His Self-Proclaimed Girlfriend

[ f o u r ]

I'm so excited to see my hubby  kaya maaga akong gumising. I've decided to pack a lunch for him kasi naman hindi ko siya nailibre ng dinner kahapon. After that pumunta na akong school. Yes, I admit hindi talaga ako magaling magluto as a matter of fact this is my first time pero I think edible naman siya that I know sana lang magustuhan ni hubby dahil effort ako dito.

Nang makarating ako sa school it's still early pa kaya dumiretso muna ako sa room namin. Binaba ko ang bag ko at agad agad na lumingon sa upuan ni Lucas, he's not there yet so I assume na on the way pa lang siya. Minutes passed at nagbell na indicating na kailangan ng lumabas ng mga estudyante para sa flag ceremony. 

"Macy you're busy yata nowadays? Minsan ka nalang sumama sa amin eh! Hate you forevs!" She's my conyo friend, Nicole. 

"Oo nga hmpt! Doon ka nalang sa hubby mo magsama kayo!" Sabi naman ni Dee, isa pang friend ko. She's childish. 

All in all tatlo lang naman kaming magkakaibigan and I'd like to stay it that way. A few handpicked friends but I know I can trust them fully well.

Inakbayan ko naman silang dalawa, can't blame them puro si Lucas kasi ang inaatupag ko these past few days nakalimutan kong may friends pala ko. Kidding. 

"Sus, tampo na ang mga darlings ko? Aw." I pinched their cheeks na siya namang dahilan kung bakit nagsmile ang dalawang baliw. "Don't worry babawi ako. Later, my treat." Nang marinig nilang libre ko nawala na ang tampo nila well, sino ba namang hindi makakatanggi sa libre? Definitely not them. Psh.

Nang makarating na kami sa gymnasium nagstart na kaming pumila sa respective lines namin since magkakaheight lang naman kaming tatlo magkakatabi pa din kami. Inaayos ni President ang line namin most especially ang line ng boys. Agad-agad namang umayos ang pila nila. No doubt malakas talaga ang charms ni president not to mention that she's pretty and kind. She's Fara. The perfect princess. Nasa kanya na kasi ang lahat. 

Lumingon ako sa pila ng mga boys at hinanap si hubby pero wala pa din siya doon he's late na. The ceremony went well hindi ko namalayang patapos na pala konting speech ng Principal about sa ilang activities at performance ng naassigned na section and then we're through. Pagtingin ko sa pila ng mga latecomers nakita ko si hubby na masayang nakikipagkwentuhan sa mga kapwa niya late. I saw his smile and once again my heart go haywire.

I was asking myself why I was even trying pero wala din akong makuhang sagot what a heart wants, a heart wants. Sometimes he put myself down too much but my heart still beats for him. I start hating myself, too. Naramdaman mo na bang kahit anong sakit ang idinulot niya sa'yo, he can still make your heart beat faster? Naramdaman mo 'yung feeling na kahit na pilit mong sinasabing wala lang siya sa'yo pero isang tawag lang. Isa lang. Kahit pangalan mo lang. Hindi mo pa rin mapigilan ang sarili mong umasa? Kahit lagi nating sinasabing hindi tayo nag-eexpect pero deep inside, alam natin, we were hoping against hope and that's inevitable. Love must make you blind, deaf, unfeeling and scentless, I guess.

I snapped out of my reverie at huminga ng malalim. Here goes nothing. 

"Hubby, I miss youuuuuu!" Dahil tapos na naman ang flag ceremony patakbo na akong yumakap papunta kay Lucas. I can see some of my classmates looking at me and Lucas. Heck, I don't even care. 

"Macy naman eh!" Iritang sigaw sa akin ni Lucas. Halatang naiinis na naman siya sa ginawa ko at tinanggal ang pagkakayakap ko sa kanya. 

"Ayy oo nga pala. Sorry hubby I mean Lucas."  Nag peace sign ako sa kanya at ngumiti ng pagkatamis-tamis baka sakaling madala ng pagpapacute ko ang inis niya.

Umirap naman siya sa akin. "Ano pa nga bang magagawa ko?" I just smiled at him. See? He can't resist my oh so precious smile na sa kanya ko lang pinapakita.