De bende van Sofia

hoofdstuk 1

Precies een week geleden werden twee zusjes van vijf en zeven jaar ontvoerd, en nog steeds was er geen enkele aanwijzing over de misdaad. De stress en vele frustraties zorgden ervoor dat Brigitte zichzelf niet meer was. Mijn lieve collega was veranderd in een vrouw die ik liever ontweek. Ze was vermoeid, snauwde iedereen af die ook maar een woord tegen haar zei en een donderwolk hing permanent boven haar hoofd.

Dit was haar noch Erik ooit overkomen.

Niets hadden ze, zelfs geen verdachte. De federale politie hielp hen met de zaak, maar ook zei vonden geen aanwijzingen.

Het was een dinsdagochtend, negen uur dertig, toen Koen en ik een stapel papierwerk aan het afhandelen waren. Af en toe wierp ik een snelle blik op onze rechercheurs, die wanhopig op zoek waren naar elementen die hen zouden kunnen helpen in het onderzoek.

Opeens kwam Patrick de ruimte binnen, en hij liep naar onze bureau toe.

"Koen, Tineke, ik werd zojuist gebeld door een vrouw die geluidsoverlast meldde. Poststraat nummer 4, het zou over de buren van nummer 2 gaan. Volgens haar is het de muziek die te luid staat." Ik krabbelde het adres op een geel post-it papiertje en sprong recht. Koen grabbelde de autosleutels van het bureau en samen liepen we naar de anonieme wagen.

"Blij dat we nog eens buitenkomen," zuchtte Koen opgelucht. "Ik ben geen agent geworden om hele dagen papierwerk te doen." Ik lachte en haalde mijn schouders op. Hij had er echt een hekel aan.

"Part of the job."

De muziek stak boven het lawaai van de motor uit. Ik begreep geen woord van wat er gezongen werd. Terwijl Koen de auto aan de overkant van de straat parkeerde, probeerde ik enkele woorden te verstaan.

"Welke taal is dat in godsnaam?" vroeg ik mezelf luidop af toen ik het opgaf. Ik sloeg het portier van de wagen dicht en keek Koen aan, die zijn schouders ophaalde.

"Russisch? Roemeens?"

"Of misschien Pools?" probeerde ik. We liepen de oprit van het huis op en belden aan. Tot mijn verbazing deden de bewoners na één keer bellen meteen open, ik had verwacht dat ze ons niet zouden horen. Wat er meteen daarna gebeurde, had ik ook niet verwacht: de deur vloog voor ons neus terug dicht.

"Achterom," gooide ik er als een reflex uit. Deze situatie was verdacht. Zo snel mogelijk liepen we naar de achterkant van het huis op via een achterdeur binnen te geraken. Ondertussen werd de muziek uitgezet. Koen ging me voor, legde zijn hand op de deurklink en duwde het oplaag.

De deur ging open.

Achter de deur zat de woonkamer, drie mannen keken ons argwanend aan. Met getrokken wapens liepen we hun richting uit.

"Politie! Handen omhoog!" riep Koen, maar de mannen luisterden niet. "Handen omhoog!" herhaalde hij luider.

"Hands up!" schreeuwde ik. De mannen keken elkaar grinnikend aan en deden uiteindelijk wat ik gevraagd had. Ik sloeg de kleinste van de drie in de boeien, die toch een tiental centimeters boven me uitstak. Ondertussen rekende Koen af met de andere twee. Terwijl we op een ander team wachtten om de mannen op te halen, keek ik wat om me heen. Hier leeft vast geen vrouw, was een van de eerste gedachten die in me opkwam. De woning was zo rommelig, en het stonk er naar sigaretten en drugs.

Plots werd er aangebeld. Het waren Floor, Obi en Femke. Aangezien ze hoogstwaarschijnlijk een taal spraken die niemand van ons korps verstond, moesten ze elk apart vervoerd worden zodat ze zeker geen dingen konden bespreken met elkaar.

"Wat is er gebeurd?" vroeg Floor toen ze binnenkwam.

"We werden opgeroepen wegens geluidoverlast, en dat was er ook," legde Koen uit. "We kwamen hier toe en belden aan. Een van die mannen opende de deur, maar gooide hem recht in ons gezicht terug dicht, toen stopte ook de muziek waarover geklaagd werd. Toen zijn we via de achterdeur naar binnen gekomen." Hij wees de deur aan.

"En geef toe, het ruikt hier niet al te fris," voegde ik er bijna spottend aan toe, verwijzend naar de stank die in de ruimte ging.

"Zullen we Barry halen?" vroeg Obi. Koen knikte.

"Ja, graag."

In afwachting van Barry doorzochten we het huis. Ik wandelde de smerige keuken binnen en zag tussen de vuile borden op de eettafel een wit poeder liggen.

"Koen, ik ben niet zeker of het drugs zijn, maar hier ligt iets op de keukentafel."

"Dat controleren we straks wel met Barry," riep Koen vanuit de woonkamer. "Hier liggen enkel sigaretten, ik ga boven even een kijkje nemen."

Ondertussen opende ik een deur die naar een kelder leed. Het kraakte lichtjes. Links van me zat een lichtknop. Met mijn wijsvinger drukte ik het in zodat ik niet in een donker gat terechtkwam.

Met getrokken wapen liep ik de steile stenen trap af. Ik voelde me er niet bepaald op mijn gemak. Ik was bijna beneden, toen ik een licht gekreun hoorde. Ik draaide mijn hoofd in de richting van het geluid en voelde de grond haast van onder mijn voeten verdwijnen.

Nog nooit in mijn carrière als hoofdinspecteur had ik zo'n verschrikkelijk tafereel moeten aanschouwen.