İşte yine öyle bir gündü. Sabahın sekizi , evin içi buz gibi akşamdan kalan kahve bardağı ,kitap ve onun fotoğrafı. Her defasında fes etsem de onun fotoğrafına bakınca aklımdaki düşünce birden siliniyor. Kendimi ne zaman yalnız hissetsem o günün soğukluğu ruhuma işliyor. Birden dönüp kalıyorum. Sanki zaman duruyor. Ama onun sesini bana son sözünü duymak benden son isteğini söylemesi ve yerine getirmemi istemesi bir kez daha yıkıyor. Annemi daha 2 ay önce kaybettim. Bunu söylemek o kadar işliyor ki ruhuma her defasında yıkılıyorum. Ama onun o tatlı gülümsemesi ,içimi ısıtan sesi, dokunuşu ,sarılışı,koklaması... Belki de bu yüzden üşüyorum tek kaynağım onun sevgisiydi. Ama annem benden hep baban gibi birisiyle asla evlenme çünkü o beni aldattı ,terketti bende ölmek istedim fakat senin ağlayışın,kokun sanki bana teselli oldu. Sanki sen bana anne yalnız değilsin ben burdayım der gibi baktın hep. Derman oldun ve ben onun gibi bir adam için kıymadım kendime çünkü artık yeni bir yaşam sebebim vardı o da sendin ,derdi. Bu cümleyi duydukça içim titrer göz yaşlarıma hakim olamazdım. Bu yüzden de asla annemin isteğini benden son dileğini getirmek için elimden geleni yapicam. Çünkü ben onun kızıyım. Ben onun umudu olduysam şimdi de o benim yaşama sebebim.
