Tuxedo.

Öncelikle @shortgun ile konuşup TaoRis fanfiction'ı yazmaya karar verdim.TaoRis fanfiction'ı pek yok ve konusu da sıradan değil.Onun için de fikir verdi.Teşekkür ederim.

Etraf durulmuşken,taş ve soğuk duvara sırtımı yaslayıp ölesiye hızlı nefes alıyordum. Gecenin karanlığı her şeyiyle beraber sanki beni takip ediyordu ve sanki bu kadar yolu ondan kaçmak için koşmuştum. Bir yerden gelmiyordum.Veyahut,bir yere gitmemiştim. Ev üzerime geldiği için bilmediğim yerlerde koşup bir kedi gibi istemeden bu sokağa geri dönmüştüm.Yolu istemesem de biliyordum. Herkes bu sokakta hayat görüyordu fakat ben çıkmaz sokak gibi görüyordum.

Sokağın sonunda güzel çiçekleri değil,çıkış yoktur yazısını görüyordum.

Yıldızlardan bile korkuyodum.Gökyüzünden kaçarken üzerime düşüp canımı yakacaklar diye,herkes için parlayan ve şarkıların favorisi o parlak yıldızlardan bile korkuyordum.

Herşeyin canımı yakabileceğini görmüştüm. Az önce,kendim görmüştüm.''Herşeyim'' derken,canımı yakmıştı. Gerçi..beni hatırladığından bile şüphe duyuyorum.

Kendi kendime homurdanırken,sakinlikle kapıyı açıp içeriye girdim,kapıyı sakin kaldığım bir kaç saniyenin intikamını alır gibi sertçe çarptım.Eğer cam olsa,etraf cam parçaları ile kaplanacaktı. Her zaman girer girmez ışığını açtığım koridorun  siyaha bürünmesine izin verdim.

Ayaklarımın büyüklüğüyle ritimli olarak büyük adımlarla,koridoru tamamladım.

Rastgele önümdeki odaya girdiğimde kulağımda hala koridorun fayanslarında ayakkabılarımın çıkarttığı eziyet edici ses yankılanıyordu.Ya da,bu ses hatta her ses bu gece bana öyle geliyordu.

*Flashback.*

Kimden: Min Soo. 

Tarih: 05.05.2014.-19:33

''Lisedeki durumu biliyorum,tereddütte kaldım fakat iyi arkadaş görevim için atmam gerektiğini düşündüm.Yifan bugün birisi ile evlenecek ve bunu senin açından yazmam gerekirsem..

ÖĞĞ BİR KADIN.üzgünüm,gülümsetmek istedim saçma bir amaç,biliyorum.

Seni seviyorum.

Dikkat et,yanlış bir şey yapma.

-Minsoo.''

Telefonumu çıkartıp mesajı tekrar okudum,okurken gülmeme engel olamadım.El ve ayak parmak uçlarımdaki sinlerin gevşediğini hissediyordum.

Hiç bu kadar net hissetmemiştim.

Ortada komik bir şey olmadığının farkındaydım elbet.

Damarlarımdan geçen kanın basıncını beynimde yankı olarak hissediyordum.

Bu basınç,bu yankı giderek büyüyordu ve evrendeki tüm sesleri kapsamaya başlıyordu.

Telefonu yere fırlatıp koltuğun altına girmesine göz yumdum.Şu an onu düşünemezdim.

Dizlerimin üzerinde yere kapaklandım ve kafamı ellerimin arasına aldım.

İstemeden sağa sola doğru sallanıp kıvranır gibi hareket ediyordum.

Arada bir dudaklarımın arasından engelleyemediğim şiddetli sızlanmalar çıkyordu.Bunların basıncı bastıracağına inanıyordum ama ilk kez bu kadar çaresizdim.

Hiç kimse beni kurtaramayacak gibi hissediyordum.

Parmaklarımla ellerimin arasındaki kafamı ovarken parmaklarımı aniden altın rengi saçlarıma kaydırdım,çekiştirmeye başladım.