşım tam gülümseyerek yanına gidecekken beni takmadan diğerlerinin yanına giderek bir şeyler konuşmaya başladılar.Bade de beni diğerleri gibi yarı yolda bıraktı o da bana bunu yaptı ,gözlerim yine dolmaya başladı taki ensemdeki nefesi hissedinceye kadar ''çıkın dışarıya''Ateş in bağırmasıyla herkes dışarıya çıktı ''noluyor'' dedim korkarak ''ben sana ne demiştim maviş bu mesele burada kapanmaz bu daha başlangıç, arkadaşlarında sana olan bağlılığını gördük onlara bir çek gösterdim anında kabul ettiler'' dedi 

Merhaba arkadaşlar yazım hatalarımdan dolayı kusura bakmayın .Beni destekleyen dostlarıma çok teşekkür ediyorum umarım dahada büyürüz.