Iemand zoals jij »(TIJDELIJK) GESTOPT«

Hoofdstuk 11 - Nova

West's gezicht betrekt. 'Hoe bedoel je?'
Ik zucht, en mijn onderlip begint een beetje te trillen. 'Mijn ouders zijn er niet meer.'
'Oh, Nova...' Weston staart naar de bank. Ik weet eerlijk gezegd niet wat ik moet zeggen. Dus zo zitten we in stilte. Het is niet zo'n ongemakkelijke stilte, maar eerder een... moeilijke stilte.
'Ik was nog jong,' begin ik uiteindelijk maar met vertellen. 'Een jaar of zeven, acht.' De herinnering ligt alhoewel nog vers in mijn geheugen. Ik probeer woorden te zoeken maar ik vind ze niet. Ik merk pas dat mijn wangen nat zijn van de tranen als ze langzaam op mijn deken vallen.
'Nova?' vraagt Weston zachtjes. Zijn stem brengt me terug in de werkelijkheid.
'Het spijt me, ik...'
'Het geeft niet. Je hoeft het niet te vertellen.' Weston slaat een arm om me heen.
'Ik... Het is nog te vroeg.'
'Je kan altijd alles bij me kwijt, dat weet je hè?'
Ik knik als antwoord.
'Dat weet ik.'
We zitten een tijdje stil en zeggen niks.
'Heb je honger?'
'Het is letterlijk twee uur 's nachts Nova.' West gaat liggen op de bank.
'Oké, dan ga ik wel naar bed.' Ik sta op, en loop richting de trap.
'Nova... ik heb wel honger.' Zegt West met puppy-ogen en een smekende blik.
'Serieus?' Ik rol met mijn ogen.
'Ik heb altijd honger.'
'Friet? Pizza?'
'Doe maar de hele McDonald's.'

Als we uiteindelijk aan onze boterham met kaas zitten, gaapt Weston overdreven.
'Ik ben een beetje moe.'
'Joh, hoe zou dat nou komen? Je bent bijna verkracht, en je hebt een teringend gelopen en het is twee uur 's nachts.'
'Het is niet mijn schuld dat dit allemaal is gebeurd.'
Ik zucht diep. 'Weet je Weston, eigenlijk is het wel jou schuld.'
Weston kijkt me verward aan.
'Sinds jij hier bent, heb jij een puinhoop van mijn leven gemaakt! Je zorgt ervoor dat ik uit het huis wordt getrapt als mijn pleegouders terugkomen, sinds ik je heb leren kennen maak je één grote puinzooi van mijn leven!'
'Nou, ik ben het huis al uitgetrapt, erger dan dit kan niet.'
'Je bent het huis niet uitgetrapt, je bent zelf weggegaan. Weet je nog? Dat je om acht uur 's ochtends bij mij op de stoep stond met maar een rugzak met letterlijk drie onderbroeken.
Echt West, je maakt het er soms ook wel zelf naar.'
'Nova, mijn ouders zijn niet zoals de jouwe...' hij wil verder praten, maar ik onderbreek hem.
'Ga nou niet weer beginnen over dat je ouders niet van je houden en dat soort onzin, mijne zijn dood.'
'Jij hebt tenminste nog twee ouderfiguren die van je houden! Echt, van wie je houdt is zoveel belangrijker dan of je DNA met ze deelt.' Weston gaat zelfs staan terwijl hij dit zegt.
'West, hoe kan het dat sinds wij samen zijn we alleen maar ruzie maken? Dit gebeurde nooit toen we nog appten.' Ik zucht diep.

West stormt boos de trap op en komt na een of twee minuten weer naar beneden lopen met zijn rugzak over een schouder.'Als je zegt dat het via app beter met onze vriendschap gaat, zal ik maar gewoon weggaan.''West, serieus, doe nou niet...' Ik kan mijn zin niet afmaken, want Westen luistert toch niet. Voor ik het weet is hij weg.Ik vlieg op van de bank en ren naar de deur toe. 'Weston!' Als ik in de gang arriveer hoor ik een deur keihard in het slot vallen. Oh mijn God. Niet dit weer.   

--
Hey iedereen,
dat is een tijdje geleden! Sorry dat het zolang duurde voor we weer wat hebben geschreven. Hopelijk kunnen we weer vaker schrijven.

Groetjes Jas en Newt