"Son kez söylüyorum, Fransa'ya iş için gidiyorum İsobel!"
"Yalan söylemeyi kes artık Bob!"
Bu bağırışmaları duyunca yatağımda oturduğum yerden hızla fırladım ve merdivenlerden koşarak inip meşhur anne-baba kavgalarının olduğu salona girdim.
"Yalan falan söylemiyorum. Fransa'ya kadın için gitmiyorum. İş için anlıyor musun iş!"
"Her hafta da iş için mi?!"
Aslında annem haklıydı bence. Babamın bizi önemsemez halleri, gömleklerdeki o kadın kokuları, hafada bir Fransa'ya gitmeleri..
"Bak İsobel karım olabilirsin ama..."
"Ne dedin sen? Hala karın olduğumu mu sanıyorsun? Senden boşanmaya
karar vermediğimi nerden biliyorsun?"
dediği anda kafamda şimşekler çakmaya başladı. Ne yani boşanacaklar mıydı?! Babama baktığımdaysa yüzü duvar gibiydi. Hiç bir değişiklik yoktu.
Bana duygusuz bir baba bakışı attıktan sonra hızlı adımlarla askılığa gitti ve paltosunu omzuna atıp kapıyı çarparak evden çıktı.
Annemle ben öylece kalakalmıştık. Annem yavaşça yürüyerek salona geri döndü tekli koltuklardan birine oturdu. Başını ellerinin arasına aldı ve hareketsiz oturmaya başladı.
Gözlerim dolmaya başladığında ağlamamak için kendimi zor tutarak evden dışarı çıktım.
Yarım saat dışarıda tek başıma dolanıp hava aldıktan sonra eve geri döndüm.
Işıkların kapalı olmasından anladığım kadarıyla annem uyumuştu. Kıyamam ya. Ne kötü bir gün geçirmişti.
Tam odama gidecekken annem seslendi.
"Danielle."
Odasına gittim ve yattığı yatağa oturdum.
"Seninle birşey konuşmak istiyorum.
"Tabi."
"Bak Danielle. 18 yaşındasın ve iki ay sonra başka bir yerde üniversiteye başlayacaksın."
"Seni burda böyle bırakıp hem de."
desdim üzüntüyle gözlerimi kırpıştırarak.
"Tatlım ben kendi başımın çaresine bakabilirim. 18 yaşında kızı olan bir anneyim.
"Ama..."
"Benim şüphem senden yana. Sana gelicek tehlikelerden dolayı biraz endişeliyim doğrusu."
"Ne?"
"Kendini koruyamamandan..."
"Anne sen de söyledin ya daha yeni 18 yaşındayım ben. Kendimi koruyabilirim."
"O zaman neden Kyle'larla yürürken bayıldın?"
"2 gündür sizin her zamanki kavgalarınız yüzünden uyumammıştım ve yorgun düşmüştüm çünkü!"
diye bağırdığımda birden sustu. Hem neden 'Kyle' yaa?! Taktı bu kadın kafasına Kyle'ı. Çocukla çıkmadım birşey yapmadım.
"Kızım başının çaresine..."
"Bakarım anne hadi iyi geceleeer."
diye geçiştirdikten sonra odasından çıktım ve kendi odama girdim.
Tam bir ergenim. Atarı bol olanından.
Kendimi yatağa attım ve...
***2 ay sonra***
"Danielle! Danielle uyaan!"
Yatağımda zıplayarak beni uyandıran Candice'a uykulu uykulu baktım.
"Saat 8! Uçak 9'da!"
What the fuck yani. Tam anlamıyla bu. Yataktan fırladım ve uslu çocuklar gibi dünden hazırladığım valizimi alıp aşağı kapının önüne bıraktım.
Peşimden gelen Candice bana seslendi.
"Pijamalarında mı gideceksin?"
Bir an durdum ve düşündüm.
"Iıı..."
"Senin bu sabah hallerin beni delirtiyor Danielle."
diyince güldüm. Birlikte yukarı çıktığımızda taşınmak için eşyaları Amerika'ya gönderilmiş boş odama girdik. Odada bodrumdan çıkarılan yatak ve yolda giyeceğim kıyafet dışında hiçbir şey yoktu.
Pijamalarımı çıkarıp yolda giyeceğim kıyafeti giyerken Candice derin bit nefes aldı.
"Danielle."
"Efendim."
"Aynı evde kalacağız."
Son hamleye kıyafetlerimi giydim.
"Evet. Hem annemin dediğine göre ev çok güzelmiş. Bizim yerimize evi almaya gittiklerinde görmüşler ya hani annelerimiz."
"Evet. Aaaaa çok heyecanlıyım!"
Onun bu mutlu hali beni de mutlu ediyordu. Oyyy kıyamam kiii.
O sırada annem odaya girdi.
"Kızlar uçak..."
"Hiiii Candice hadi çok geciktiik."
Hemen el çantamı aldım. Ve en öküzümsü uçuşumla merdivenlerden indim.
Çantamı aldım ve tam çıkacakken gözüm ev telefonun olduğu
masadaki parfüme takıldı. Bir koşu parfümü sıktım (tabi ki de annemin 'off bu kızı be yapacağım ben' bakışları arasında.)
Kapının önüne geldiğimde annemle vedalaştım. Candice taksi çağırıyordu.
Sonunda taksi gelmişti. Tam taksiye bineekken anneme son kez baktım ve... Yaa neden ağlıyor bu şimdi?!
Ona 'anne yaa!' bakışı attım ve taksiye bindim. Son kez gülümsedim veee bekle beni Amerikaaa!
