Net gemist...

Dit is een van de twee verhalen die ik heb ingezonden voor een plaatselijke verhalenwedstrijd twee jaar geleden. Dit verhaal werd niet genomineerd, het andere wel.

Michelle wist dat haar beste vriendin wel vaker mislukte afspraakjes voor haar geregeld had, maar toch had ze niet verwacht dat wanneer ze op de afgesproken plaats aankwam, er niemand zou zijn. Ze wachtte en wachtte, tot ze niet langer meer kon wachten omdat ze naar haar werk moest. Ze haastte zich naar huis, pakte haar spullen bij elkaar en haalde nog net de trein. Deze zat rond dit uur altijd erg vol en ze verwachtte dat er wel gauw iemand op de lege plek naast haar zou komen zitten.

Haar maag knorde. Ze zocht in haar tas naar iets te eten, maar kwam er algauw achter dat ze dat in haar haast vergeten was.

"Is deze plek vrij?", klonk het achter haar. Ze keek om en zag een man van haar leeftijd staan.

"Ja", zei ze. "Ga je gang."

De man ging zitten en nam haar op. "Zware dag?"

"Ja, ik..." Ze zuchtte en wreef met één hand over haar slaap. "Ik had een afspraakje. Maar hij heeft me laten zitten."

"Balen."

"Ach, het was niets serieus. Een kop koffie voor ik naar mijn werk zou gaan. Ik overleef het wel." Op dat moment begon haar maag weer lawaai te maken.

"Honger?"

"Ik ben vergeten lunch mee te nemen."

De man haalde een broodtrommel tevoorschijn uit zijn tas. "Hopelijk lust je ham." Hij reikte haar de helft van zijn boterham toe.

"Oh, ik denk niet dat ik..."

"Neem het gewoon. Ik heb toch niet zo'n trek."

"Dankjewel." Ze nam de boterham aan en zette haar tanden erin. Ondertussen dacht ze aan de man die niet op was komen dagen. Haar vriendin had zeker geweten dat ze hem zou mogen. Ze had al meerdere dingen over hem verteld, zoals dat hij parttime tennisleraar was, en dat hij het andere deel van de tijd in de horeca werkte. Ook had ze verteld dat hij altijd een ketting droeg, die hij had gekregen van zijn oma, vlak voordat ze was gestorven. "Hij zegt dat het geluk brengt", had ze ietwat spottend verteld.

"Ik heb morgen ook een afspraakje", zei de man naast Michelle, waardoor ze opschrok uit haar gedachten. "Maar door jouw verhaal ben ik nu best wel zenuwachtig."

"Ach, jij zult vast meer geluk hebben dan ik."

"Laten we het hopen. Ik heb er vrij veel vertrouwen in dat het wat kan worden."

De trein begon snelheid te minderen. "Dit is mijn halte", zei de man.

"Bedankt voor de boterham."

"Ach, het was niets. Jij bedankt dat ik hier mocht zitten."

"Veel succes morgen."

"Dank je."

Ze glimlachten nog even naar elkaar en toen stapte de man de trein uit. Hij zwaaide nog even door het raam naar Michelle en ging toen op weg naar de uitgang van het station. Toen hij eenmaal buiten stond voelde hij even aan de ketting om zijn nek, weggestopt in zijn shirt. Morgen zou hij het geluk hard nodig hebben. Michelle heette ze, was hem verteld. Als ze nou maar wel zou komen opdagen...