De schapen legende

Waar ben ik?

Ik probeerde mijn ogen open te doen, eerst zag ik wazig, maar naar mate ik vaker ging knipperen zag ik beter. Ik kon mijn ogen nu goed open doen. Ik zag een witte muur voor mij. Ik zat in een soort van witte wachtkamer, alles, maar dan ook echt alles was hier wit. Zelf mijn kleren, zelfs mijn haar?! Hie kon dat dan? Er ging een deur open. Komt u maar hoor, Reinette. Ik liep naar de man, hij zag er erg aardig uit. Hij stak zijn hand uit om mij een hand te geven, ik gaf hem een hand en ik zei hallo, ik ben Rei, ik weet al lang wie je bent hoor Reinette Kleijns, zei de man.
Hoe zou hij dat nou weet weten dacht ik.
Je zal je wel afvragen waar je bent en wat er met je is gebeurt, zei de man, ga maar zitten, dan vertel ik het je.
Ik ging op een rode stoel zitten tegenover het bureau van de meneer. Wat is er met mij gebeurt? vroeg ik. Hij pakte een stapel papieren.
Dat zal ik je eens gaan vertellen. Zei de man.
Toen je op je fiets op weg naar school ging, begon hij, hebben we jou gevolgd. Nou ja, eigenlijk hebben we je al je hele leven lang gevolgd, overal, bij alles wat je deed hebben wij hebben alles gezien. Toen je bij sommige kleine dingetjes dacht: ach, dit ziet toch niemand, nou wij zagen het dus wel. Dat vond ik een beetje griezelig.
Maar waarom ben ik hier, waarom moest u persee mij gaan stalken? Rustig maar meisje, zij hij, het komt allemaal goed hoor.
Ik wil naar huis! Zei ik tegen hem. Hij ging dichter bij mij zitten. Wat wil je? Vroeg ik.